Recenzja Snab OverTone HS-42M

Snab do tej pory nie był kojarzony ze sprzętem pełnowymiarowym strojonym inaczej, niż pod przemożny bas i ciemność. W zasadzie recenzowane słuchawki również takim nie są, ponieważ mimo faktu bycia wariantem wokółusznym, są gabarytowo pomniejszone. Jak na razie jednak jest to największy zdaje się model w ofercie tego producenta i wprowadzający powiew świeżości do oferty. Tym samym zapraszam na premierową recenzję zamkniętych budżetówek Snab HS-42M, które praktycznie na dniach powinny wchodzić na nasz rynek.

Dane techniczne

• Przetworniki: 40Nm-IH02GP (40 mm, dynamiczne)
• Format: pomniejszony wokółuszny, zamknięty
• SPL: 95dB ± 3dB @ 1kHz
• THD-N: <5% @ 1kHz
• Pasmo przenoszenia: 20 Hz – 20 kHz
• Moc znamionowa: 10 mW
• Moc maksymalna: 20 mW
• Czułość mikrofonu: 38 dB
• Impedancja: 32 Ohm
• Waga bez kabla: ok. 270 g

W zestawie otrzymujemy podstawowe akcesoria:

• woreczek do przenoszenia
• kabel 1,2 m z mikrofonem
• kabel 2,5 m bez mikrofonu

Jakość wykonania i konstrukcja

Słuchawki przychodzą do nas w estetycznym pudełku, zapakowane w blister z osobnym miejscem na akcesoria. W ten sposób są zabezpieczone przed telepaniem się w transporcie i tym samym nie powtarzają błędu pakowania np. Encore Rockmaster, na co niektórzy użytkownicy czasami wskazywali.

HS-42M nie są nauszne, a wokółuszne, choć rozmiarem bliżej im do tych pierwszych. Przypominają w pierwszej chwili gabaryty Momentum M2, PM-3 czy też MSR7, ale od wszystkich wymienionych odróżniają się w bezpośrednim porównaniu jednak nieco mniejszymi muszlami oraz tym samym mniejszą objętością na uszy.

Wynika to z faktu, że słuchawki utrzymane są w formule półkompaktowej. Co prawda nie składają się, ale całościowo są na tyle uniwersalne, żeby można było je wykorzystać zarówno przy pracy z komputerem, jak i sprzętem przenośnym. O takim podejściu świadczy okablowanie, które dostarczone jest w dwóch postaciach: dłuższego kabla pozbawionym pilota i krótszego, już takowy posiadającego. W ten sposób słuchawek możemy użyć także i na większą odległość, np. podłączając pod kartę dźwiękową, wobec której swoją drogą nie stawiają one większych wymagań i nie potrzebują sprzętu bardziej stacjonarnego. Powiem o tym więcej jeszcze za moment.

Plastikowe muszle są lekkie i (wraz z drzemiącymi w środku przetwornikami) zawieszone na wielowymiarowych punktach mocujących w formie dużych (również plastikowych) „ćwieków”, dzięki czemu każda ma szansę z marszu dopasować się do kąta i kształtu naszej głowy. Każdy ćwiek nosi na zewnętrznej stronie wygrawerowane logo „S” i objęty jest metalowym prętem, wchodzącym bezpośrednio w dwa otwory plastikowego zakończenia pałąka. Sygnał jest doprowadzony tylko do lewej muszli, ale przechodzi bardzo cienkim kabelkiem w materiałowym oplocie pod obiciem do drugiej.

Samo obicie jest grube, wygodne i wykonane z materiału skóropodobnego. Co ciekawe, nausznice nie są identyczne – tylko ich kołnierze są z takim samym materiałem. Właściwy, którym zostały wykończone, ma chropowatą fakturę, praktycznie taką samą jak Beyerdynamic stosuje na padach od DT100 o nazwie „trykot black”. Nie jest to welur, ale i zwykłe płótno także nie. Z jednej strony redukuje izolację od otoczenia do poziomu przeciętnego, z drugiej w zamian umożliwia oddychanie powierzchni kontaktowej skóry, co przy słuchawkach zamkniętych jest często wysoce pożądane, zwłaszcza w lecie.

Dużą wadą jest jak dla mnie masakryczny wręcz poziom podatności nausznic na zabrudzenia, ponieważ chropowaty charakter materiału przyciąga niczym magnes wszystkie pyłki, włoski i drobinki, a czyszczenie do najłatwiejszych również nie należy (najlepiej używać do tego pędzelka nie gubiącego włosia). Sposób montażu również obrano dosyć specyficzny i w pierwszej chwili sądziłem, że słuchawki nausznice mają w ogóle niewymienne. W rzeczywistości ich kołnierze są „zakleszczone” między korpusem muszli, a owalną objemką z czterema bolcami. Aby zdjąć nausznicę, należy posłużyć się płaskim, ale nieostrym narzędziem (np. nożem do masła, jako że jest na ogół mocno stępiony) i sukcesywnie podważać objemkę poprzez wsuwanie go w szczelinę między muszlą a kołnierzem i tworzenie dźwigni. Trzeba być przy tym bardzo ostrożnym, żeby tego ostatniego nie uszkodzić.

Jak myślę dało się zauważyć, konstrukcja tych słuchawek jest ogólnie bardzo prosta i przez to potencjalnie mało awaryjna. Nie zauważyłem, aby któryś element otrzymywał ryzykowne na ilości naprężenia, aczkolwiek oczywiście okres testowy, w ramach którego mogę operować, jest zbyt krótki, aby wykazać realne zmęczenie materiału na osi czasu (np. roku). Niemniej naprawdę nie uważam, żeby coś złego miało się tu stać. Przy w pełni normalnym użytkowaniu pałąk nie pęknie, metalowe widełki trzymające muszle także (bo przecież są metalowe). Napawa więc to pewnym optymizmem.

Mechanizm regulacji jest bardzo prosty i jak na moją głowę wystarczał w pełnym wysunięciu, toteż również niespecjalnie bym nim manipulował podczas użytkowania, aczkolwiek nie działał do końca płynnie (rosnący opór w miarę wysuwania). Mimo to również nie powinno być z nim problemów natury żywotnościowej. Przytwierdzenie do ćwieków nośnych samych muszli też nie ma w sobie takich elementów, które zdradzić mogłyby się na tym etapie.

Fakt wymienności okablowania jest tu miłym akcentem, aczkolwiek o ile mamy w zestawie dwa kable i to już samo w sobie wydłuża nam żywotność słuchawek, o tyle ewentualna konfekcja musi się odbywać cały czas na tanich wtykach typu slim. Pasują na szczęście do nich gatunkiem, toteż ich użycie nie będzie żadnym afrontem wobec nich. Czy słuchawki zareagują na kabel konfekcjonowany? Jestem wysoce przekonany, że tak, aczkolwiek tu już przydałoby się wyliczyć, czy taki manewr ma sens z punktu widzenia opłacalności. Jeśli mamy wyłożyć drugie tyle na kabel, ile daliśmy na słuchawki, sens mieć będzie to raczej w sytuacjach, gdzie sprzęt faktycznie przypadł nam do gustu i chcemy przy nim pozostać na długi czas.

Choć jak pisałem słuchawki pasują mi na głowę dopiero przy maksymalnym wysunięciu całościowo ich gabaryty wcale nie muszą przekładać się na potencjalną niewygodę, ale też trzeba mieć na uwadze czas, jaki sprzęt będzie musiał nam spędzić na głowie. Ponieważ pałąk jest materiałem giętkim i nie będącym metalem, nie jest możliwe jego odkształcenie klasycznym ugniataniem, jakie można było zastosować czy to w Beyerdynamicach, czy niektórych AKG. Oznacza to, że docisk przez długi czas będzie cały czas stały. Mimo tego oraz faktu, że nausznice mogłyby być większe i miększe, ogólnie wygoda tych słuchawek dla zwykłego (czyli niewymagającego poziomu K500/HD800) użytkownika będzie myślę całkiem zadowalająca. Na twardość mogą reagować głównie osoby, które są wysoce wrażliwe na wszelkie formy nacisku wokółusznego. To też w sumie jeden z powodów, dla których nie korzystam z okularów, nawet przeciwsłonecznych, jeśli tylko mają ciasno wchodzące oprawki.

Przygotowanie do odsłuchów

Sprzęt jak zawsze poddaję profilaktycznemu 48-godzinnemu okresowi przygotowawczemu, aby mieć pewność co do clou uzyskiwanych rezultatów i formułowanych wniosków. W przypadku HS-42M sprzęt przyjechał jako egzemplarz testowy, toteż nie dane mi było ustalić czy i jak proces wygrzewania aplikuje się w ich przypadku na słyszalne rezultaty. Załóżmy jednak, że każdy powinien móc krytycznie podejść do nich po jednym dniu. Byłbym bardzo zdziwiony, gdyby było inaczej.

Słuchawki zostały przetestowane na urządzeniach takich jak:

• 2x AIM SC808 (3x Burson SS V5i / wszystkie kości fabryczne)
• AudioQuest DragonFly Black v1.5
• Asus Xonar Essence STX (2x Burson V5 + fabryczny TPA6120A2)
• Burson Conductor V2+
• Colorfly C200
• Creative Omni Surround 5.1

Oczywiście wydawać się może w pierwszej chwili, że słuchawki za 150 zł puszczone ze sprzętu za 7400 zł to z mojej strony niesmaczna prowokacja, ale w ten sposób będziemy mogli zbadać skalę zmian między pozostałym tanim sprzętem, a czymś, wobec jakości i klasy czego nawet jednej uwagi nikt nie ośmieli się zwrócić. Jednym słowem przyłożenie taniego sprzętu źródłowego do umownej referencji. To też wykaże nam, czy w ogóle zabawa z droższym sprzętem (lub tańszym), będzie dla nich najbardziej optymalna.

Utworami testowymi była jak zawsze cała gama plików muzycznych z różnych gatunków (od elektroniki, przez klasykę, po rock alternatywny) i pod wieloma formatami (od MP3 320kbps po pliki FLAC 24/192, zgodnie z możliwościami odtwarzania danego urządzenia).

Jakość dźwięku

Słuchawki można określić mianem neutralnego fundamentu, na którym podkreślany jest bas oraz średni sopran z dodatkowym zastrzykiem scenicznym na szerokość.

Bas

Podkreślone niskie tony na pewno spodobają się większości ich odbiorców. Nie jest to bas przesadzony jak w EVO lub tak mocny jak w HP-580, ale wyraźnie wyczuwalny, zwłaszcza w niższych zakresach. Nie umniejszają mu nawet materiałowe nausznice, które jak wiadomo mają swoje specyficzne właściwości również w stosunku do basu. Zamiast tego nadają mu krągłości i obłości. Aby „wyciągnąć cały ich potencjał”, jak to wiele osób lubi opisywać, wystarczy już stosunkowo tani sprzęt. Zdecydowałem się chociażby na użycie Creative Omni Surround 5.1 (SB1560), z którym już na głośności 6-8% było wystarczająco głośno. W sumie to nawet taki sprzęt wskazywałbym jako docelowy, ponieważ z jednej strony odpowiada słuchawkom klasowo i nie blokuje w żaden sposób, a dwa, że nie wybija basu przesadnym wzmocnieniem, którego słuchawki i tak nie potrzebują.

Najbardziej wzbudzony bas odnotowałem w tym względzie na SC808 wyposażonym w fabryczne kości (JRC4580D). Nie dość, że słuchawki dostały bardzo mocny sygnał wyjściowy płynący z wbudowanego wzmacniacza i wzmocnione przez samą charakterystykę tychże kości, to jeszcze do głosu doszło zjawisko tłumienia w kontekście oporności wyjściowej, plasującej się przy tych słuchawkach jako stosunek 1:1, a więc skrajnie niekorzystny. To wydajne 32 Ohmy, także konstrukcja można powiedzieć standardowa, doskonale radząca sobie bez jakichkolwiek form wzmocnienia, a nawet wskazane byłoby przeze mnie, aby w takich okolicznościach używana. AIM jest na to świetnym przykładem, bowiem słuchawki zachowują się tu niemal jak z funkcją bass boost. Na znacznie mocniejszym, znacznie droższym, znacznie wyższej klasy urządzeniem, jakim jest Conductor, do tego ze znacznie mniejszą opornością wyjściową, słuchawki od razu wracają na kulturalną ścieżkę, nie wylewając (wciąż podkreślonego) basu z kieliszka.

To myślę dobra wiadomość dla użytkowników zintegrowanych układów w komputerach i telefonach, ale też wszystkich tych, którzy nie chcą wydawać ani na słuchawki zbyt wiele, ani na późniejsze do nich źródło, odpowiadające tak klasą, jak i możliwościami. Ale też jeśli ktoś będzie niepocieszony ilością basu uzyskiwaną w HS-42M, a więc swoje preferencje lokując mocniej w rejonie bassheadowym, kupno SC808 może być dla nich korzystne w oparciu o opisane wyżej zachowanie się basu w kontekście wysokiego stopnia tłumienia. A już na pewno mocno przyszłościowe.

Średnica

Najbardziej znormalizowany zakres całego pasma, znajdujący się w punkcie optymalnie położonym między dalszym brnięciem w neutralność, a stawiającym na bliskie nasycenie. Nie rzuca się przy tym w uszy niczym wyróżniającym go negatywnie na tle typowego standardu modeli budżetowych i daje pewne pole do manewru w zakresie dalszego kształtowania tonalnością układu źródłowego.

Mniej więcej tenże punkt optymalny można utrzymać oscylując wokół sprzętu neutralnego średnicowo, takiego jak wspomniana Omni 5.1, czy też Asus Xonar DX/D1. Byłyby to też moim zdaniem najbardziej optymalne źródła do tych słuchawek i nie widzę tym samym konieczności inwestowania w cokolwiek lepszego. Sprzęt spokojnie sobie na nich poradzi, a większe inwestycje – gdyby je już planować – widziałbym raczej w lepszej klasy słuchawkach idących w podobną stronę użytkową, jak K550 czy ATH-MSR7.

HS-42M stanowią wtedy bardzo dobry punkt wyjściowy, od którego wykonywać będzie się dalszy progres w razie konieczności i oczekiwań. Osobom o bardziej średnicowych zapędach można jeszcze byłoby polecić SMSL M2, jako że układ ten przez swoją sygnaturę powinien ładnie się z HS’ami zgrać. Jednocześnie przez swoją nie do końca konkretną naturę średnicy, trudniej będzie zaakceptować je osobom szukającym słuchawek stricte do wokalu. Tu już należałoby zwrócić się w stronę np. HD660, ale też przy utracie pozostałych aspektów techniczno-ergonomicznych, jak chociażby łatwości w napędzeniu, o której pisałem na samym początku.

Góra

Neutralna w charakterze, bardziej doniosła niż średnica, ale też z tendencją do zaznaczania swojej nosowej barwy i – w sumie dosyć pobocznie jakby – dodatkowych porcji detali. Nie jest przy tym tak ostra jak w HD669 czy 681, także jeśli ktoś miał do tej pory problemy z tymi modelami, tu od nadmiaru sopranu może odpocząć. Nie będzie to jednocześnie zakres tak ciemny jak w HD660, choć też uważam, że w 660-tkach na niestandardowych nausznicach mimo wszystko czułbym się subiektywnie lepiej z punktu widzenia czystej jakości oraz radzenia sobie na sprzęcie jasnym z racji większej muzykalności.

Nie jest to zakres w 100% równy i jak w wielu słuchawkach z taką uwagą, potrafią zachowywać się różnie w zależności nie tylko tego z jakich słuchawek na nie przychodzimy, ale też gdzie dany utwór alokuje swoją energię. Między 1 a 2 kHz lubią lekko odpuścić, nie nacisnąć aż tak mocno na zakres 2,4- 4 kHz, po czym wystrzelić i upaść w progu 7 kHz. To dosyć unikalne zachowanie jak na słuchawki zamknięte z tej klasy cenowej. Jakby sprzęt próbował podchodzić jednocześnie agresywnie i ostrożnie, umuzykalniać przekaz i nie męczyć nim, a do tego dawać nieskrywaną porcję detali. Dźwięk jest jednocześnie i troszkę przytłumiony w jednej partii, i nosowo-rozjaśniony w drugiej. Nie każdy jednak utwór to wykazuje, jak również nie jest powiedziane, że taki układ rzeczy się użytkownikowi nie spodoba. De facto ogólna jakość sopranu oraz jego strojenie są moim zdaniem lepsze niż w HF2010 i myślę, że w takim kształcie w jakim są serwowane w HS-42M, sprawdzą się więcej niż bardzo dobrze. Uwzględniając jeszcze fakt, że ISKi były półotwarte, a Snaby są zamknięte, już kompletnie przemawia w tym miejscu na ich korzyść.

Z ciekawych obserwacji, jakie udało mi się odnotować, zarówno na tle K270, jak i ATH-MSR7 słuchawki prezentują sopran bardziej od nich nosowy w barwie, ale też mniej „otwarty”, mający w sobie niewidzialny kocyk. To typowa cecha słuchawek zamkniętych i dlatego przy tak w pierwszym przypadku nietuzinkowych, a w drugim drogich słuchawkach łatwo jest wielu tańszym modelom to wytknąć. Jednocześnie właśnie jak na tak tani model, a więc przy niskobudżetowej optyce, gdy zdamy sobie sprawę z tego jak niewiele takie słuchawki kosztują (MSR7 to koszt jak widziałem przynajmniej ok. 850 zł), sopran przestaje zwracać na siebie uwagę, ustępując wrażeniu, że z HS-42M za każdym razem po usłyszeniu muzyki, dają się odczuć jako sprzęt starający wycisnąć z siebie siódme poty, aby zaprezentować sopranowo jak najlepiej. To dlatego tak sympatycznie się prezentują mimo tego, że barwowo mogłyby być bardziej gardłowe.

Scena

Nie jest to co prawda priorytetowy element prezentacji spektrum dźwiękowego HS-42M, ale też nie jest zły, bardziej plasujący się na poziomie typowej sceny ze słyszalnymi przebłyskami (zwłaszcza na szerokość) i umiejętnością zaskoczenia słuchacza pozytywnie dłuższym prowadzeniem pogłosów w dobrze zrealizowanych nagraniach binauralnych. Zdarzało się sporo sytuacji, w których słuchawki zagrały dalej, z powietrzem, którego nie powstydziłaby się i półka troszkę wyższa. Nie jest to efekt głębi (pogłos) jak w Encore Rockmaster OE, a bardziej scena konwencjonalna i znormalizowana, w stylu HD669, także poczytywać by im to należało za sensowny plus.

W trochę słabiej zrealizowanych scenicznie utworach miałem wrażenie, że efekty sceniczne prezentowały się dosyć typowo dla tego przedziału cenowego i nie odrzucały, ale też jednocześnie nie powodowały, że zapominałem o fakcie zamkniętości serwowanego mi dźwięku.

Nie jest to więc typowa scena zamkniętych słuchawek, która najczęściej odznacza się sporym umiarkowaniem i dużą przewidywalnością, a bardziej coś, co próbuje iść na kształt np. „symulacji” wychodzenia poza swoje zamknięte ramy, tak jak np. w RP-HD10. To właśnie są owe przebłyski i jednocześnie rzecz jak pisałem mocno pozytywna.

Od razu dodam, że tak jak słuchawki mają wysoką tolerancję na sprzęt źródłowy, tak samo jest ona całkiem spora w zakresie plików muzycznych. Różnice są słyszalne co prawda, ale wyraźnie mniej niż przy słuchawkach o realnie większej wybredności. Najbardziej jednak Snaby wyczulone są na nagrania sceniczne i dlatego też taka uwaga znalazła się w tym akapicie. Im bardziej przestrzenna realizacja, tym lepsze efekty końcowe, które przy sprzęcie takim jak Omni spokojnie można tu usłyszeć.

Całokształt

Choć może nie widać tego od razu po lekturze, ale HS-42M to słuchawki godzące w sobie bardzo wiele intencji i próbujące łapać wiele srok za ogony. Z nawet dużym powodzeniem.

Ogólnie wydaje mi się, że słuchawki mają rywalizować bardziej z ISK HF2010 i podobnymi im konstrukcjami, aniżeli z dosyć mocno ugruntowanym Superluxem, ale jednocześnie czerpiąc dobre wzorce od obu. Fanów basu przyciągną wyczuwalnym zejściem i mocą, ale i bardziej umiarkowanych osób nie odrzucą jego ilością. Fanów rozsądnej średnicy zadowolą myślę również, prezentując ją jako optymalnie wyważony zakres między nasyceniem a obrazowością i neutralnością, choć lekko też właśnie w tą ostatnią stronę się przechylając. Amatorom sopranu zaoferują dużą dozę czytelności i detaliczności, bez przemożnego przyciemnienia, a bardziej próby kompensacji i wyciągnięcia sekcji sopranowej ponad poziom typowych słuchawek zamkniętych. Wreszcie scena, która również mimo konstrukcji zamkniętej stara się zaprezentować jak najlepiej.

Słuchawki sprawdzają się z bardzo wieloma gatunkami, a zawdzięczają to głównie swojej tendencji do często spokojnego grania na pograniczu muzykalności i neutralności. Przy sopranie co prawda nie są w stanie uciec od pewnej nosowości, ale taki jest już urok konstrukcji zamkniętych. Dzięki temu ma się jednak wrażenie, że sprzęt nie jest ani jednoznacznie jasny (mimo lekkiego zwrotu w tą stronę), ani realnie ciemny.

Miło jest też widzieć, że Snab, przy modelach wokółusznych – na ogół kojarzony z brzmieniem przesadnie basowym, ciemnym i pospolitym – nie starał się stworzyć kolejnej kępy trawy do dorzucenia do typowego budżetowego ogródka, a faktycznie posadzić coś własnego i stawiającego na podejście umiarkowane między obozami istniejącej już i mocno nasyconej sceny słuchawek budżetowych. Tym samym wierzę, że im większy ma się wybór, tym łatwiej będzie potem trafić w oczekiwane przez siebie brzmienie. Problemem będzie najwyżej już tylko sam wybór i określenie, gdzie tak naprawdę leżą nasze potrzeby, ale w tym żadna recenzja i porada nas nie wyręczą.

Zastosowanie

Coś, co przyznam czasami dziwnie mi się czyta, to ilość potencjalnych problemów, jakie rodzą się przy tak tanich słuchawkach. Dziwi mnie to dlatego, że przy sprzęcie o jedno zero więcej wielu kwestii się nie podnosi, przy tym jeszcze droższym analogicznie: jeszcze mniej. Dlatego też jak zawsze starać się będę przekazać jak najwięcej wskazówek odnośnie czy to rozwiązywania kwestii związanych z klientem docelowym, wyborem ponad innymi parami, jak i synergicznych.

Zacznijmy może więc od elementarnego pytania – dla kogo HS-42M? Przede wszystkim dla osoby, która:

– chce sprzęt uniwersalny brzmieniem i gabarytami
– planuje zarówno odsłuch domowy, jak i na mieście
– nie chce kosztować się na żadne wzmacniacze i zamierza korzystać z prostych urządzeń audio bezpośrednio (telefony, proste karty dźwiękowe, tanie układy USB)
– nie lubi aż tak mocno pocących się uszu i docenia jakiekolwiek zabiegi w celu jej redukcji (materiałowe pady)
– preferuje odpinane okablowanie
– zamierza odbierać słuchawkami również rozmowy telefoniczne

Pod względem źródeł dźwięku sprawa jest bardzo prosta: brak preferencji. Słuchawki powinny odnaleźć się praktycznie na każdym źródle, o ile nie jest ono przesadzone na jaskrawości. Można z powodzeniem dobrać im cokolwiek z Polecanych DACów i kart dźwiękowych, o ile opis będzie korelował nam z oczekiwanym efektem końcowym, a także coś ze sprzętu, który wymieniłem w recenzji.

Porównania

Bardzo często padają pytania ze strony czy to czytelników, czy forumowiczów, czy po prostu przejezdnych kupujących z cyklu „jakie najlepsze słuchawki do 200 zł” o nie tyle polecenie czegoś konkretnego (tu kłaniają się chociażby Polecane słuchawki), ale porównania jednego produktu z drugim w ekstremalnie uproszczonej formie, ponieważ taka czynność przekracza kompetencje danej osoby w sytuacji konieczności przeprowadzenia wszystkiego samodzielnie, choć tak właśnie powinno być. Czasami jest to spowodowane pośpiechem w zakupach, który jest zawsze złym doradcą, czasami zwykłym lenistwem, ale najczęściej brakiem umiejętności wyłożenia sobie kluczowych czynników danej pary na talerzu, nawet jeśli posiada ona bardzo uproszczony opis. Z tego względu postaram się pomóc i podejdę do tematu tak, jakbym testował słuchawki droższe, przy których takie porównania są już jakkolwiek usprawiedliwione.

Moim zdaniem HS-42M rywalizować będą na rynku głównie z trzema konstrukcjami wokółusznymi zamkniętymi w cenie do 200 zł.

vs Superlux HD660

Superluxy to słuchawki od Snabów znacznie cichsze i mniej praktyczne. Ze względu na wysoki opór oraz kabel skręcany, ich odsłuch limitowany jest bardziej do sprzętu stacjonarnego. Na starcie najlepiej jest im też wymienić nausznice na większe, ponieważ standardowe są zbyt małe na otworze na ucho i przez to – przynajmniej dla mnie – niewygodne.

Brzmieniowo jest to już dylemat gustu. Preferencyjnie wskazywałbym na przyjemniejsze i bardziej muzykalne Superluxy, również w zakresie tego, że słuchawki przykrywają w ten sposób swoją nosowość wynikającą z konstrukcji zamkniętej (grają ciemniej od HS-42M) i sprawiają wrażenie sprzętu o lepszej rozdzielczości. Jednakże dzieje się to kosztem uniwersalności, liniowości i sceny. Ostatecznie więc Superlux jest droższą inwestycją wymagającą trochę kombinowania oraz świadomości co do preferencji właśnie takiego brzmienia. Snab – bezpieczniejszą, bardziej uniwersalną i praktyczną, od której jak pisałem łatwiej jest wyjść potem na inne, lepsze modele, gdy nabierzemy doświadczenia i wyczulenia na poszczególne aspekty dźwiękowe.

vs Superlux HD669

Snaby można interpretować jako ich znormalizowaną wersję. Robią wszystko to co one, tylko spokojniej, mniej agresywnie i przede wszystkim znacznie wygodniej. HD669 lepiej izolują, mają mocniejszy bas oraz wyraźniej zaznaczoną górę. W pierwszej chwili wydają się słuchawkami z wyższej klasy, grając bardziej techniczne i bez wrażenia częściowego „kocyka” na części sopranu Snabów. Wszystko to odbywa się jednak kosztem wygody w cyklu odsłuchów wielogodzinnych, w trakcie których sprzęt ten staje się obiektem narzekań niektórych użytkowników właśnie z tytułu ich łopatkowego systemu pałąka oraz mocnego docisku do głowy. HD669 swoją energicznością potrafią zmęczyć znacznie szybciej niż HS-42M.

Wymienne okablowanie także jest rozwiązane gorzej niż w Snabach, ponieważ wystający wtyk na kawałku kabla potrafi od bardzo mocnego stresu po czasie ulegać uszkodzeniu, jeśli użytkownik nie szanuje swojego sprzętu lub poddaje go zbyt mocnym naprężeniom w trakcie codziennego odsłuchu. HD669 są trudniejsze trochę do napędzenia od HS-42M, zatem wybór w przypadku produktu Snaba będzie bezpieczniejszy dla osoby, która jest kompletnym laikiem w sprawach audio i nie chce nabyć czegoś od startu mającego pewne wymagania co do środowiska użytkowania.

vs Encore Rockmaster OE

Snaby grają zupełnie inaczej od Rockmasterów. Bas w RMOE jest zaznaczony gęściej i cieplej, bardziej pulchny, podczas gdy w Snabach jest on czytelniejszy i szybszy oraz bardziej skupiony na zejściu. Średnica w Snabach również jest czytelniejsza i podana na bardziej płaskim planie, niż w pogłosowo grających Rockmasterach. Góra to także kontrast, w ramach którego Snaby prezentują jaśniejsze granie o większej ilości detali, podczas gdy RMOE są cieplejsze, bardziej delikatne. Na ich tle mogą wydawać się wręcz przykryte sopranowo. Scena także jest odwrotnością: HS-42M naciskają na szerokość sceny, podczas gdy RMOE na głębokość.

Obie prezentacje sprowadzają się tym samym ponownie do kwestii gustu i wyboru między maksymalną uniwersalnością a maksymalną muzykalnością, obrazowym charakterem oraz tym bardziej pogłosowym. Pod względem okablowania i izolacji jest remis. Jedynie wygoda może przemawiać na rzecz RMOE u osoby z większymi małżowinami, jednak różnica nie była dla mnie zbyt duża.

Z obserwacji pobocznych w kontekście innych modeli słuchawek, bez względu na konstrukcję i cenę, Snaby zagrały ciemniej od tych typowo jasnych, ale też i powinny od niektórych umiarkowanych, jak zamknięte Panasonic RP-HD10. Sypnęły również sopranem jaśniej od muzykalnych K240 Monitor, Master & Dynamic MH30 oraz minimalnie od stosunkowo naturalnie strojonych K260 PRO. Poza obydwoma modelami AKG, które można jeszcze próbować dostać w niskich przedziałach cenowych jako modele używane/zabytkowe, M&D oraz Panasoniki oczywiście wykraczają daleko poza ramy cenowe, w których Snaby się poruszają. Stąd też proszę traktować to bardziej jako moje własne notatki i rzeczy tak jak pisałem stricte poboczne.

Podsumowanie

Słuchawki można myślę zaliczyć do grona całkiem udanych przedstawicieli klasy budżetowej, znajdujących się dokładnie pomiędzy Superluxem HD669 a Encore Rockmaster OE, ale mających również zakusy do bardzo zażartej rywalizacji z np. HF2010. Prezentują bardziej tradycyjny sposób prezentacji dźwięku, normalny i poprawny, zwłaszcza jak na słuchawki zamknięte. Oferują sporą uniwersalność dźwiękową i elastyczność, połączone z dużą łatwością w napędzeniu i mnogością zastosowań. Pośród słuchawek budżetowych przyjmuje pozycję nawet sprawnego allroundera, którego czasami ciężko jest się pośród tego typu modeli doszukać, a za który dopiero uważa się np. droższe K550. To jednak jeśli przejść w poszukiwaniach na półkę wyższą. I choć w budżetówce cudów mimo wszystko nie powinno się oczekiwać, poszukać czegoś, co w największym stopniu przypomina wyższe modele, można zawsze.

Z uwag, jakie mógłbym mimo wszystko przy tak niskiej cenie wystosować, wyliczam brak metalowego pałąka (rozwiązałoby to potencjalne problemy z clampingiem), a także trochę pojemność na (moje) większe uszy z racji pomniejszonego formatu, ale utrzymanego wciąż w konwencji wokółusznej (całe szczęście). Warto byłoby też mieć możliwość w razie czego dokupienia dodatkowych nausznic, najlepiej miększych niż aktualne (i z płynniejszym sposobem ich wymiany), ale poza tym przyznam, że uwag specjalnych do dźwięku czy też innych rzeczy, determinujących ostatecznie wysoką elastyczność recenzowanego modelu oraz dobrą bazę poznawczą pod kątem własnego gustu i wymagań.

Wszystkie pozytywne starania HS-42M, uzupełnione przez niską cenę, sumarycznie przekładają się na atrakcyjny współczynnik ceny do możliwości dla osób szukających słuchawek do normalnego słuchania muzyki, ale z dodatkowym basem i dużą wydajnością oraz uniwersalnością. Stanowią też bardzo fajny punkt do dalszych poszukiwań, ponieważ znacznie łatwiej jest wypytać użytkownika o to która z ich cech podoba mu się na tyle, że gotów byłby szukać czy to jej lepszego wydania, czy w innej ilości. Za to też otrzymują ode mnie znaczek rekomendacji.

Słuchawki Snab HS42-M mają być dostępne na dzień pisania recenzji w cenie 149 zł. (sprawdź dostępność i najniższą cenę)