Recenzja Aune T1 SE (MK3)

Z Aune miałem już swoje romanse, zarówno jako tester, ale też i posiadacz takich modeli jak T1 MK2, X1S oraz flagowej S16. Z każdym modelem było mi mocno po drodze z perspektywy różnych par słuchawkowych, ale ostatecznie trafiło potem na innych producentów i to bynajmniej z powodu jakichkolwiek problemów. Mało też było ogólnie urządzeń w dorobku Aune, które nie przypadły mi do gustu, ale jak wiadomo apetyt rośnie w miarę jedzenia. Stąd też po długim oczekiwaniu na trzecią już rewizję jednego z chyba najpopularniejszych ich układów, wreszcie mogłem sprawdzić jak się sprawy mają na moje własne uszy.

Dane techniczne

• pasmo przenoszenia: 20 Hz – 20 kHz
• S/N ratio: >= 105 dB
• wyjście liniowe: 2 V rms
• odpowiednia impedancja słuchawek: 30 – 600 Ohm
• THD+N: 0,2% (@ 1 kHz)
• obsługa USB: do 24 bit / 192 kHz / DSD64
• dostępne kolory: srebrny, czarny

Ręcznie konfigurowalny gain:

• +0 dB
• +10 dB
• +16 dB

Moc wzmacniacza słuchawkowego:

• 300 Ohm = 240 mW

Zestaw, prócz samego urządzenia, zawiera:

• kompletną instrukcję i sterowniki zapisane na kluczu USB (identycznie jak X1S),
• pozłacany kabel USB,
• zasilacz sieciowy XT-1504 12 V/0,8 A,
• pozłacany adapter-redukcja z 6,3 na 3,5 mm,
• zabezpieczoną osobno lampę 6922EH,
• dwie pary zafoliowanych widełek zabezpieczających lampę po montażu na urządzeniu.

Jakość wykonania i konstrukcja

Nic nowego, kompletnie. Wszystko jest tak jak po staremu, może za wyjątkiem pudełka, z którego największym problemem dla mnie było wyciągnięcie lampy. Wizualnie nie mamy najmniejszej możliwości odróżnić od siebie dwóch różnych T1 poza dwoma elementami – oznaczeniem wersji z przodu urządzenia oraz kolorem podświetlenia lampy.

O ile pierwsza rzecz jest logiczna i nie potrzebuje chyba specjalnego tłumaczenia, tak druga jest chyba najprostszym sposobem na odróżnienie wersji między sobą. Zarówno pierwsza wersja jak i MK2 mają białe podświetlenie lampy. Za efekt odpowiada mała dioda LED znajdująca się bezpośrednio na środku cokołu lampowego Noval. W T1 SE wymieniono ją na bardzo sugestywną pomarańczową diodę, w pełni zgodną z prawdziwym podświetleniem, jakim legitymują się lampy elektronowe. Oczywiście warunek jest jeden – urządzenie musi pracować.

Tak naprawdę zmiany najbardziej dla samego urządzenia krytyczne zaszły pod aluminiowym body. Wymieniono praktycznie wszystkie kluczowe elementy płytki scalonej i tym samym na pokład trafił m.in. nadajnik USB od XMOS, dla którego Aune otrzymało również indywidualnie napisany sterownik, a także układ DAC, w którego rolę wcielił się tym razem DSD1793 z obsługą większej gęstości bitowej (24/192) i trybem DSD64. Tradycyjnie rolę stopnia wyjściowego pełni lampa 6922 od rosyjskiego Electro-Harmonixa, ale możemy wymienić ją na dowolny inny układ z listy lamp, którą publikowałem już przy okazji poprzednich modeli i którą przytoczę jeszcze później podczas dodatkowych krótkich testów innych lamp.

Ostatecznie wzrosła także moc wzmacniacza słuchawkowego. Producent podaje tylko jedną wartość: 240 mW dla 300 Ohm (poprzednik: 150 mW), ale można na tej podstawie spokojnie założyć, że pozostałe również uległy zwiększeniu. Potwierdzają to testy z AKG K240 DF, które ze swoimi 600 Ohmami stawiają wysoki opór każdemu urządzeniu. Wybrałem je jednak jeszcze z jednego powodu – występowały one obficie w połączeniach z T1 MK2, także raz, że bardzo dobrze zapamiętałem ten duet, a dwa, że dokładnie pamiętam gdzie plasowało się pokrętło głośności. I faktycznie przy T1 SE potrzeba trochę mniej odkręcić zawór, aby uzyskać zadowalający poziom głośności.

W zasadzie tylko jedna rzecz rzuciła mi się w uszy podczas testów – słyszalne „pyknięcia” podczas wyłączania się urządzenia z podłączonymi do niego słuchawkami. Jest to jednakże dosyć popularna cecha pośród sprzętu z niższych i średnich półek.

Pozostałe elementy jednak naprawdę żadnej innej zmianie nie uległy, także nie pozostaje nam nic innego jak wskoczyć bezpośrednio w procedurę testową.

Przygotowanie do odsłuchów

Ze względu na fakt, że lampy lubią troszkę popracować zanim osiągną optymalne warunki pracy, integra najpierw była przeze mnie poddana rutynowemu dwudniowemu docieraniu się w naturalnych warunkach użytkowych. Po tym czasie rozpoczęły się odsłuchy krytyczne, ale nie wcześniej niż po 30-60 minutach od włączenia urządzenia.

Słuchawkami testowymi na ten czas były:
– AKG K240 DF wspominane już wcześniej
– AKG K240 Monitor
– AKG K340 ES-D
– AKG K500 EP
– AKG K1000

W ramach słuchawek wysokowydajnych (z czystej ciekawości) użyłem:
– Beyerdynamic T5p v2
– Etymotic Research HF2
– OPPO PM3

Jakość dźwięku

W ogólnym zarysie jest to wciąż stara dobra „te jedynka”, ale ubarwiona tym razem na bardziej równy, techniczny charakter, mieszający się w naturalną mieszankę z trącającym analogowością lampowym stylem 6922EH. Super niski bas i super wysoka góra nieco zaokrąglone, bliska średnica, eliptyczna scena, świetne przez to efekty ze słuchawkami o odsuniętym środku i problemem ze skupieniem dźwięku w punkcie centralnym.

Bas

W poprzednich odsłonach T1 był to zakres trochę pluszowy i zaokrąglony, nie stawiający na aż tak mocno na rytmikę i precyzję, co na puszystość i objętość. Zadziwiająco pomijając przy tym spektakularne zejście. T1 SE czyni nieco inaczej i zaczyna jakby zbaczać z kursu. Nadal jest to zakres w pewnym stopniu zaokrąglony i puszysty, ale ilościowo jest go troszkę mniej. Zamiast tego inwestuje mocno w większą precyzję, krystalizację uderzeń. Nie jest to poziom rytmiki X1S, ale wyraźniejszy wpływ zwykłej elektroniki scalonej ponad tym, co prezentuje sobą lampa. Jej rola z nadrzędnej sprowadzona została do uzupełniającej, nadającej smaku i powabu mocniejszemu i solidniejszemu fundamentowi.

Przekłada się to w naturalny sposób na wyższą jakość dźwięku, większą detaliczność basu, jego uniwersalność. Owszem, niespecjalnie pełnił on nawet i wcześniej rolę korekcyjną, a bardziej ubarwiał przekaz, umuzykalniał go, czynił analogowym. Teraz po prostu nie czyni tego w sposób jednoznacznie narzucający się.

Średnica

Jest to zakres, który praktycznie nie uległ zmianom w stosunku do poprzedników, jeśli mówić o np. pozycyjności. Aune jak zawsze podkreśla, dociąża i przybliża ten zakres ku nam, tworząc z niego nie tylko clou programu, ale też bardzo fajny fundament brzmieniowy rozlewający się na pozostałe podzakresy na zasadzie przyjemnego i pożądanego spoiwa.

Wokal pełni rolę wyjątkowo korekcyjną wobec wszystkich słuchawek, które mają tendencje do oddalania średnicy. Trzyma w ryzach DT990 Edition, konkretyzuje przekaz K340, uprzyjemnia odbiór T5p v2, a także wiele innych słuchawek o podobnych właściwościach akustycznych co wymienione. K340 wymieniłem tu również z tego względu, że moim zdaniem to właśnie z nimi T1 SE zgrała się najlepiej, przybliżając je i wyrównując. One właśnie tak dawniej grały i wszelkie moje starania przez długi czas oscylowały wokół tego, aby dobrać im zaraz po zakupie odpowiednie nausznice o prawidłowym profilu, ale też zachowaniu wygodnego dla mnie kąta nachylenia (definitywnie bowiem nie należą same z siebie do najwygodniejszych). Z Aune nie czuło się tak mocno tego, że zostały przez AKG niefortunnie skonstruowane w ramach „prawie” zamkniętej konstrukcji, przesuwając barwę w bardzo dziwną stronę. Aune koryguje ten kierunek, zupełnie tak, jakby w właśnie pod taki sprzęt AKG je dawniej tworzyło (przypomnę, że produkcja ruszyła w 1979 roku).

Warunek korekcyjności nie musi być jednak wcale spełniony. Wystarczy że nasze oczekiwania leżą w tym właśnie kierunku, toteż jeśli posiadana przez nas para według nich miałaby stać się jeszcze bardziej dosadna, z jeszcze czytelniej i bliżej artykułowanym wokalem, z Aune T1 SE nawet na natywnie blisko grających słuchawkach będziemy myślę bardzo zadowoleni.

Góra

W porównaniu bezpośrednim to, co rzuca się w uszy za pierwszym razem, to brak aż takiego wrażenia korekcyjności, jakie towarzyszyło poprzednikom. Mam tu na myśli umknięcie aż tak słyszalnego wygładzenia, wytłumienia dźwięku, które sprzyjało słuchawkom grającym wybitnie na planie „V”.

T1 SE wprowadza zamiast tego lepszą ogólną konstrukcję, czyniąc identycznie jak w przypadku zakresu basowego. Góra prowadzona jest nieco jaśniej, śmielej, dokładniej i z lepszym wykończeniem, które swój impet zatraca dopiero w najwyższej oktawie. Dodatkowo znika ważna rzecz, która niektórym osobom się podobała, ale też i odrzucała pozostałe bardziej w stronę X1S – zatracenie tego subtelnego analogowego „brudu”, jaki przywodził się zawsze na myśl przy stereotypowym wyobrażeniu konstrukcji lampowych. Lampy mają w tym właśnie zaklęty swój urok, nazywany przez niektórych audiofilów „tajemniczą aurą”, że jako stara technologia swoje życie kontynuuje w uszach fanów wprowadzania czasami bardzo dużych zniekształceń, wydających się dla nich źródłem naturalności i organiczności. Dlatego do tej pory nie umarł np. winyl.

Tak czy inaczej sopran przypomina teraz bardziej kierunek X1S, ale też nie będąc jego realizacją do końca i w sensie stricte. To bardziej zwrot w stronę większej jakości ogólnej, precyzji i techniczności na której lampa tworzy swój taniec. To taki „złoty środek” między tęsknotą za jakością tranzystora, dokładnością i klasą dobrego DACa i nadajnika USB, a urokiem lampy, który lubi psuć wszystko wymienione swoją przeciwną im przecież manierą. W Aune udaje się w ramach sopranu pogodzić wszystkie te czynniki w jedną spójną masę, dobrą we wszystkim, ale nie opowiadającą się wyłącznie po jednej ze stron.

Ponieważ cenię sobie na ogół klasę odsłuchu i częściej czerpię korzyści z czystej jakości dźwięku aniżeli dążenia do korekcyjności za wszelką cenę, interpretuję kierunek zmian jednocześnie jako progres i skok w bok. Progres w czystości i mniejszym wpływie lampy na charakter całościowy, nadal jednak go zachowując. Skok w bok zaś na tle poprzedników, nieco lepiej sprawdzających się ze sprzętem typowo jasnym, choć za cenę właśnie tej elementarnej jakości dźwięku. Nie każdy bowiem jest fanem siermiężnego stylu lampowego.

Scena

Konstrukcyjnie jest w niej równie mało zmian, co w średnicy. Jedyna rzecz warta odnotowania, to fakt iż uległa nieco powiększeniu. To naturalna konsekwencja lepiej odwzorowanej góry. Aczkolwiek nadal jest to aspekt doskonale kojarzony z poprzednich wersji: eliptyczna scena z dobrym fokusem na środku i w efekcie mniejszym wyjście do przodu, sprawdzająca się rewelacyjnie przy słuchawkach mających także i z nadmierną dyfuzją dźwięku na środku sceny, nie tylko tonalnością średnicy.

Całokształt

Aune T1 SE trudno powiedzieć, czy wywoływało u mnie jakieś konkretne oczekiwania przed rozpoczęciem odsłuchów, ale jeśli już, spodziewałem się jednego z dwóch scenariuszy – albo jest to brzmienie lepsze od T1 MK2, albo zmiany zatrzymały się na kosmetyce. W rzeczywistości wyszło trochę z jednego i drugiego.

Zaczynając od wspomnianej kosmetyki, nie ma tu rewolucji względem poprzedniego modelu. Cały czas główny fundament T1 został zachowany, nadal mamy tą bardzo przyjemną, dosadną średnicę i brzmienie ogólnie strojone na względne bezpieczeństwo. Na to dopiero trafiła się nam nakładka w postaci wyraźnie lepszej warstwy technicznej – lepiej wykańczanych skrajów, większej dynamiki. Sprzęt zaczął kroczyć w stronę X1S, ale nadal pozostając bliskośrednicową T1-ką.

W ten sposób radzi sobie lepiej ze słuchawkami grającymi na planie „V” z klasy premium, nie ciągnąc w dół ich możliwości stricte technicznych, potrafiących ukazać należytą dla tej klasy definicję dźwięku. Cena? Prócz naturalnie większej wyrażonej w złotówkach Aune powoli zaczęło tracić zdolność do przygładzania sopranu. Nadal jest on w formie wypolerowanej, ale po prostu nie aż tak zmiękczony jak u poprzedników. Minus gdy nasze słuchawki są perfidnie jasne, plus jednak że nie ma tak mocnego wrażenia matowości. Coś, co docenia się już dokładnie w klasie premium.

Sumarycznie jest to już trzecie moje spotkanie z lampową T1 i jednocześnie trzecie, podczas którego sprzęt ten przypadł mi do gustu. Najmocniejszym punktem programu jest i najprawdopodobniej do samego końca będzie średnicowy przekaz, akcentujący wokale, nadający im nasycenia i poprawnej masy. Ze słuchawkami mającymi z tym problem, ale też w uszach wszystkich tych z Państwa, którzy wybitnie preferują granie z naciskiem na wokal i jego prezentację bardziej z przodu, efekty powinny być więcej niż satysfakcjonujące. Jednocześnie z lepszą stroną techniczną zatraca się powoli wrażenie, że to w ogóle układ mający w sobie jakiekolwiek elementy lampowe.

Dopiero po wsłuchaniu się ponownie odnajdujemy podstawowe elementy analogowego charakteru tego układu. Wcześniej najpewniej nie usłyszymy ich tylko ze względu na ogromną przyjemność i angaż płynące z odsłuchu. Powinno też wyjść to jak na dłoni przy jakichkolwiek testach A-B. Ale i nawet przy jeszcze lepszych technicznie od siebie układach wciąż może utrzymywać się w nas dylemat „co lepsze”. I jestem mocno przekonany, że nawet po zwróceniu się w inną stronę, małej integrze od Aune nie odmówimy wspomnianego wcześniej angażu, który z biegiem lat być może zaczniemy mocniej doceniać. Ponad analizą i detalicznością przekraczającymi granice dobrego smaku. Ponad muzykalnością i zagęszczeniem tak mocnymi, że zaczynającymi wpływać na grawitację w dźwięku. Co bowiem jeśli możemy mieć jedno i drugie? Zjeść ciastko i mieć ciastko? Całować się w wokalistką i podziwiać dalsze rzędy zespołu? Ich kunszt, wymiar? Nie jest to wcale głupia koncepcja, prawda? Czyż nie tak właśnie to powinno być? Żeby sprzęt pełnił nie tylko rolę urządzenia odsłuchowego, ale komponował się finezyjnie z większością albumów, utworów, ich realizacjami. Nie czynił niepotrzebnych kompromisów, nie chodził notorycznie na skróty, ale potrafił od czasu do czasu stanąć naprzeciw.

Tak właśnie odbieram najnowsze Aune T1. Nie uważam wersji SE w żadnym wypadku za krok w tył ponad starszymi modelami. Jedynie właściciele faktycznie jasnych słuchawek wymagających konkretnego przygaszenia na sopranie i przykopu basowego będą troszkę kręcić nosem. Jeśli kręcili już przy poprzednich wersjach, tak na pewno kręcić będą również i tutaj. Ale jest to też i wyjątek, który zdaje się będzie wybornie potwierdzał przy T1 SE regułę, którą jest od teraz doskakiwanie poziomem do X1S i budowanie na nim cały czas dobrze znanego charakteru z analogiem i średnicą na afiszach.

Synergiczność

Aune T1 SE można moim zdaniem śmiało parować z większością słuchawek w ramach tonalności. To uniwersalny i bezpieczny układ, a preferencyjnie zwracający się w stronę napędzenia sprzętu bardziej wymagającego (m.in. regulowany gain). Z tego względu odnotowuje wyraźną przewagę napędową ponad identycznie teraz wycenianym X1S i każde słuchawki zachowujące się lepiej na sprzęcie wysokogainowym będą myślę dobrze współgrały z T1.

Sprzęt lepiej radzi sobie teraz z cieplejszymi słuchawkami o wolniejszej naturze – wszystko dzięki lepszej dynamice i wspominanej już warstwie technicznej. Nie ociepla ich jeszcze bardziej na siłę, utrzymuje to w granicach bardzo zdrowego rozsądku. A w przypadku słuchawek bardziej neutralno-naturalnych, takich jak stare K500 czy HD600, działa to niczym generator wybornego wręcz charakteru docelowo. Nawet mimo faktu, że 500-tki nie potrzebują przybliżania swojej średnicy w żaden sposób. Standardowo można też decydować się na K612 PRO oraz np. DT100. Klasycznie zyskają na średnicy DT990 Edition, aczkolwiek tak jak pisałem – przy już faktycznie jasnych słuchawkach z wyższej klasy, o ile będzie można docenić poprawioną warstwę techniczną, o tyle T1 przestanie pełnić rolę aż tak jednoznacznie korekcyjną (minus naprawdę najwyższe oktawy). Jeśli posiadane przez nas słuchawki nam nie pasują już wprost z pudełka, koniecznie może być albo ich dopasowywanie jakimiś drobnymi modyfikacjami, albo po prostu rezygnacja – czy to z Aune, czy z nich.

Opcjonalny zasilacz XP1

Wraz z Aune T1 SE udało mi się uzyskać także opcjonalny zasilacz Aune XP1. W praktyce jest to porządnej klasy, stabilizowany transformator toroidalny, stwarzający znacznie lepsze warunki elektryczne dla małej lampówki. Jest znacznie lepiej wykonany od standardowego zasilacza, a także dający nieco wyższe napięcie.

Zastosowanie XP1 w T1 SE w pierwszej chwili bardzo trudno jest usłyszeć, bowiem przy każdorazowej próbie zmiany zasilacza Aune musi przechodzić swój standardowy proces nagrzewania lampy. Zmiany dźwiękowe są jednak stosunkowo małe, choć nie znaczy to, że niesłyszalne. Z perspektywy AKG K500 EP i cichej nocy wyszło mi jedynie, że nieznacznie podnosi się całościowa definicja dźwięku i jego rozdzielczość. Zdaje się, że układ po prostu dostając dodatkowe 1,5 V pracuje lepiej. Po każdorazowym powrocie na standardowy zasilacz miałem wrażenie, że jest jakoby troszkę bardziej matowo i z odrobinę mniejszą selektywnością. Poza tym jednak żadnych zmian tonalnych czy scenicznych.

Trudno jest powiedzieć jednoznacznie, że XP1 jest zakupem koniecznym dla T1 SE. Moim zdaniem o tym zdecydują raczej posiadane słuchawki. Jeśli planujemy podłączać do niej modele z niższych półek, osobiście pozostałbym przy standardowym zasilaczu i doinwestował słuchawki w pierwszej kolejności. Przy modelu z klasy premium, np. K702 lub DT990 Edition, można się już myślę zastanawiać. Nawet jeśli różnica okaże się dla nas marginalna (bo taka w rzeczywistości jest), to już sama stabilizacja zasilania będzie dla urządzenia tak czy inaczej korzystna.

Jego jedyną wadą jest w zasadzie tylko krótki kabel przyłączeniowy do urządzenia właściwego (jakieś 30-40 cm). Aczkolwiek teoretycznie można sobie poszukać lub dorobić dłuższy, wystarczy że oparty o dwa wtyki DIN-5. Zasilacz jest w razie czego kompatybilny ze wszystkimi nowymi modelami z serii T i X:

• Aune X1S
• Aune X5S
• Aune X7S
• Aune T1 SE

Złącze DC OUT również nie znalazło się z tyłu bezcelowo – to wyjście specjalnie przeznaczone dla X5S, który jest odtwarzaczem sieciowym na karty pamięci. Sprzęt taki jest ponoć bardzo modny w Chinach, stąd stale obecny w ofercie Aune pod postacią rzeczonego X5S, ale też i S1 oraz S18. Oba ostatnie to dedykowane urządzenia do zestawu odpowiednio ze wzmacniaczem S2 oraz integrą doskonale znaną na naszym rynku – S16. Zasilacz XP1 daje więc możliwość posiadaczowi X5S sparowania sobie go w taki sposób, że jednym źródłem zasilania zapoda prąd na dwa urządzenia, tj. X5S plus coś z pozostałych wymienionych w listingu powyżej. Nie ma tym samym problemu, aby zbudować tani i dobrze brzmiący zestaw odsłuchowy na bazie X5S oraz np. T1 SE tylko pod słuchawki i z pełnym pominięciem komputera. Koszt zakupu zasilacza poniesiemy tylko jednorazowo, mimo posiadania dwóch urządzeń.

Niestandardowe lampy

Wszystkie modele Aune od zarania kariery tego urządzenia miały możliwość wymiany lampy znajdującej się na stopniu wejściowym. Standardowa lampa 6922EH to podwójna trioda małej mocy o średnim wzmocnieniu (33), więc w zakresie zamienników należy szukać podobnych lamp o identycznym przeznaczeniu.

Przypomnę, że lista takowych cały czas nie ulega zmianie:

– 6922 (podstawowy model dla MK2 i MK3 oraz opcja „upgrade” dla MK1)
– 6DJ8 (podstawowy model dla MK1)
– 6ES8
– 6GM8
– 6N11 (podstawowy model dla MK1)
– 6N1P
– 6N23P
– 6N27P
– 7308
– 7DJ8
– 7ES8
– Cca
– CV10320
– CV2492
– CV5231
– CV5354
– CV5358
– E188CC
– E88CC
– ECC189
– ECC86
– ECC88
– M3624
– PCC189
– PCC88
itd.

Ponieważ lampa znajduje się na stopniu wejściowym, jej charakter w T1 SE przekazywany jest na wyjście niebezpośrednio i w mniejszym zakresie wpływa na dźwięk, niż byśmy się tego jak podejrzewam spodziewali. Różnice sprowadzają się do takiej samej skali, jak po zastosowaniu XP1 i paradoksalnie to właśnie sam zasilacz (dodatkowa stabilizacja) stawiałbym na pierwszym miejscu pośród zakupów szczęśliwego posiadacza „te jedynki”. Choć lamp miałem na wyposażeniu kilka, zdecydowałem się bardzo krótko i konkretnie opisać kilka przykładowych (możliwe że z czasem uzupełnię o kolejne).

JJ E88CC

Cena: ok. 45 zł

Lampa stosunkowo tania, ale charakteryzująca się dobrym współczynnikiem ceny do możliwości. Brzmieniowo wprowadza powrót mocniejszego analogowego posmaku do brzmienia i wrażenia matowości, zwłaszcza wyższych zakresów. Tak jak pisałem w recenzji odbywa się to kosztem techniczności, ale może okazać się korzystnym zakupem przy słuchawkach faktycznie jaśniejszych, także lampa ma jak najbardziej swoją rację bytu.

Electro-Harmonix 6922EHG (Gold Pin)

Cena: ok. 100 zł

Lampa będąca nieco bardziej wytrzymałą wersją fabrycznej, wzbogacona również zgodnie z nazwą o pozłacane nóżki. Brzmieniowo zachowuje się praktycznie identycznie co fabryczna, jednakże miałem wrażenie, że lepiej radzi sobie z transjentami i sumienniej renderuje całościową jakość dźwięku, jeszcze odrobinę go oczyszczając. Subiektywnie spodobała mi się najbardziej w trakcie trwania recenzji, jako świetnie wyważony układ wprowadzający jakościową ewolucję, aniżeli rewolucję. Nawet jeśli bardzo subtelną.

Genalex E88CC Gold Lion

Cena: ok. 170 zł

Znana i ceniona, choć będąca jedynie kopią tej sprzed lat i czerpiącej właśnie z jej legendy. GL okazał się bardzo podobnie grającą lampą do 6922EHG, z tym że modulował przy okazji barwę sopranu na większą nosowość i przesuwając go nieco bardziej w uszy słuchacza. W efekcie lampa okazała się najjaśniejsza z testowanych. Zakup sprawdzi się więc jako przeciwstawny do JJ E88CC, bo pozycjonowany na sparingi z cieplejszymi słuchawkami.

Proszę jednak pamiętać, że wszystkie lampy tu opisywane wprowadzają bardzo małe zmiany w dźwięku i choć zabarwiają go na odpowiedni kierunek lub sposób, tak nie będą w stanie rozwiązać poważnych problemów synergicznych. Jeśli nasze słuchawki się wyraźnie z Aune nie dogadują, najprawdopodobniej nie będzie sensu kopać się z koniem i bardziej rozsądnym wyjściem może okazać się lepsze dobranie słuchawek do wzmacniacza (lub na odwrót).

Moim zdaniem najbardziej sensownym pod względem jakościowym połączeniem była T1 z XP1 oraz 6922EHG. Daje to sumarycznie najlepiej zdefiniowany dźwięk względem stanu początkowego i bez wprowadzania do ustroju drastycznych zmian tonalnych, zachowując wszelakie opisy z samej recenzji jako tożsame, a jedynie o pół oczka z lepszą jakością. Tak naprawdę jednak, aby móc przeprowadzić pełny taki test, potrzebowałbym znacznie więcej czasu i jeszcze kilka innych dodatkowych lamp. A przede wszystkim – sprzęt z możliwością aplikacji na stopniu wyjściowym, który mógłby lepiej dać nam wgląd w to, co lampa sobą wprowadza bądź ujmuje.

Podsumowanie

Trzeci raz Aune T1 wylądowało na warsztacie i trzeci raz zalicza udaną sesję odsłuchową. Naprawdę bardzo podoba mi się średnica w tym układzie i to ona powoduje tak pozytywne podejście z mojej strony. Ale doceniam też bardzo fakt, że producent postanowił popracować mocno nad warstwą techniczną dźwięku, która do tej pory odstawała trochę od X1S, a także możliwościami układu DAC/USB na tym tle. Nawet jeśli na tle poprzedników przychodzi nam zapłacić mniej ocieploną prezentacją dźwięku, jakkolwiek przecież korzystną dla słuchawek typowo jasnych, definicja ma dla mnie osobiście większe znaczenie i tym samym wartość.

T1 SE mogę tym samym polecić jako swego rodzaju „koloryzowaną” wersję X1S o mniejszych możliwościach przyłączeniowych, ale większych w zakresie tak customizacji brzmienia (wymienna lampa), jak i napędu (duża moc + regulowany gain). Słowem bardzo fajny i przyjemny słuchawkowy allrounder dla każdego.

Aune T1 SE jest możliwa do nabycia w cenie 1 099 zł (sprawdź dostępność i najniższą cenę)
Opcjonalny zasilacz stabilizowany Aune XP1 można nabyć z kolei w cenie 399 zł.