Recenzja wzmacniacza iFi iCAN PRO

iFi iCAN PRO to urządzenie należące do flagowej linii tego producenta. W pełni zbalansowany wzmacniacz nafaszerowany funkcjami, który przykuł już niejedno oko i którego nie można raczej pomylić z żadnym innym. Taki sprzęt aż chciałoby się zapewne pochwalić z automatu, ale nie wszystko złoto co się świeci i ważne też jest to, w jaki sposób zagra, z czym i dlaczego. Tym właśnie zajmować się będziemy w recenzji tegoż wzmacniacza. Za możliwość jego testów chciałbym tradycyjnie podziękować jego właścicielowi, ale w trakcie tworzenia recenzji zastrzegł, że jednak nie życzy sobie wymieniania jego osoby z imienia i nazwiska w kontekście spodziewanego wydźwięku jej treści, toteż pozostaje mi się dostosować i wolę tą uszanować. Mimo wszystko mam nadzieję, że finalna już recenzja nie spowoduje u niego awersji do swojego nabytku.

Dane techniczne

• Typ układu: wzmacniacz hybrydowy zbalansowany, klasa A/AB
• Lampy: 2 x GE 5670
• Moc wyjściowa (dla 16 Ω): 14 W (BAL) / 4,8 W (SE)
• Impedancja słuchawek: 16-600 Ω
• Impedancja wyjściowa: < 2 Ω (BAL) / < 1 Ω (SE)
• Stopień wzmocnienia: +0, +9, +18 dB
• Napięcie wyjściowe: > 23 V (BAL), > 11,5 V (SE)
• Zniekształcenia THD: maks. < 0,012 % (BAL), < 0,2% (SE)
• Pasmo przenoszenia: 0,5 Hz – 500 kHz (-3 dB)
• Pobór mocy: 50 W (praca) / 22 W (spoczynek)
• Wymiary: 213 x 192,5 x 63,3 mm
• Waga: ok. 2 kg
• Wyposażenie: zasilacz sieciowy, kabel zasilający, pilot

Jakość wykonania i konstrukcja

Wyposażenie niestety nie powala. Dostajemy tylko cegiełkę zasilającą i dwuprzyciskowego pilota. Nic więcej, a przecież płacimy sporo. W kwestii przyłączeniowej natomiast producent zaszalał w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Zacznijmy od przedniej ścianki. Oczom ich ukazał się las… pokręteł i gniazd. Prawda musi się rymować, jak mawiał kiedyś znajomy z pracy.

Cały przedni panel to symetrycznie ułożone elementy. W centralnej części iFi umieściło trzy gniazda XLR, jedno 4-pinowe i dwa typu combo, mogące pracować zarówno z XLRami 3-pinowymi, jak i wtykami na duży jack. Widać wyraźnie, że praca ze sprzętem zbalansowanym jest tu priorytetowa. Ale i złącza mini-jack mamy do dyspozycji, nawet dwa: jedno pod zwykłe słuchawki, drugie pod słuchawki zbalansowane na wtyku 4-polowym.

Po bokach znalazły swoje miejsce dwa małe pokrętła. Pierwsze odpowiada regulowanemu podbiciu basu, drugie efektowi 3D. Poniżej nich mamy dwa malutkie przełączniki hebelkowe. To jedne z najważniejszych przełączników w iCANie, ponieważ lewy zawiaduje trybem pracy (tranzystor, lampa, tryb lampa+), a drugi stopniem wzmocnienia (+0, +9, +18). Skok jest tu bardzo duży i sprzęt przygotowano nie tylko więc pod pracę z balansem, ale konkretnym balansem.

Największe pokrętła to już formalnościowo selektor wejścia po lewej oraz potencjometr. Całość dopełnia włącznik po lewej i port podczerwieni dla pilota po prawej.

Tylna ścianka to solidna porcja gniazd, zarówno wejściowych (3 pary RCA, 1 para XLR), jak i wyjściowych (po jednej parze XLR i RCA). Daje to nam dodatkowe możliwości uczynienia z iCANa PRO prawdziwego centrum wzmacniającego, łączącego w sobie różne tory i źródła w ramach jednego stopnia wyjściowego. Całość dopełniana jest przez port ESL-Link na bazie HDMI do podłączenia sprzętu z linii elektrostatycznej, gniazdo zasilacza zewnętrznego oraz dodatkowe gniazdo łącznikowe dla innego sprzętu iFi z tej serii. Wszystko to z myślą zapewne o iDSD PRO.

Lampy pozostają wyłączone do pierwszego razu gdy aktywujemy tryb lampowy. Potem zostają włączone aż do wyłączenia się urządzenia. Ogólnie fajne jest płynne przełączenie się na lampę z tranzystora… minus kilkusekundowa pauza, która temu towarzyszy. Obsługa jest jednak z reguły płynna i nie nastręczająca żadnych trudności. Lampy pracują tu jako para, ale uzupełniane są przez 4 tranzystory J-FETowe. Nie osadzono ich z tego co widziałem tak głupio, jak w Cayinie HA-3, że są przylutowane na stałe do urządzenia, a umieszczono w pozycji poziomej w cokolikach. Wymiana zatem jest jak najbardziej możliwa. I będzie konieczna po określonym czasie ich eksploatacji.

Ponieważ jest to konstrukcja hybrydowa, będzie się ona nagrzewała tak czy inaczej. Dlatego producent zaopatrzył iCANa w stosunkowo nietypową obudowę. Otwory wentylacyjne ukształtowano na wzór pierścieni okalających „oczko” w stylu Chorda, zaś pokrywy są pofalowane i w pierwszej chwili sprzęt sprawia wrażenie bycia ofiarą przemocy domowej. Producent chwali się przy tym na srebrnym pierścieniu wokół „oczka”, że sprzęt wykorzystuje lampy NOS od General Electric model 5670. Nie miałem możliwości niestety sprawdzenia tego po otwarciu obudowy, ponieważ jest to sprzęt prywatny i – również tradycyjnie – tak jak przyjechał, tak miał odjechać.

Z ciekawych rzeczy które zapadły jeszcze w pamięć, jest też i stopka. Zamiast tradycyjnych nóżek, iFi zastosowało jeden ogromny płat gumy od spodu. Trochę dziwne przyznam rozwiązanie. Z dziwniejszych jest też dziwnie wysoki pobór mocy w spoczynku, wynoszący aż 22 W.

Na wyposażeniu urządzenia mamy bardzo prosty, jeśli nie powiedzieć, że prymitywny wręcz pilot zdalnego sterowania. To jest dokładnie to samo, co punktowałem na minus u NuForce czy niedawno i Hegla. Jego zasięg deklarowany to 5 m. O ile lepiej rydz niż nic, to jednak przy takiej cenie zakrawa to troszkę na śmieszność. Wolałbym już brak pilota, brak IR i zaoszczędzenie paru groszy, bo definitywnie jest tu z czego schodzić.

Przygotowanie do odsłuchów

Wszystkie moje preferencje dźwiękowe, muzyczne, posiadany w całości sprzęt oraz metodologia opisane są w ramach osobnej, specjalnie na ten cel wydzielonej i w pełni dostępnej od bardzo długiego czasu podstrony:

https://audiofanatyk.pl/sprzet-i-procedury-testowe/

W tym konkretnym przypadku wystarczy wspomnieć, że rolę systemów testowych pełniły:

Słuchawki:

• AKG K240 DF (600 Ohm)
• AKG K240 Monitor (600 Ohm)
• AKG K270 Studio (75 Ohm)
• AKG K1000 (120 Ohm)
• Audeze LCD-2F (70 Ohm)
• Audeze LCD-XC (20 Ohm)
• Sennheiser HD800 (300 Ohm)

Źródła cyfrowe:

• AIM SC808 (3x Burson SS V5i)
• Aune S6
• Burson Conductor V2+

Wzmacniacze i inne źródła porównawcze:

• Aune S7
• Chord Hugo 2
• Yamaha M35 (jako tor dla K1000)

Jakość dźwięku

Trochę wzorem Fezza, ale iCAN posiada w sobie wbudowane aż 3 tryby pracy, wykorzystując potencjał i możliwości zarówno układów scalonych, jak i lamp. Dlatego też – a czego można było się spodziewać – tniemy recenzję w tym momencie na 3 osobne akapity dla każdego z trybów, abyśmy mogli jak najpełniej zrozumieć jak ten sprzęt się sprawuje (właściwie to 4, jeśli liczyć podsumowanie całościowe).

W trybie tranzystorowym

Na pierwszy ogień wziąłem tryb operujący tylko na układach J-FET. Na myśl przywodzi mi sposób grania Fezza na najniższym trybie wzmocnienia, ale bazując na pamięci, nie zaryzykowałbym stwierdzenia, że jest to sposób grania co do ilości basu identyczny (tj. Fezz był lżejszy basowo, przecząc stereotypowemu wyobrażeniu konstrukcji lampowej jako ciepłej, gęstej lub wręcz zgnuśniałej).

Brzmienie iCANa jest w tym trybie bardzo wyrównane, czytelne, nastawione na bardzo liniowe i konwencjonalne granie. Może wręcz aż „zwyczajne”, że tak to ujmę. Nie jest to scena z tą nutką wibracji w przestrzeni jak w Hugo 2, a głębia jest nieco mniejsza niż w nim i Conductorze, ale gra szerzej. Sopran słychać, że ulega rozciągnięciu, bas jest delikatnie przyspieszony i lekko skrócony, ale zmiany są dosłownie marginalne. Wokal, z racji mniejszej głębi, jest o te pół kroku bliższy w stronę słuchacza.

Pasuje to najbardziej do słuchawek o nieco ciemniejszym graniu, jak K270 S, MX4, może też LCD-4z lub LCD-2, choć te ostatnie głównie z przyciemniającymi je, niestandardowymi padami lub w rewizjach starszych, grających cieplej. Pasować będą tu również LCD-2C i nie wiem, czy też i LCD-X nie warto byłoby wymienić. Z innych par na pewno HD650 i ich podmiany, ale też patrzeć należy na cenę samego urządzenia i kalkulować, czy aby na pewno chcielibyśmy dla tych słuchawek pokusić się o aż tak duże inwestycje. Kojarzę osoby, które byłyby gotowe to uczynić i głównie dlatego, że kochają sposób grania tych słuchawek, nie widząc sensu w brnięcie wyżej i drożej w tym właśnie gronie elementów toru.

W trybie lampowym

Przełączenie się w tryb lampowy odmienia sposób grania iFi, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Brzmienie jest bowiem odtąd nastawione nie na równość i dokładną szybkość, ale na wypełnienie. W dźwięku nastaje znacznie gładsza faktura, strojenie wyraźnie przechyla się tym razem bardziej w stronę Conductora, ale z bliższą średnicą od niego i mniejszą, bardziej kameralną sceną.

Tu znów do głowy przychodzi mi Fezz Omega Lupi, ale z tą różnicą, a raczej przewagą iCANa, że wraz z muzykalnością objawia się nam bardzo fajny i pulchny bas. Zaryzykuję śmiałe stwierdzenie, że jest on najlepszy ze wszystkich trybów, jakie w iCANie zaimplementowano.

Tryb ten świetnie pasuje do HD800. Producent chwali się, że potrafi napędzić także i moje K1000. Napędzić – owszem. Wysterować – w tym trybie owszem, może też nadawać się do K1000, jeśli przełknąć scenę. Bardzo przyjemnie korzystało mi się też z LCD-XC w takim ustawieniu, ponieważ słuchawki te dobrze reagują – z racji wspólnego tu podbicia w 6 kHz – z cieplejszymi sygnaturami, choć znów na minus będzie scena i XC będą ratowały ją jak mogą co najwyżej na szerokość. Były to jednak starania dostateczne, aby sumarycznie zafundować mi bardzo przyjemny przekaz dźwiękowy. Jeśli miałbym wskazać takie swoje ulubione połączenie słuchawkowe-synergiczne z iCANem, to prawdopodobnie padłoby właśnie na XC. A co w ogóle jest zabawne, bowiem z Fezzem królowały LCD-4z, z Conductorem LCD-2F, a z NFB-28.18 najlepiej pracowało mi się z HD800, choć te ostatnie nie są tu akurat rekomendacją muzyczną, a czysto detekcyjną, roboczą, pokazującą wszystkie cechy tego układu najlepiej.

Tryb lampowy jest w iFi najbardziej urokliwym, takim stereotypowym wręcz dźwiękiem lampowym, mającym swój niepowtarzalny klimat, ale też i swoje wady, które mogą, ale wcale nie muszą kwalifikować się na wypunktowanie. Największą bolączką będzie bowiem scena. Wszystko co sceniczne będzie czuć się tu dobrze, ale z jakiegoś powodu to właśnie LCD-XC skradły tutaj show. Być może przez to, że mimo korekcyjnego względem HD800 środka, jest go z XC tu jeszcze więcej i wraz z ciepłotą po prostu człowiek czuje tą intymną aurę lampową. Nadal króluje mi tu Pathos Aurium, ale jeśli porzucić dążenie do ideału, definitywnie jest czego w iCANie posłuchać.

W trybie mieszanym (lampa+)

Właściwie to ciężko nawet powiedzieć, że to faktycznie tryb mieszany, ale podejrzewam tak patrząc po dziwnych, pokracznych czasami opisach producenta oraz tym, co sam słyszę po jego włączeniu. Producent określa go jako tryb Lampa+ z zerowym powrotem sygnału, więc teoretycznie nie ma tam żadnego słowa o tranzystorach. Ale ponieważ w odsłuchach byłem przekonany, że pojawiają się tu bas i ogólne cechy trybu tranzystorowego, posługuję się skrótem myślowym i piszę o trybie „mieszanym” lub „hybrydowym”. Ponieważ może to powodować konsternację, za co z góry przepraszam, można przyjąć, że to po prostu wzbogacony tryb lampowy.

Zacierałem ręce, że może tutaj pokaże się moim uszkom pewien przełom i iCAN mówiąc kolokwialnie „zdmuchnie mi kapcie”… ale niestety. Z jednej strony owszem, następuje mocne wymieszanie się cech jednego i drugiego trybu. Brzmienie już nie takie neutralne, bowiem jawi się teraz z obecnym fakturowaniem od lampy, ale staje się od trybu lampowego lepsze technicznie. Błyszczy umiarkowaną górą między jednym a drugim trybem, sceną znów większą na szerokość, ale po raz kolejny odbywa się to kosztem głębi i holografii.

Najbardziej zaskakującym elementem jest natomiast oszczędniejszy bas, który moim zdaniem psuje cały program. Nie spodziewałem się tego tu usłyszeć i nie mam pojęcia dlaczego w tym konkretnym miejscu tonalność jakby stała w miejscu i kompletnie nie poddawała się naciskom ze strony lampy. Bas nie zmienia tu swojego charakteru i brzmi jak kalka z trybu tranzystorowego, przeklejona bez pomysłu i koncepcji, na szybko. Oczywiście da się tego słuchać, nie ma problemu, nic się nie dzieje niedobrego, ale fakt faktem oczekiwałem więcej, pulchności, nawet umiarkowanej, ale jednak oczekiwałem jakiejkolwiek zmiany.

Tryb mieszany więc pozostaje jako opcja dla fana lżejszego basowo grania, któremu zachciało się większego wypełnienia w zakresie średnicy i gładkości góry. Dużą pomocą, jeśli nie elementem strategicznym, może okazać się tu pokrętło podbicia basu, które wyraźnie poprawia jego niedoskonałości, ale nie wiem czy w tak wysokim progu cenowym – zwłaszcza puryści audio – będą w stanie przełknąć konieczność jego stosowania. Raczej zakładałbym, że każdy chciałby, aby „od razu było dobrze”. Niemniej dokłada to dodatkowych możliwości iCANowi i ostatecznie pozostanie się nam w rękach tylko kwestia głębi scenicznej oraz holografii.

Sumarycznie

Może przy moim narzekaniu zabrzmi to trochę dziwnie, ale ogólnie uważam iCANa za ciekawe i nawet wszechstronne urządzenie, które można polecić do wyższej klasy systemów i rozwiązań negujących konieczność mozolnego dobierania elementów toru czy spoglądania nerwowo po recenzjach i relacjach innych osób, czy aby na pewno sprzęt nam się dogada ze słuchawkami lub DACiem. Naturalnie w całej jego wszechstronności znajdziemy takie sytuacje, że trudno będzie się wstrzelić w konkretne potrzeby, ale sprzęt ten ma tylko 3 tryby, a cech dźwiękowych – i tym samym możliwych kombinacji połączeń – jest bardzo dużo. Zbyt wiele, aby iCAN mógł udźwignąć, a od którego tego wcale sam nie wymagam. O tego są inne, specjalnie dedykowane temu urządzenia. Nazywa się je z reguły equalizerami.

Odrzucałbym przy tym stwierdzenia, że iCAN Pro jest dla osób, które „same nie wiedzą czego chcą”. Choć wzmacniacz ten owszem może rozwiązywać wiele zagwozdek względem osoby niezdecydowanej, to jednak jest to bardzo drogie niezdecydowanie się jak na sam segment wzmacniający i bardziej moim zdaniem kierowany jest do świadomego użytkownika, który wykazuje dużą dozę przezorności, woli dmuchać na zimne z torem, albo po prostu posiada kilka par słuchawek, tudzież często je zmienia. Może się okazać, że możliwości oferowane przez iCANa wyczerpują mu temat w zakresie kilku różnych torów trzymanych specjalnie na potrzeby różnych słuchawek. I nagle wyjdzie nam w prostej matematyce, że sumaryczny koszt takowych zrówna się lub przebije nawet koszt systemu, którego kręgosłupem będzie właśnie iCAN. Zresztą tak samo jest przy integrach lub jakimkolwiek innym sprzęcie oferującym cokolwiek w zakresie konfiguracji dźwięku podług naszego gustu – pozornie duży wydatek jednorazowy, ale w dłuższej perspektywie paradoksalnie uzyskiwana oszczędność.

iCAN, jak można wprost jego nazwę przetłumaczyć, „potrafi” się dogadać nawet z trudniejszymi słuchawkami i tym właśnie elementem notuje sobie u mnie plus. Bardzo cenię wszelaką uniwersalność i dawanie mi – jako użytkownikowi – możliwości wyboru między rybkami, akwarium i kompletem jednego z drugim. W zależności od moich potrzeb, mogę sobie na iFi lawirować między czym tylko zapragnę, jeśli tylko znalazło swoje miejsce w którymś z trzech trybów.

Najbardziej do gustu przypadł mi w tym wszystkim tryb lampowy, ponieważ daje „wprost z pudełka” najlepszy klimat i najwięcej atutów z największą ilością różnych słuchawek, ale po korekcjach basu świetnie wypada też tryb mieszany. Bez zabawy pokrętłem oraz w koniunkcji z trybem tylko tranzystorowym bardziej przygotowuje wzmacniacz na wypadek trafienia na słuchawki mające pewne ograniczenia lub własny, specyficzny charakter. Sprzęt jest więc bardzo ciekawy, zaprojektowany w interesujący sposób, ale żaden z jego trybów nie jest co do zasady bezbłędny i wynika to właściwie głównie z poczucia sceniczności, trochę mniej czystości, gdy do gry wchodzą lampy. Najbliżej ideałowi cieplejszego brzmienia jest wspomniany już tryb lampowy, a wyważonego – tryb mieszany z użyciem podbicia basu, z tym że scena w każdym przypadku redukuje się troszkę bardziej, niż bym sobie tego życzył.

I to ostatnie jest, trochę na podobieństwo recenzji Fezza Omega Lupi, czynnikiem, który wraz z ceną tego urządzenia powoduje u mnie zdjęcie nogi z gazu i wyhamowanie z ogólnym entuzjazmem. Po pierwszych wrażenia bowiem, jeśli zebrać wszystko razem, okaże się, że jednak przy niemal 10 tysiącach można już oczekiwać lepszej sceny. Nie jest to kwestia problemu na polu toru czy słuchawek, przerabialiśmy to już zresztą wielokrotnie. Nie jest to też nic związanego z oczekiwaniami nad wyraz, bo jednak trudno przy takiej kwocie nie oczekiwać tego czy owego. Zwłaszcza że mówimy o hybrydzie.

Ponad wszystkim nie jest moim zdaniem albo celem, aby sprzęt opisywać w samych superlatywach (lub negatywach, bo tak też się zdarza). Celem jest wyrazić przede wszystkim moje własne zdanie, czasami na przekór odczuciom nawet samego właściciela, ale z ich pełnym poszanowaniem. Tak też dzieje się w przypadku iCANa PRO i każdego innego sprzętu należącego do osoby prywatnej.

Dlatego rozrysowane tu scenariusze to jedno, ale jako osoba oceniająca mam do wyboru dwie ścieżki. Albo opisać sprzęt od strony bardziej obiektywnej, odcinając się od swoich preferencji, albo subiektywnej, wyrażając bardziej osobiste poglądy i interpretacje. Albo jedno i drugie. I tak też postanowiłem uczynić tutaj.

Stąd też pytanie: czy kupiłbym ten sprzęt? Jeśli miałbym słuchawki pasujące do jego sposobu grania, zapewne byłby gdzieś na liście zakupowej, bowiem mimo wszystko jeśli podsumujemy jego brzmienie i możliwości całościowe, to okaże się, że tak naprawdę jedyne, do czego realnie moglibyśmy się przyczepić, jest opisywana już wielokrotnie niedostateczna dla mnie sceniczność. Wszystko inne spełnia kryteria ochrzczenia go elastycznym i uniwersalnym urządzeniem. Subiektywnie natomiast po prostu moje własne potrzeby, podyktowane w tym wypadku również – a może przede wszystkim – właśnie kwestiami scenicznymi, wskazywałyby po prostu na inny sprzęt.

Dlaczego tak mocno uzależniam tą ocenę od sceny? Choć jest to tylko jeden element składowy, nie może być przy tak wysokiej cenie pominięty, ale nawet i przy tańszym sprzęcie, zwłaszcza kreowanym na audiofilskie cuda, których to ponoć ślepia moje niegodne oglądać, można byłoby wymagać już określonej kondycyjności, szczególnie w kontekście różnych innych urządzeń konkurencyjnych. A jeśli ma to grać specyficznie, nie ma problemu, ale chciałbym dostać coś w ramach rekompensaty, np. mocniejszy bas albo lepszą średnicę.

Co warto zauważyć, bardzo podobna sytuacja była po stronie Fezza, któremu także punktowałem taki trochę nie do końca dla mnie atrakcyjny handel wymienny. Coś za coś. Tam było bardzo równe, lekkie brzmienie lampowe z lżejszym basem, ale sprzęt mnie nie przekonał przez problem ze sceną. Nie chciał mi przehandlować takiego dźwięku w zamian za czarowanie przestrzenią. Słuchawki musiały odpracowywać lwią część tegoż aspektu. iCAN robi podobnie. Elastyczność super, dźwięk się zmienia, ale sprzęt polega zbyt mocno na pokrętłach „dopicowujących” dźwięk, czyli bas i 3D. I to jest właśnie zastanawiające, że właśnie te elementy mają i jednocześnie swoje pokrętła i są rzeczami, do których najczęściej mam uwagi (minus tryb lampowy – tam bas jest w porządku). Przypomina mi to trochę aplikację SoundWorks True-Fi, która jak się okazało celowo pogarsza jakość dźwięku w trybie wyłączonym, aby zwiększyć efekt WOW po włączeniu. To oszustwo. Tylko po to abyśmy tą aplikację kupili. iCAN nas co prawda nie oszukuje w tym względzie, ale analogia jest taka, że sprzęt został przygotowany jakoby pod to, że użytkownik będzie tak czy inaczej z tego korzystać. Znów – zrzucić możemy to na poczet zalet w ramach pojęcia elastyczności i konfigurowalności i chyba tak też trzeba byłoby do tego podejść, tj. uznać, że pozycje wyłączone dla obu pokręteł nie są pozycjami domyślnymi, a ujemnymi.

Rozwiązaniem tego byłoby po prostu inne oznaczenie, tj. np. dać pokrętła dwuzakresowe, od środka mogące pracować albo w lewo (minus wartość), albo w prawo (plus wartość). I na przykład wypośrodkować wszystko tak, aby z basem nie było problemów (nawet kosztem trybu lampowego) oraz ze sceną. No i liczyć jak pisałem na to, że przy 10 tysiącach nie wejdzie do gry bardzo często obecna purystyczna natura użytkowników, którzy nie chcą żadnych upiększaczy. Ani z konieczności, ani z opcji.

Opłacalność w kontekście porównań

iCAN PRO to z jednej strony jego bardzo duża konfigurowalność, której nie można mu w żadnym wypadku odmówić, natomiast z drugiej wysoka cena i zawierająca się w niej jakość dźwięku wraz ze wszystkimi przymiotnikami. W takich momentach często dobrze jest celowo strywializować problematykę. Na prostszych składowych lepiej się pracuje, jak również znacznie łatwiej będzie zrozumieć dlaczego oceny za jakość dźwięku oraz opłacalność, a może w szczególności opłacalność, zostały przeze mnie określone niżej i surowiej.

Załóżmy że mamy X pieniędzy i słuchawki Y grające umownie „idealnie referencyjnie” i wykorzystujące w ten sposób cały potencjał wzmacniacza z pominięciem synergii lokalnej. Teraz sprawa jest taka: chcemy zbudować sobie tor audio i wydać przy tym jak najmniej, aby mieć jak najwięcej. Zakładamy, że budujemy ten tor od zera, nie mając nic. Liczymy więc wszystko w szerszej perspektywie finansowej. iFi jest tylko wzmacniaczem, więc poza nim musimy brać poprawkę na DACa, kable, no i oczywiście same słuchawki, ale ponieważ wirtualnie je już „mamy”, pozostaje sam system stacjonarny na wokandzie.

Jeśli iCAN PRO kosztuje niecałe 10 tysięcy (dokładnie 9699 zł), to pytanie co możemy mieć w tej cenie alternatywnego o podobnych możliwościach lub mniejszych, ale za zysk w postaci jakości dźwięku?

vs Copland DAC215 (8500 zł)

Załóżmy, że na tapecie pojawi się Copland DAC215 (recenzja). Tak, wiem że to integra, a nie wzmacniacz, ale jak pisałem interesują nas tylko dźwięk, kompleksowość toru i wydana na niego kwota. Jednym słowem dostać jak najwięcej w danej kwocie – sprzętowo, funkcjonalnie, brzmieniowo. Copland jest od iCANa tańszy, jest od razu z wbudowanym DACiem na ESS Sabre. Owszem, nie ma selektora trybów, nie ma topologii zbalansowanej, nie ma trybu 3D ani regulacji basowej, ale to nie odbiera mu prawa do zagrania tak samo lub lepiej. A gra przypomnę w sposób średnicowy, bardzo przyjemny, bez stawiania na kompromisy i co najwyżej głębokość sceny mogłaby być troszkę lepsza, ale to konsekwencja bliższego wokalu. Najważniejsze, że nie odbija się to na ogólnej holografii.

Powiedzmy więc, że to odpowiednik trybu mieszanego po stronie iFi. Jak to wygląda w iCANie? Problem z głębią, holografią, wydźwiękiem basu. Mamy więc jedną wadę do trzech. Jeśli zaczniemy manipulować basem, uda nam się to zredukować do dwóch wad i to przy fakcie, że Copland gra w bardzo podobny scenicznie sposób, a więc na szerokość i z jak pisałem bliższym wokalem. Dwie podobne konstrukcje (hybrydowe) o podobnym stylu grania (po skonfigurowaniu) i podobnej scenie (elipsa + wokal), a jednak realizacji trochę lepszej po stronie nieco tańszej integry hybrydowej. I to Single kontra Balans. Plus mamy DACa. Pozostaje się więc dywagacja w kwestiach przyłączeniowej, potrzeb mocowych itd. Dopiero tutaj, na fizycznym polu właściwości, może się okazać, że i dla Coplanda będzie trzeba poszukać alternatywy. W przeciwnym wypadku obawiam się, że będzie to bardziej atrakcyjny pakiet dla potencjalnego kupującego.

vs Burson Conductor V2+ (7400 zł)

Choć uczyniłem już sporo porównań i odniesień w samej recenzji, nawet bezwiednie, bo jednak był to sprzęt dla mnie referencyjny od paru lat, to jednak szybko zróbmy sobie jakieś bardziej konkretne porównanie. Tak, to również integra, ale występująca w formie wzmacniacza (V2) bez modułu konwertera C/A. Załóżmy więc, że to, co prezentowane było przez V2+ (recenzja), zaoferowałby V2 + NuForce DAC-80. Zresztą testowałem takie połączenie i było dosyć podobne w istocie, stąd w ogóle możliwość stworzenia takiej sytuacji.

Burson przypomnę gra równym, ale organicznym dźwiękiem, którego oba skraje delikatnie przechylają się w stronę spadkową idąc od basu. Sprzęt ten kosztuje 5000 zł, ma troszkę więcej funkcji na pilocie, gra od iCANa czyściej. Nie ma możliwości skonfigurowania swojego dźwięku, ale też nie ma takiej potrzeby. Przede wszystkim ma wyraźnie większą głębię sceny i holografię. Na szerokość potrafi przegrać, ale nadrabia z nawiązką pozostałymi elementami. Bez manipulowania pokrętłami w iCANie, wygra także na basie. Sprowadza się to więc cały czas do tych samych uwag, tych samych problemów i tych samych życzeń.

vs Cayin iHA-6 (4900 zł)

Skupiając się natomiast na wzmacniaczach stricte zbalansowanych, przypomnieć należy Cayina iHA-6 (recenzja). To potężny, też konfigurowalny (w domenie prądowej) wzmacniacz, choć tranzystorowy. Trochę zapomniany, ale mający w sobie cechy świetnego drajwu i liniowości. Odpowiadałby więc trybowi tranzystorowemu iFi. Choć iCAN może ponownie ratować się pokrętłem basowym, iHA-6 nie musi tego robić. Co prawda z pamięci, ale tam sceniczność zapamiętałem jednak trochę lepiej niż na iCANie. Jeśli więc okazałoby się, że nasze słuchawki na iCANie dogadują się z nim głównie w trybie tranzystorowym, to tak samo miałoby to szansę funkcjonować z trochę lepszą sceną i czystością na iHA-6 za połowę ceny.

Oczywiście balans zawsze jest atutem co do topologii, ale nie jest też bożkiem, w którego należy ślepo wierzyć i wyznawać. Dobrze skonstruowany sprzęt niezbalansowany wcale nie musi grać gorzej od tego w pełni zbalansowanego, mimo teoretycznie gorszych walorów technicznych. Decydować będzie w każdym z nich to, czy został zaprojektowany z głową. Nie stawiam więc sprzętu zbalansowanego automatycznie wyżej ponad tym niezbalansowanym i tego nauczył mnie m.in. Burson, który w przypadku Soloista i Conductora grał obłędnie, bijąc systemy wyposażone w XLR, którego to złącza mimo wszystko też używam ze swoim drugim systemem.

O jakości iHA-6 i tym jakie wrażenie wywarł na mnie swego czasu niech świadczy fakt, że pamiętam jego brzmienie do dziś. Dokładny, precyzyjny, szybki, neutralny, bardzo referencyjny z perspektywy braku koloryzacji, o ogromnej mocy. Taki „S7 na poważnie”. Być może iFi o nim zapomniało, ale ja nie. I dlatego przy konfrontacji trybu tranzystorowego z iHA-6 jednak wolałbym wydać połowę mniej, zrezygnować z dodatków i lamp, a kupić Cayina. Zwłaszcza że potrafi być w promocji za niecałe 4000 zł.

vs Pathos Aurium (5500 zł)

Jest to wzmacniacz częściowo tylko zbalansowany, w topologii odwrotnej do np. X7s, do tego będący jak Copland i iCAN układem hybrydowym, łączącym lampy z tranzystorami (recenzja). Kosztuje 5500 zł, a więc 500 zł więcej od Conductora V2 i iHA-6, ale znacznie mniej od Coplanda, V2+ oraz iCANa.

Jeśli iFi miał problem z pokonaniem Conductora V2, to trudno oczekiwać, że także i tu będzie inaczej. Przede wszystkim Pathos to znacznie mocniejszy bas, najmocniejszy i z najbardziej konkretnym wygarem ze wszystkich opisywanych tu urządzeń. Do tego ze świetną definicją. Wygrana Aurium. Dalej mamy dużą przyjemność płynącą z sopranu, a więc podobnie jak w trybie lampowym iCANa. Powiedzmy więc że tu jest remis, bo jednak iCAN mi się w tym trybie jak pisałem podoba. Średnica w Aurium jest bardziej przestronna i odsunięta, daje więcej powietrza bez ujmowania masy, podczas gdy w iCANie zmierza w stronę bliskości i wypełnienia. Teoretycznie punkt przyznać można Pathosowi, ale będą takie słuchawki, które odnajdą się szybciej na iCANie (tak samo i z tego samego powodu jak na Coplandzie), także dałbym również i tu remis. Czystość – tutaj jednak wygrywa Pathos. Scena – bez dwóch zdań również. Znacznie większa głębia i holografia na Aurium, podczas gdy na iCANie konieczne jest wykorzystywanie jego szerokości i manipulowanie pokrętłem 3D, a więc na swój sposób „oszustwo”. Jeśli więc można mieć dobrą scenę bez pomocy dodatkowych układów, przyznam punkt idei purystycznej.

Wnioski

Jak widać iCAN PRO jest elastyczny, ma swoje zalety, ale nie znaczy to, że z automatu stawia na wszystkim kropkę i kasuje inne opcje na stole. Tylko jedno założenie musi być cały czas aktywne: że użytkownik wie czego chce i wie co będzie dla niego dobre. Często nie wie, choć zakładamy, że mając 10 tysięcy na sprzęt audio jest inaczej. Jeśli więc spojrzeć na to od tej strony, iCAN PRO nosi w sobie swego rodzaju „podatek od marginesu błędu”, że nawet mając parę, która nie do końca by się zgrywała z danym systemem, ma szansę zgrać się z tym, w którym iCAN będzie robił za stopień wyjściowy. W sytuacji gdy mamy np. iHA-6, część słuchawek może do niego wyraźnie nie pasować. iCAN nie ma takich problemów i tam ryzyko porażki synergicznej, przy jego mimo wszystko pewnej kompromisowości, jest znacznie mniejsze. To trochę tak, jakby w tych samych pieniądzach kupić samochód trochę gorszej klasy, ale zdatny do przewiezienia drzewa na opał albo wycieczki nad morze. Można w tych samych środkach kupić np. sportowe auto, ale raczej drewna nim wozić nad morze nie będziemy. Przykład może dziwny, bo po co wozić drzewo na opał nad morze, ale chodzi o to, że rzucając różnymi scenariuszami w iCANa, ryzyko trafienia może nie idealnego, co jakiegokolwiek, jest faktycznie większe niż przy innym sprzęcie.

Z drugiej strony to wciąż jest jednak 10 tysięcy i nie mogę pozbyć się wrażenia, że jest to jednak trochę za dużo jak na taki sprzęt. Gdyby była tam lepsza scena, albo chociaż czystość, choć to ostanie nie musi być konieczne (Micro iDSD Black Label wykorzystywał to na swoją korzyść), podejrzewam nie miałbym żadnych specjalnych dylematów. A tak wydaje mi się, że iFi kasuje ekstra za po prostu fakt konfigurowalności i topologię zbalansowaną, same w sobie. Na niekorzyść iCANa przemawia także fakt, że jego cena sugerowana była wcześniej niższa i wynosiła dokładnie 8590 zł. A także że jeśli nie mamy problemu z różnorodnością scenariuszy, możemy kupić sprzęt bardziej wyspecjalizowany w jednym konkretnym brzmieniu za mniej lub w podobnych pieniądzach, ale robiący to lepiej.

Podsumowanie

Zdanie o iCANie PRO mam bardziej pozytywne niż mogłoby to wynikać z treści, ale mimo wszystko zachowuję względem niego zdrowy dystans wynikający z wysokiej ceny urządzenia, miejscami zbyt wysokiej jak na oferowany pakiet. Jego atutami są przede wszystkim konfigurowalny tryb pracy, w pełni zbalansowany tor wielowyjściowy, regulowany gain, tryb 3D, regulowany bas, mocne walory przyłączeniowe. Z wad, jeśli uwzględnić możliwości korekcyjne regulatora basowego, wskazałbym tylko scenę i wspomnianą cenę. Może ewentualnie jeszcze troszkę w temacie czystości. 10 tysięcy to sporo jak na wzmacniacz, nawet jeśli uwzględnimy pełną konfigurację trybu pracy, dużą moc i zbalansowaną topologię, dlatego życzyłbym sobie, aby brzmieniowo również niektórym elementom poświęcał on troszkę więcej uwagi. Uważam, tak z 3 tysiące mniej spokojnie mogłoby mu się urwać z tego tytułu.

Scenariusz w którym faktycznie widziałbym egzystencję iCANa, to taki, gdzie posiadacz tego sprzętu dysponuje różnymi słuchawkami, ale nie chce duplikować sobie torów audio. Chce posiadać jeden segment do wielu modeli. Zapalają się też scenariusze przy ewentualnym lawirowaniu słuchawkami. Tak, tutaj bardzo może się iCAN PRO sprawdzić. I za tą elastyczność trzeba będzie po prostu pogodzić się co do zapłaty ekstra. O ile więc nie mam podstaw do stwierdzeń, że nabywca iCANa PRO dokonał lub planuje dokonać złego zakupu, bo niewątpliwie wzmacniacz może się podobać, o tyle po prostu sam dla siebie nie ustawiłbym go na pierwszym miejscu listy zakupowej i spróbował poszukać jeszcze może jakiejś tańszej i nastawionej na jedno konkretne brzmienie alternatywy, zanim pociągnąłbym za spust, a jeśli już próbował pociągnąć, to przynajmniej próbował się konkretnie potargować.

Na dzień pisania recenzji, sprzęt jest do kupienia za dokładnie 9 699 zł (sprawdź dostępność i najniższą cenę).