Recenzja Aune S6

Można byłoby powiedzieć, że jest to druga część recenzji Aune S7, a właściwie rozbicie jednej ogromnej na dwie mniejsze. Ale też na swój sposób oba segmenty na to zasługują, mimo wielu analogii. Ich zastosowanie i możliwości są bowiem diametralnie od siebie różne, ale też potrafiące ze sobą współgrać w formie kompletnego zestawu zbalansowanego na każdą okazję co do tonalności. A ponad wszystkim – czyniąc honory nowego pana domu, zastępując flagową integrę w ich ofercie.

Dane techniczne

• Układ DAC: AKM 4495
• THD+n: <0.0008% dla 1kHz
• Dynamika: 116 dB
• SNR: >115 dB (w paśmie 20 Hz – 20 kHz)
• Przesłuch międzykanałowy: >-132 dB (dla 1 kHz)
• Wejścia sygnałowe: USB, optyczne, koaksjalne, AES
• Obsługiwana impedancja słuchawek: 32-600 Ohm
• Napięcie wyjściowe dla złącz liniowych: 4Vrms (XLR) / 2Vrms (RCA)
• Wymiary: 288 × 211 × 63 mm
• Waga: 3 kg

Wyjścia słuchawkowe

• XLR (BAL)
  – Moc dla 32 Ohm: 1000 mW / 8000 mW szczytowo
  – Moc dla 300 Ohm: 246 mW / 1000 mW szczytowo
  – Moc dla 600 Ohm: 120 mW / 500 mW szczytowo

• 6.3 mm (SE)
  – Moc dla 32 Ohm: 280 mW / 2500 mW szczytowo
  – Moc dla 300 Ohm: 72 mW / 250 mW szczytowo
  – Moc dla 600 Ohm: 36 mW / 125 mW szczytowo

Próbkowanie

• AES
  – PCM 16-24Bit / 44.1 kHz, 48 kHz, 88.2 kHz, 96 kHz, 176.4 kHz, 192 kHz
• COX
  – PCM 16-24Bit / 44.1 kHz, 48 kHz, 88.2 kHz, 96 kHz, 176.4 kHz, 192 kHz
• OPT
  – PCM 16-24Bit / 44.1 kHz, 48 kHz, 88.2 kHz, 96 kHz, 176.4 kHz, 192 kHz
• USB
  – PCM 16-32Bit / 44.1 kHz, 48 kHz, 88.2 kHz, 96 kHz, 176.4 kHz, 192 kHz, 352.8 kHz, 384 kHz)
  – DSD64 / DSD128

Zawartość opakowania

• instrukcja
• sterowniki oraz materiały instruktażowe na kluczu USB
• kabel zasilający
• kabel USB
• adapter jack 6.3 mm – 3.5 mm

Jakość wykonania i konstrukcja

Integra przychodzi do nas bardzo dobrze zapakowana, w tym samym praktycznie pudełku co S7, różniąc się jedynie wyposażeniem – sterownikami i instrukcją dostępnymi na malutkim kluczu USB oraz dobrej jakości kablem USB. Wykonana jest tradycyjnie z wysokiej jakości materiałów i choć wygląda identycznie co S7 w zakresie obudowy, tak samo jak przy tymże wzmacniaczu chciałbym podkreślić, że niekoniecznie są to urządzenia wobec siebie bezwzględnie dedykowane i komplementarne. Należałoby je traktować jako w dużej mierze równoważne propozycje w ofercie producenta z Chin.

Samo Aune S6 to sporo ciekawych zmian względem poprzedniczki. Z przedniej ścianki zniknęły wszystkie przyciski, potencjometr cyfrowy został przeniesiony na prawo, na środek trafił 4″ ekran IPS o znacznie większej wielkości, czytelności i o stylu wyświetlania danych jak ich przenośny M1s, zaś gniazda słuchawkowe wyfrunęły na lewo – tu już pojawia się duet wyjść SE i BAL XLR 4-pin. Jest to całkowicie nowy stopień wyjściowy zaimplementowany w S6.

Zintegrowana końcówka mocy mam wrażenie została żywcem przeniesiona z X7s, ale do głosu tym razem dochodzi AKM4495, serwując brzmienie takie a nie inne i wytłukując przemożnie swoją własną sygnaturę. Być może to właśnie tu leży cały „myk” i tak jak w modelu S16 ed. 2016 zmieniono stopień wyjściowy najprawdopodobniej na ten z X1s (sądząc po brzmieniu i zachowaniu), tak w najnowszej S6 postawiono moim zdaniem na sprawdzone rozwiązania właśnie z X7s. To tak jakby S6 integrowała w sobie X1s i X7s, ale czyniła z tego sprzęt w o oczko wyższej klasie i na innych komponentach – głównie innym DACu (zamiast ESS). Całość uzupełniana jest m.in. przez kondensatory SMD oraz transformatory powierzchniowe Muraty.

Pamiętać należy, że tak jak w X7s i S7 nie należy podłączać dwóch par słuchawek jednocześnie pod złącza XLR i jack. Może to grozić przeciążeniem i uszkodzeniem urządzenia, ponieważ wyjście single-ended wykorzystuje część sekcji zbalansowanej.

Zniknęły też wybieralne filtry dźwiękowe, choć przyznam w mojej sztuce jakoś nie słyszałem ich skutków po zmianie. Zamiast tego jednak wreszcie S6 zapamiętuje wszystkie swoje ustawienia również po twardym wyłączeniu. Bardzo mi tego brakowało w S16, zwłaszcza że używałem jej w biurze i przy trwającym obok remoncie często w nocy wyłączano prąd, już zdrowo po godzinach pracy. Z rana witało mnie więc ponowne jej ustawianie.

Sterowanie odbywa się poprzez wciskany potencjometr. Pojedyncze naciśnięcie powoduje zmianę wejścia sygnałowego na jedno spomiędzy czterech dostępnych: USB, COX, OPT, AES. Szybkie dwukrotne naciśnięcie zmienia zaś tryb wyjściowy z HEADPHONE na LINE OUT. Jak więc łatwo się domyślić, Aune nie posiada jack sensingu jak np. Burson i wymaga ręcznego przełączenia się między wyjściami przednimi i tylnymi. Nie pracują one jednocześnie i mają własną niezależną regulację głośności (funkcja PRE). Jedyna wada dla mnie troszkę uciążliwa podczas testów była taka, że nie mogłem szybko przełączyć się między cyklem wejść, ponieważ sprzęt wykrywał mi to jako przejście w tryb liniowy ze słuchawkowego i na odwrót. Miękkie włączenie i wyłączenie następuje poprzez wciśnięcie potencjometru i przytrzymanie go dłuższą chwilę (3 sekundy).

Bardzo brakuje mi tu przede wszystkim jakiegokolwiek pilota. Nie wiem też dlaczego producent zastosował bardzo łatwą w zarysowaniu pleksę jako szybkę ekranu, tudzież nie preaplikował albo przynajmniej dorzucił do zestawu folii ochronnej. W efekcie należy bardzo uważać przy czyszczeniu tego elementu, aby nie stworzyć na jego powierzchni mikrorys. Prawdopodobnie ekran jest demontowalny od spodu, ale wnioskuję to po bezpośrednio zaklejonej szczelinie z twardej folii samoprzylepnej używanej np. przy monitorach LCD.

Tylna ścianka kompletnie za to nie uległa zmianie, może poza kolorem wyłącznika (wolałem przyznam czerwony) i trochę układem złącz. Naturalnie i rzecz dosyć oczywista się pojawiła, bo zmiana obudowy na bardziej spadzistą i malowaną na wzór serii X, choć nie chroni to w ogóle tego urządzenia przed palcowaniem.

Podczas korzystania z urządzenia nie miałem z nim żadnych problemów użytkowych. Żadnych niepokojących zjawisk związanych z USB czy znikaniem urządzenia przy restarcie komputera (czasami pamiętam skarżono się na to przy T1 oraz X1s). Temperatura pracy była trzymana na bardzo dobrym poziomie i sprzęt w najgorszym punkcie był ledwo letni. Co ciekawe S7 była chłodniejsza, ale należy pamiętać, że mamy tu do czynienia z integrą, a nie samym wzmacniaczem.

Przygotowanie do odsłuchów

Aune S6 przyjechał jako sprzęt całkowicie nowy, także podlegał standardowej procedurze 48-godzinnego dotarcia. W tym czasie przyznam nie udało mi się usłyszeć niczego specjalnie rzucającego się w uszy odnośnie zmian tonalnych. Sprzęt grał praktycznie tak samo na początku, jak i na końcu przeprowadzania testów odsłuchowych.

Sprzęt testowany był głównie po złączach optycznym i koaksjalnym, aby sprawdzić na czysto możliwości dźwiękowe bez udziału modułu USB i jego sterowników. Różnice na tym polu opisałem osobno w treści recenzji (sterowniki XMOS 3.20).

Sprzętem bezpośrednio porównywanym z S6 były:

• AIM SC808
• Asus Xonar Essence STX
• Burson Conductor V2+
• NuForce DAC-80

Konfiguracje wzmacniaczy operacyjnych dla obu kart obejmowały dokładnie te same kombinacje co przy S7, opierające się o układy:

• Burr Brown OPA2604
• Japan Radio Corp. JRC4580D
• Texas Instruments LM4562NA
• Burson Supreme Sound V5-D (ta kombinacja z SC808 była najczęściej pełniącą honory źródła dla S7)
• SIL 994Enh

Aby sprawdzić S6 w roli źródła, użyłem czterech różnych gatunkowo wzmacniaczy:

• Aune S7 (jako SE + BAL)
• NuForce HAP-100 (jako klasyczny SE)
• RHA L1 (jako przenośny, kompaktowy SE)
• Yamaha M-35 (jako stacjonarny sprzęt kolumnowy i pod K1000)

W zakresie słuchawek użytych do testów wystąpiły również dokładnie te same modele, co przy S7:

• AKG K240 DF
• AKG K240 Monitor
• AKG K270 Playback
• AKG K340 ES-D
• AKG K872
• AKG K1000
• Bowers & Wilkins P7 Wireless (po kablu)
• Bowers & Wilkins P9 Signature
• Etymotic HF2
• Final Audio Design Sonorous III
• Final Audio Design Sonorous IV
• RHA T20
• Sennheiser HD800

Zwyczajowo muzyką były różnorodne pliki dźwiękowe FLAC w jakości od 16/44 po 24/192 z bardzo różnych gatunków muzycznych, najczęściej elektronicznych, eksperymentalnych, ambientowych i elektroakustycznych, ale z uwzględnieniem również jazzu, klasyki, bluesa czy dynamicznej muzyki filmowej.

Jakość dźwięku

W telegraficznym skrócie jest to poprawiona na wszystkim S16, lub też jak kto woli bardziej wyegzaltowana S7: precyzyjny i szybki bas, neutralna średnica z lekkim tylko przybliżeniem, sopran z podniesieniem sekcji stycznej ze średnicą. Dużo detali, poprawiona scena, nadal bardziej techniczny niż organiczny charakter brzmienia. Delikatny szum tła słyszalny jest przy najwydajniejszych słuchawkach testowych.

Bas

Powiela cechy z S7, ale w wyraźnie większym stopniu. Aczkolwiek jest to błędny opis, ponieważ to tak naprawdę S7 opiera swoją tonalność na tym, co odziedziczyło po S6 i z racji współdzielenia konstrukcji między sobą.

Wciąż zabarwienie ma jednak techniczne, taka naleciałość dziedziczna ze strony poprzednika i sznyt, którego pozbyć się może nawet nie wypada – jest to coś na moje uszy pozytywnego. S6 wprowadza do wielu słuchawek element precyzji i zwiększonej rytmiki, grając na wrażenie utwardzenia, ale bez negowania sprężystości. Dokładny, szybki, sprężysty, choć też właśnie po części lekko utwardzony, to sumarycznie bardzo wybuchowa mieszanka, potrafiąca posortować bas niejednych słuchawek, które próbują sobie z nami w kaszę dmuchać.

Ponieważ analogie przejawia do S16, automatycznie nie będzie to bas dodatkowo tak miękki i pulchny jak w znacznie droższym Concuctorze V2+, który to miesza w genialny sposób jedno z drugim. Ale też nie będzie to charakter tak analogowy i matowy jak z Cayina HA-3. To również integra słuchawkowa z Chin, ale będąc dokładnie w tej samej cenie co Aune, przegrywa z nią na wielu płaszczyznach. Sprawdzić może się najwyżej z wyraźnie jasnymi słuchawkami, ale wciąż jednak moim zdaniem nie jest to sprzęt tak wartościowy i użyteczny, jak S6.

Średnica

Neutralna w charakterze, bardzo ładnie wyważona i oddająca wiele pola słuchawkom. Ani przesadnie nie przybliża wokalizy, ani też za żadne skarby jej nie oddala i jeśli będziemy chcieli sobie takowe efekty stworzyć, to albo z dodatkowym segmentem zbalansowanym, albo najszybciej i najtaniej… po USB, instalując odpowiednią wersję sterowników. Na pozostałych wejściach S/PDIF jest dokładnie tak jak faktycznie S6 jest w stanie zagrać: neutralnie i czytelnie, ale we wszystkim rozsądnie.

Góra

Również dokładna, troszkę idąca ku jaśniejszej stronie mocy ze względu na wzmocnioną niższą górę i jej styk ze średnicą. Zachowuje się tak, jakby łączyła strojenie pierwszej rewizji S16 z gładkością charakteru drugiej. Z niektórymi słuchawkami ani jedna, ani druga do końca mi nie pasowała u schyłku posiadania tego sprzętu u siebie. Tu zaś mam wrażenie, że Aune postawiło po prostu na trochę lepszą jakość i wymieszanie wszystkiego ze sobą.

Najprostszym testem było podłączenie słuchawek najbardziej wtedy z S16 eksploatowanych, a więc Sennheiserów HD800 i AKG K240 DF. Dwie pary bardzo wrażliwe na tonalność sopranową źródła, uznawane za bardzo kapryśne co do wzmacniaczy (i dlatego są to moje ulubione narzędzia pracy). Okazało się, że rezultaty są lepsze od S16, nie było już specyficznego podrażnienia w sekcji 2,4 kHz i z przejściem na 6-8 kHz, choć zakresy te wciąż nie były w żaden sposób maskowane.

Dlatego też najlepiej wszystko to sprawdza się sumarycznie ze słuchawkami cieplejszymi, naturalniej grającymi, które nie wymagają wysokiej korekcyjności sopranu ze strony źródła, a wręcz przeciwnie: lekkiej pomocy, bardziej niż gdybyśmy wykorzystywali do tego celu S7 i jego (gdyż to wzmacniacz, rodzaj męski) bardziej neutralnie zakreślany sopran. Z drugiej strony nie będzie to wciąż coś, co kompletny ciemnogród na oświecenie nam odwróci. Dorzuci światła i świeżości, werwy, ale na tym koniec.

Dla mnie osobiście jest to dobra wiadomość, ponieważ to właśnie z sopranem na ogół mam najwięcej kłopotów i takie słuchawki jak K240 Monitor, OPPO PM3 czy P7 Wireless przyjmują tego typu strojenie z otwartymi ramionami. Z kolei wyraźnie ciemniejszym słuchawkom w stylu NightHawków czy Sonorousów III szukałbym prawdopodobnie czegoś innego i jaśniejszego. Co prawda możemy w takiej sytuacji wspierać się jeszcze sterownikami USB, bowiem na tym gnieździe z wersją 3.20 Aune gra jeszcze nieco jaśniej w swoim punkcie stykowym. Z innymi słuchawkami przyznam najczęściej korzystałem z niej tak jak testowałem – po COX/OPT.

Scena

Bardzo podobna do S16 pierwszej generacji, choć trochę od niej obszerniejsza i z nieco lepiej wyrównanymi przejściami międzyosiowymi. Nadal jednak pozostawiającymi na tyle marginesu bezpieczeństwa, aby parowanie z lepszym sprzętem miało sens (np. S7, choć nie jest on wybitnie S6 dedykowany). To plan stosunkowo typowy kształtem dla wielu urządzeń – bo eliptyczny, jeśli oczywiście zignorować miałbym jej formułę nadmuchanego, spłaszczonego rombu z łukowatymi przejściami między osiami głównymi. Wciąż przy tym obszerny, dający dostateczną ilość powietrza wielu słuchawkom.

USB vs S/PDIF

Ciekawą rzeczą jest obserwacja mająca swoje pierwotne źródło w recenzji Conductora. Mianowicie różnice tonalne między gniazdem USB a innymi wejściami cyfrowymi. W przypadku Bursona były to wejścia optyczne i koaksjalne, zaś przy S6 dochodzi jeszcze AES.

Przy sterownikach w wersji 3.20 okazało się, że wszystko przebiega zgodnie z planem: dźwięk gra na większą holografię, bardziej rozstrzelone w przestrzeni źródła pozorne, ale też i bez zaskoczenia lekko jeszcze wzmocniony styk średnicy z górą. Efekty na średnicy związane z separacją są bardzo podobne do tego, co uzyskać można parując S6 z S7, ale gratisowo ze wspomnianym podbudowaniem jeszcze o kapkę miejsca, które i tak rzuca się już dostatecznie w uszy na tle bardziej neutralnych DACów. Osobiście z S6 rekomendowałbym połączenia koaksjalne – implementacja jest bardzo dobrej jakości i pozwala na pełną ocenę „czystej” sekcji DAC bez wpływu na nią (pozytywnego lub negatywnego) układu USB i jego sterowników.

To też swego rodzaju pułapka, ponieważ jeśli będziemy porównywali nawet z pamięci S16 z S6, już sama różnica w wersjach sterowników będzie powodowała problemy w ewaluacji. Nie da się więc w wielu przypadkach polegać na doświadczeniach i pamięci. Warto mieć na to baczenie.

Całościowa tonalność i charakter

Przyznam bardzo mnie kusiło, aby recenzję S6 wykonać jako łączną z S7, ponieważ różnica między nimi sprowadza się głównie do stosunku słyszalności wspólnego fundamentu brzmieniowego. Ten obecny w S6 występuje także i w S7, ale ustępuje ponad wszystkim charakterowi źródła i jest cechą w ten sposób jak najbardziej pożądaną. S6 nie ma takiej konieczności, ponieważ nadal (podobnie jak S16) nie może pełnić roli stopnia wyjściowego. Możliwe też że dlatego w S7 postawiono na brzmienie podobne w genezie, ale czułe na sygnał właściwy. To dzięki niemu segment wzmacniający doczekał się własnej, pełnej i niezależnej recenzji – mimo wspólnego fundamentu jest to wciąż tylko fundament, a oba urządzenia zaskakującą wcale nie są wobec siebie komplementarne, a równorzędne.

S6 prezentuje się tym, co w S7 często tylko się tli i nie przebija przez nadrzędną warstwę abstrakcji. To neutralno-dokładne brzmienie o wyraźniej zaznaczonej rytmice oraz czytelniej położonym styku średnicy z górą, ale też bardzo dobrej scenie, trochę eliptycznej, z wyraźną stereofonią. Przykładając odsłuchy S6 do wszystkich moich doświadczeń z obydwiema wersjami S16, praktycznie na wszystkim jawi mi się nowa wersja jako prawdziwy następca. W S16 jedyną rzecz jaką znajduję to trochę bardziej konwencjonalna obsługa (część funkcji realizowana przyciskami), co dla niektórych użytkowników jakimś cudem może być zaletą, ale też konfigurowalne filtry, których akurat mój egzemplarz nie był w stanie przełożyć na słyszalne efekty dźwiękowe.

Poza tym? Nic. Wszystko inne bardziej mi się przyznam widzi w S6, wszystkie karty są o przynajmniej oczko mocniejsze w talii następcy. Nie jest to całkowicie nowa jakość, ale jednoznacznie pozytywna ewolucja w dobrym kierunku, do tego paradoksalnie na tle poprzednika tańsza i tym samym warta z wielu względów rozważenia.

To co najbardziej mi się spodobało w nowym Aune, to nawet nie jakiś konkretny element jego brzmienia, ale całościowo równiejsze i mieszające ze sobą pozytywne cechy obu rewizji S16 jednocześnie. W nich preferowałem na ten przykład scenę z jedynki, ale też i większą „konwencjonalność” strojenia dwójki. Tu mam poniekąd jedno z drugim, a więc nieco spójniejszą tonalność bez negowania sceny, a wręcz czyniąc ją jeszcze trochę lepszą i do tego taniej. Sytuację poprawia także obecność XLRa i natywnego balansu po stronie topologii DACa, sumarycznie jeszcze trochę wyciągając na plus separację i właściwości sceniczne słuchawek. Oczywiście o ile one same w takiej konfiguracji się znajdują. Jeśli nie, pozostaje nam poczciwy „dżek” i ujma w postaci wyżej wymienionych.

Zapewne powstaną przy okazji pytania, czy gra w balans jest w ogóle warta świeczki. Odpowiem tak: zawsze jest to plus i niemal zawsze słyszalny w odpowiedni sposób (rozsunięcie się dźwięków w przestrzeni), a skala zmian zależna będzie od klasy słuchawek i ich własnych zdolności do portretowania źródeł pozornych. Przyznam bardzo zabawne jest czytanie dziś tu i ówdzie krytyki pod adresem niektórych słuchawek mających takowe na bardzo wysokim poziomie, uznawanym aż za zbyt wysoki i przez to sztuczny, choć w tym samym miejscu jeszcze rok temu był to piedestał. No ale cóż, nawet i w tym szaleństwie jest metoda. Niemniej to właśnie takim modelom pisane jest wykrywanie wszystkich niuansów, o których pisałem.

Moim zdaniem jedyna rzecz, z którą w przypadku S6 należałoby się realnie liczyć, jest jej dziedziczony charakter operujący na równości i klarowności, a tym samym nie będący do końca łagodnym w stosunku do słuchawek mających z tym problemy. O dziwo jednak nie było specjalnego problemu z dosyć czułymi modelami typu K240 DF czy K1000, które w tymże teście (także z racji parowania już wcześniej dosyć obficie z S16) pełniły rolę prawdziwych weryfikatorów mocowych dla opisywanego urządzenia i najwyżej w dłuższej perspektywie przy nieco głośniejszym odsłuchu następowało zjawisko lekkiego zmęczenia użytkownika (tj. mnie) swego rodzaju nadmiarem emocji. Choć K1000 udało się S6 nawet napędzić, to jednak by je wysterować wolałbym użyć dodatkowego segmentu, np. szeroko przeze mnie opisywanej M-35.

Z tego względu łatwo jest wyczuć jej naturalne preferencje co do słuchawek docelowych, tak samo jak u poprzednika skierowane w stronę słuchawek różnych różnistych, ale bez przesady z jasnością. Przykładowo mając w rękach HD800 i HD800S, S6 lepiej dogada się z tymi drugimi. Pierwszym zaś będzie pisany bardziej sprzęt pokroju mojego Conductora V2+, a nawet Icona HDP czy HAP-100. Oczywiście to tylko przykład i nie musi on w żadnym wypadku oznaczać problemów, jeśli zdecydujemy się popłynąć pod prąd. Jak widać od dłuższych sesji z K1000 na tym sprzęcie jakoś nie umarłem, ale i ze słuchawkami pozytywnie reagującymi na jasne tory, jak K280 czy K240 Monitor, też jakoś nie było aż tak przesadnie jasno. To też determinuje u Aune ostatecznie tak dużą uniwersalność mimo tendencji do jasności w części sekcji sopranowej.

Zastosowania

Przechodząc do zastosowań, S6 ma pełnić rolę centralnego komponentu źródłowego i moim zdaniem producent projektował ją do roli uniwersalnej – tak samo DACa, jak i integry. Roli wzmacniacza niestety wzorem X1s przyjąć nie może. Ma się sprawdzić tak po USB, jak i innych wejściach cyfrowych, jak również do samego końca odsuwać od użytkownika potrzebę zakupu wzmacniacza słuchawkowego.

Z tej ostatniej roli wywiązuje się rzetelnie i faktycznie w wielu sytuacjach zakup czegokolwiek po prostu nie będzie miał ekonomicznego sensu – jest tak dobrze, nawet ze wspomnianymi K240 DF, które dawniej nawet w pewnych chwilach wolałem z X1s niż S16 z pierwszej rewizji. Również nad bardzo wysoko cenioną S7 z perspektywy S6 trzeba się trochę zastanawiać co do sensowności i realnej potrzeby, jeśli nasze słuchawki już do podstawowego segmentu pasują idealnie. Oczywiście będzie wtedy lepiej, mocniej i z cichszym tłem, ale możliwe, że inwestycja bezpośrednio w same słuchawki bardziej się nam ostatecznie opłaci.

Opłacalność

Co do opłacalności – jest moim zdaniem naprawdę wysoka i S6 zawdzięcza to przede wszystkim implementacji zbalansowanego stopnia wyjściowego oraz funkcji przedwzmacniacza na wszystkie swoje tylne wyjścia: zarówno RCA, jak i XLR. W praktycznie identycznej cenie co Aune możemy nabyć co prawda dobry wzmacniacz SE (np. Bursona Soloist SL MKII), ale potrzebne będzie mu jeszcze źródło. Tu polecić mogę albo SC808 uzupełniona o dwa Bursony SS V5-D jako dźwiękową kartę komputerową, albo Focusrite Scarlett 6i6 w roli DACa USB. Są to w moim odczuciu dwa najbardziej opłacalne zestawy mogące pełnić rolę porządnego źródła dźwięku dla (nie tylko) tego konkretnego wzmacniacza, ale fakt faktem w obu przypadkach będzie to dopłata lekko ponad 1000 złotych, nie licząc przy tym kabli. Integra taka jak Aune ma więc tu naprawdę bardzo dużo sensu.

A jeśli też i pozostać przy tym temacie i poszukać dla niej jakiejś konkretnej alternatywy, w tej samej cenie mamy wspominanego wcześniej Cayina HA-3, który jest konstrukcją hybrydową, znacznie gorzej wyposażoną, pozbawioną wyjść zbalansowanych i przede wszystkim grającą bardziej analogowym, matowym i mniej scenicznym dźwiękiem. Po USB z kolei pracować trzeba było z bardzo starym sterownikiem Thesycona (XMOS). Dostać można było w tej cenie także NuForce UDH-100, ale jego wyposażenie było jeszcze skromniejsze, połączenie po USB bardziej problematyczne, a możliwości przesunięte na przeciwległą skrajność tonalną od HA-3. Spotkać można było także Audiolaba M-DAC w promocji, ale obecnie układ ten raz, że jest starszy i w regularnej sprzedaży droższy, to pozbawiony także sensownej sekcji wzmacniacza i wbudowanego wyjścia BAL. Oferuje w zamian jedynie lepszą sekcję cyfrową. Jest też niewiele droższy Audio-GD NFB-10.32, ale przyznam że kompletnie mnie nie przekonuje sprzęt tego producenta, ani swoją szkołą grania, ani tym bardziej wykonaniem i jakością. W tym ostatnim aspekcie bardziej przypominał mi od zawsze domorosłe sklejki cyfrowe robione przez entuzjastów, którym wszelakie niedoróbki można z miejsca wybaczyć i usprawiedliwić nawet zwykłą chęcią i odwagą, aby samodzielnie podjąć się próby złożenia takiego sprzętu, a nie regularnego producenta. Także myślę, że w takim towarzystwie poczciwa S6-tka ma jednak czego szukać. Delikatnie mówiąc.

Ostatnim wariantem koniecznym ku analizie jest bratobójcze porównanie z S16 i znalezienie odpowiedzi na dwa zasadnicze scenariusze i stojące za nimi pytania.

Migracja z S16 na S6

Czy posiadaczowi S16 opłaca się migrować na S6? Odpowiedź w pierwszej chwili wydaje się oczywista: tak. O ile S16 jest wciąż bardzo dobrym jak na swoje możliwości układem, S6 jest brzmieniowo i funkcjonalnie w praktycznie każdym aspekcie lepsze od poprzedniczki, czy to nawet o mały margines, czy też o większy. Z S6 zyskamy przede wszystkim kluczowo PRE i sygnał zbalansowany wprost z DACa, a to oznacza dodatkowo większą paletę słuchawek – tak przyłączeniowo, jak i mocowo.

Sytuacja komplikuje się trochę w momencie posiadania dodatkowego wzmacniacza, także już zbalansowanego. Możliwe że S6 pozwoli nam zaoszczędzić trochę miejsca i zmieścić dwa urządzenia w ramach jednego, ale też jest szansa, że stracimy na tym synergicznie, jeśli np. był to wzmacniacz dobierany celowo pod konkretnie grające słuchawki w domenie ekstremum tonalnego w górę lub w dół. Możliwe też, że to czego potrzebujemy to tak naprawdę S7, a nie całkowita wymiana podstawy.

Jeśli z kolei podobają nam się nasze słuchawki nago z S16, bardzo możliwe że podobnie będzie też i z nową wersją. Generalnie będą to też wszystkie inne modele, które pasowały poprzednio do S16, choć trzeba brać poprawkę na wiatr i jednak nieco bezpieczniejsze strojenie nowej wersji. Trzeba jednak przemyśleć decyzję, czy aby jesteśmy w stanie zaoferować naszą S16-tkę w na tyle dobrej cenie, aby za mocno nie stracić, ale też by wciąż była to oferta atrakcyjna. Bowiem po drugiej stronie będą zgoła inne dylematy…

Używana S16 zamiast S6

No właśnie. Czy mając dobrą ofertę na S16 warto się kusić zamiast dopłacać do S6? To zależy od ceny i naszych potrzeb. Aune nie podnosząc a obniżając cenę jej następcy bardzo mocno uderzyło szesnastkę w twarz i tym samym wpłynęło na rynek wtórny. Oznacza to, że „poszukiwacze skarbów” liczący każdy grosz, a chcący nabyć wreszcie coś w miarę porządnego, mogą w łatwy sposób stać się posiadaczami pełnoprawnej integry w dobrej cenie.

Obostrzeniami jedynymi będą, aby słuchawki nie wymagały złącza XLR, miały potwierdzoną synergię z jej brzmieniem oraz by dodatkowy sprzęt nie wymagał funkcjonalności PRE i regulacji głośności po stronie źródła. Tyczy się to nie tylko końcówek mocy stereo, ale i np. monitorów bliskiego pola. Ostatecznie więc tak jak pisałem – wszystko sprowadza się do ceny i realnych potrzeb, a także tego jak silna jest chęć zaoszczędzenia każdej złotówki.

Synergiczność

Wyśmienicie zagrały mi K240 Monitor, a więc i świetnie sprawdzą się bliźniaczo do nich strojone OPPO PM3. Nie miałbym absolutnie żadnych oporów przed podłączeniem tu dowolnych Audeze, ale też i Sennheiserów HD650, podejrzewam również HD600. Nie ma też przeciwwskazań dla DT150 czy K550, a więc słuchawek o cieplejszej karnacji. Byle tylko nie za ciemnej.

Kapitalnie grają mi tu Bowers & Wilkins P7 oraz AKG K500 EP. Obie pary zyskują tu na precyzji, szybkości i świeżości. Naprawdę są to świetnie grające słuchawki i z tego konkretnego źródła czynią słuchaczowi jeszcze większą przyjemność. Jest bas, jest precyzja, jest świeżość, jest wszystko. Od razu na listę można będzie sobie wpisać też dwie pozycje od Audio-Techniki: ATH-W1000Z i R70X, a także AKG K7XX i K712 PRO.

A skoro już przy tym jestem, całkiem interesujące efekty można też uzyskać z K280 Parabolic, ale przy naprawdę fantastycznej scenie i ogólnej sceniczności gra to świetnie, tak trochę więcej jasności też by im nie zaszkodziło. To samo, ale bardziej dobitnie, będzie się również tyczyło NightHawków czy Sonorousów III, ale też i K340, także ukłon tu w stronę tego co pisałem wyżej.

Ciekawy uzyskałem po drodze rezultat również z K872, o czym pisałem zresztą w ich recenzji. Z racji lekkiego przyciemnienia i sporej dozy problemów im już sygnatura taka jaką posiada Aune bardziej odpowiadała i mimo faktu, że przecież słuchawki te mają i tak problemy natury jakościowej w rejonie, którego Aune specjalnie nie ukrywa. Preferowałem z nimi bardziej S7 z fabrycznym SC808, który bardziej od S6 wzmacniał i ustawiał do pionu ich ślamazarny i słaby na zejściu bas.

Z jaśniejszymi i chudszymi słuchawkami takimi jak K270 Playback i K240 DF o dziwo także nie mam problemów – zarówno ogólna jasność jest trzymana na rozsądnym poziomie, jak i poziom basu jest całkowicie satysfakcjonujący. A przypomnę że to piekielnie trudne 600 Ohm. Z drugiej strony słychać, że już z K1000 nie jest to do końca fortunne sparowanie ze względu na lekkie podkreślenie zakresu, w którym akurat te specyficzne AKG mają i tak na co dzień trochę problemów. Przez to, jeśli nawet utwory nie mają w sobie drażniących sybilantów, przy dłuższym słuchaniu moje ulubione AKG są w stanie słuchacza zmęczyć swoją lekką natarczywością. Mocowo spokojnie da się żyć – dostateczna głośność jest już na pułapie 50-54% via XLR.

Nie do końca S6 przekonała mi się za to z P9 Signature, którym pisane jest nie tylko bardziej organicznie strojone źródło, ale też lepszej klasy (Conductor V2+). Słuchawki te mają bardzo neutralnie strojoną sekcję średnio-wysokotonową, toteż im szukałbym czegoś ciemniejszego lub bardziej muzykalnego, np. RHA L1. Z S6 można się do efektów przyzwyczaić, ale zwłaszcza po odsłuchach na lepszym sprzęcie, będzie za nami chodziła cały czas świadomość, że można z nimi dogadać się lepiej.

Słabo wypadło z kolei połączenie z Sonorousami IV ze względu na ich moim zdaniem nieudaną do końca technologię hybrydową i w efekcie zbyt agresywny, nosowy sopran. Trudno byłoby jednak polecić dla nich coś innego – tym słuchawkom raczej pisana jest konkretna equalizacja lub modyfikacje i dopiero wtedy jeszcze raz podejście na spokojnie do S6.

Połączenie z AKG K501, które niektóre osoby preferują, uznaję za graniczne – słuchawki te grają praktycznie „na styk” i tak samo jak K1000 są w stanie po pewnym czasie zmęczyć na bardziej bogatych sopranowo utworach. Aczkolwiek chciałbym odnotować, że niewiele jest źródeł, z których słuchawki te preferowałem. Najbliżej z klasy budżetowej byłyby NuForce Icon HDP oraz HAP-100. Wraz z K401 ich los często sprowadza się więc do roli testowej i rzadko kiedy są one wybierane przeze mnie w celu zwykłego posłuchania sobie na nich muzyki.

Podobnie też można przyjąć z HD800, dla których S6 jako źródło nadaje się najbardziej po zabiegach, jakimi w miarę możliwości możemy słuchawki te obdarzyć: aplikacji wkładek dampingujących do środka, spowalniając, dociążając i negując część rezonansów idących od przetwornika, a także wymianie standardowego okablowania na coś lepszego. Szybciej więc szczęście spotka nas tu z HD800S.

Podsumowanie

Aune S6 okazuje się być niemalże w każdym jednym aspekcie lepszą integrą od swojej poprzedniczki. Czasami niewiele lepszą, ale wciąż. A jeśli do tego jeszcze tańszą – jest to absolutnie murowany sukces. Przy niższej cenie dostajemy tu sprzęt poprawiony, lepiej wyposażony, lepiej brzmiący i jeśli już czegoś pozbawiony, to wybieralnych filtrów, które w moim akurat egzemplarzu i tak nie dawały słyszalnych efektów.

Choć wciąż jest kilka rzeczy których mi brakuje, a także kilka miejsc, w których wprowadziłbym ze swojej strony korekty, nie można inaczej opisać S6 jak „lepiej i taniej”, a także uczynić nic innego jak nagrodzić szczerą Rekomendacją. To sprzęt bardzo atrakcyjny zwłaszcza dla osób szukających dla siebie solidnej i jak najlepiej wyposażonej integry słuchawkowej w dobrej cenie i pod różne słuchawki. A także godnego następcę S16.

Integra Aune S6 jest dostępna do kupienia na dzień pisania recenzji w cenie dokładnie 2499 zł. (sprawdź dostępność w innych sklepach i najniższe ceny)