Recenzja Philips SHE3700

Tak jak wielokrotnie powtarzałem, słuchawki z tak budżetowych przedziałów z definicji nie leżą kręgu moich zainteresowań, chociażby z racji częstokroć dużej awaryjności lub częstych zmian wprowadzanych przez fabryki bez wiedzy użytkowników, a nawet czasami i samych dystrybutorów. Takich atrakcji na ogół pozbawione są klasy wyższe, jak również i bardziej człowieka rozwijające w zakresie tego, co potrafią sobą zaoferować. Nie zmienia to faktu przeogromnej popularności modeli ultra-budżetowych, a ze względu na co rusz pojawiające się pytania o m.in. właśnie tenże model Philipsa oraz w kontekście dawno temu podjęcia się tematu w SHE3590, postanowiłem sprzęt ten specjalnie dla Państwa za własne pieniądze zakupić i przetestować, tworząc stosunkowo szybką i konkretną recenzję oraz proste pomiary.

Dane techniczne

• Przetworniki: dynamiczne, 8,6 mm
• Pasmo przenoszenia: 11 Hz – 22 kHz
• Impedancja: 16 ohm
• Maksymalna moc wejściowa: 20 mW
• Czułość: 105 dB
• Kabel: 1,2 m, symetryczny
• Wtyk: jack 3,5 mm stereo TRS, chromowany

Jakość wykonania i konstrukcja

Słuchawki przychodzą do nas w zwykłym blistrze, jak gdybyśmy kartę pamięci kupili. Nie ma w nim żadnej instrukcji, nawet jednego słowa po polsku, dominuje za to język chiński (wiadomo dlaczego). Nie jestem pewien dlaczego umieszczona została na nim naklejka w języku rosyjskim z datą produkcji, ale przy cenie 29 złotych polskich powiedzmy, że takich pytań się nie zadaje.

W pudełku znajdują się jedynie dodatkowe tipsy – nie dostajemy tu praktycznie niczego w zakresie akcesoriów. Prócz nałożonej na słuchawki pary M, dostajemy po jednej w rozmiarach S i L. Jeśli którąś zgubimy, wtedy klops.

Konstrukcja od czasów SHE3590 niespecjalnie się zmieniła. Wciąż są to plastikowe, dwuczęściowe korpusy, tym razem z plastikiem połyskliwym zamiast zwykłego odlewu, wyglądającym przez to znacznie lepiej. Co prawda kolor miał być czarny, ale w praktyce utrzymuje odcień w stylu błękitu paryskiego. Przynajmniej w ten sposób nie można powiedzieć, że wizualnie są to nudne słuchawki. Strona z logiem Philips uległa spłaszczeniu, co przy jednoczesnej rezygnacji z oznaczenia kanałów na korpusach (polaryzacja zawędrowała na odgiętki) umożliwia nauczenie się orientacji w krótkim czasie tylko i wyłącznie po tym jednym elemencie.

Model ten posiada owalne tulejki, na które Philips zdaje się przeszedł już na dobre. Sitka zabezpieczające przetwornik są metalowe, ale nie generują nieprzyjemnego efektu odkształcania się podczas aplikacji, przynajmniej w moim przypadku.

Tipsy i kabel

O ile kabel jest nadal taką samą „nitką” jak u poprzedników, zmodyfikowano wtyk i splitter. Ten pierwszy jest już znacznie poręczniejszym, malutkim wtykiem na kształt litery „L”, zaś rozgałęziacz podzielono na dwie części – stałą oraz przesuwną, ściągającą oba przewody w razie konieczności. Z jednej strony jest w nim wcięcie, także możliwe jest jego odczepienie, ale tylko z tej jednej strony. Równie dobrze można go ściągnąć na sam dół i też nie będzie nam przeszkadzał.

W SHE3950 stosowano przezroczyste tipsy silikonowe bardzo dobrej jakości. Tutaj zaś mamy je szare i o cieńszych ściankach. Wciąż jest to jednak lepsza jakość niż bardzo cieniutkie płaszczyki wielu ultra-tanich modeli budżetowych, także przy tak niskiej kwocie wypadałoby chyba cieszyć się z tego co mamy.

Wygoda i izolacja

Wygoda to dobra chwila spędzona na znalezieniu przeze mnie odpowiednich tipsów oraz ustawienia. Po wielu różnych kombinacjach ostatecznie padło na pozostanie przy standardowych silikonach w rozmiarze M, ale z jednoczesnym zakładaniem słuchawek jako OTE. W przeciwnym razie miałem problemy ze złapaniem należytej izolacji na prawym kanale (z faktu że te są u mnie dosyć niesymetryczne), czasami od razu po założeniu, czasami po chwili.

Ponieważ słuchawki mają jak pisałem tulejkę owalną zamiast okrągłej, producent zmusza nas do zwracania mocniej uwagi na to pod jakim kątem obrotowym korpus ląduje w naszych uszach. Rzutuje to potem na izolacji od otoczenia (najczęściej umiarkowanej z tendencją do dobrej), a to z kolei na finalnych proporcjach basu i sopranu oraz ogólnej definicji dźwięku. Widać to czasami w bardzo skrajnych opiniach rozsianych gęsto po sklepach na kartach produktów. Doszukiwanie się w nich skandali i kłamstw w recenzjach – i to jeszcze przy tak horrendalnie niskiej cenie – wygląda doprawdy komicznie, niczym klasyka powieści z gatunku płaszcza i szpady. Jeśli bowiem słuchawki mają np. „zero basu”, najprawdopodobniej winna jest właśnie aplikacja. Dopiero potem, przy pełnym wykluczeniu tego typu problemów (część osób potrafi wręcz mylić słuchawki dokanałowe z dousznymi), można dociekać, czy jest to wina egzemplarza, czy problem sprzętu źródłowego (często niekompatybilność z wtykami TRRS) lub po prostu gust słuchacza, który przyzwyczajony do tej pory był do bardzo basowego brzmienia. Tylko ponownie – przy takich problemach wolałbym, aby mowa była o sprzęcie za znacznie większą kwotę, jako wstępnym bezpieczniku i weryfikatorze co do użytkownika końcowego (generalnie im droższy, tym ten bardziej świadomy i popełniający po drodze mniej błędów).

Niestandardowe tipsy

Choć owalna tulejka jest dla mnie decyzją niezrozumiałą, bo ograniczającą arsenał opcji wymiany tipsów na inne, nie oznacza to że takowych nie mamy. Nie powinno być problemu z założeniem na SHE3700 tipsów od RHA czy Brainwavz, da się również na upartego założyć Westone StarTips, a w ramach pianek – ich True Fit pozbawione siłowo plastikowego środka oraz Comply z serii T400 lub S400.

Moim zdaniem najlepiej jest trzymać się wszystkiego, co ma szeroki otwór wylotowy, ponieważ wtedy sopran i scena są w najbardziej optymalnej kondycji. Prócz tego radzę zwrócić uwagę także na solidność zamocowania tipsów na tulejce, ponieważ przy luzach raz, że ujmie nam to izolacji, dwa, że stwarzamy ryzyko zostania się tipsu w kanale słuchowym. W skrajnych przypadkach może nie obejść się bez pomocy osoby trzeciej.

Przygotowanie do odsłuchów

Recenzowany model to dokładnie czarne Philips SHE3700BK/00 z datą produkcji wskazaną na grudzień 2016 roku. Aby uniknąć kontrowersji związanych z poprzednikiem, przy którym Philips zmienił wersję w trakcie trwania produkcji, słuchawki zostały zakupione przeze mnie bezpośrednio z jednego ze sklepów i pochodzą z krajowej, oficjalnej dystrybucji. Sklep w którym je zakupiłem nie był i nadal nie jest uprzedzony o tym fakcie.

W ten sposób mają Państwo pewność, że odsłuchy wykonywane były na egzemplarzu produkcyjnym, a nie specjalnie przygotowanym samplu testowym. Co prawda jest to grubo ponad rozsądek z mojej strony w przypadku tak taniego sprzętu, ale niech będzie że jak już zabieramy się za temat, to na poważnie i profesjonalnie, jak na prawdziwego blogera-entuzjastę przystało.

Ale żeby sobie samemu nie słodzić i wrócić ad meritum, oczywiście jak zawsze zostawiam sobie profilaktycznie pewien czas na dojście słuchawek do siebie. Standardowo jest to okres 24-48 godzin i w tym czasie niespecjalnie usłyszałem w Philipsach jakiekolwiek zmiany. Jeśli były, musiałyby zniknąć bardzo szybko i akurat w czasie, gdy walczyłem z dopasowaniem tipsów i szukaniem najlepszego sposobu noszenia słuchawek.

W zakresie sprzętu źródłowego typowo dedykowanego audio ograniczyłem się tylko do urządzeń:

• Aune S7 (+ Aune S6)
• iRiver iFP-895
• Shanling M1

Było to więcej niż trzeba w zakresie wybadania możliwości recenzowanych słuchawek. W ramach porównań z innymi modelami posiłkowałem się pamięcią na temat sposobu grania Philipsów SHE3590 oraz JVC HA-FX8. Jednocześnie sprzętem porównawczym były droższe od nich RHA MA350 i Beyerdynamic Byron BT, zwłaszcza te ostatnie.

Utworami testowymi była jak zawsze cała gama plików muzycznych z różnych gatunków (od elektroniki, przez klasykę, po rock alternatywny) i formatów (od MP3 320kbps po pliki FLAC 24/192, zgodnie z możliwościami odtwarzania danego urządzenia).

Jakość dźwięku

W dużym skrócie słuchawki grają nominalnie na planie „V”, równoważąc nacisk na bas i sopran między sobą i przy fakcie umiarkowanej izolacji od otoczenia. Scena znacznie szersza niż głębsza.

Bas

Malutkie Philipsy już przy poprzedniku lubiły przyłoić niskimi tonami. Nie zmieniło się to również i teraz przy następcy, ale funkcjonuje teraz bardziej jako potencjał, aniżeli regularne zachowanie. Przy wspomnianej umiarkowanej izolacji, a więc przy zwykłej aplikacji i standardowych tipsach, linia basowa jest całkiem unormowana, równoważąc się między niskim, średnim i wysokim basem. Słuchawki starają się przy tym zawsze dorzucić od siebie trochę więcej średniego basu, nie stawiając tak mocno na twardość, rytmikę czy zejście. To miękki bas w charakterze, przyjemny w kontakcie, a tym samym bezpieczny dla słuchacza z racji uniwersalności i przewidywalności odbioru.

Ilość basu można zwiększyć poprzez zastosowanie tipsów o większej izolacji akustycznej od otoczenia. Standardowe tipsy mają to do siebie, że lubią jednym pasować lepiej, innym gorzej. W moim przypadku jak pisałem wysoką wygodę i jednocześnie symetryczną izolację na oba kanały udało się uzyskać dopiero po założeniu ich jako OTE. Basową moc natomiast wyciągnąłem z nich opisywanymi wcześniej tipsami True Fit, choć miały one swój wkład także w przyciemnienie i redukcję sceny. Przy dobrze pasujących silikonach o szerokim otworze wylotowym nie powinno być natomiast żadnych problemów z uzyskaniem mocnego basu bez żadnych konsekwencji dla reszty podzakresów.

Średnica

W przypadku sposobu grania na planie „V” naturalnym jest, że będzie w mniejszej lub większej kontrapozycji do basu czy sopranu. Na całe szczęście w SHE3700 nie jest to problem, a samo odsunięcie de facto okazało się stosunkowo skromne. Wynika to z racji tego, że względem poprzednika nie ciśnie się już tak do przesady tak basu, jak i sopranu. Pomaga to w osiągnięciu większej bliskości i czytelności wokali. Teoretycznie im bardziej średnicowy sprzęt, tym lepsze uzyskamy efekty, ale o dziwo niespecjalnie mi średnich tonów brakowało na sprzęcie, który użytkowałem w trakcie testów.

Góra

SHE3700 nie należą do słuchawek skrytych sopranowo, nawet mimo faktu, że najczęściej producenci lubią ukrywać ten zakres przed słuchem użytkowników i w ten sposób maskować zarówno matowość, jak i różnego rodzaju przesunięcia barwowe, kompresję, ubytki w rozdzielczości, braki w detalach itd.

Philipsy są w tym względzie bardziej szkliste niż moglibyśmy się tego spodziewać. Barwa jest przesunięta na nosowość, ale też nie w pełni, a jedynie w większości fragmentów sekcji sopranowej. Do tego ich kompresja nie jest zaznaczana w sposób ofensywny. To bardzo ciekawa obserwacja, bowiem chociażby w Byronach BT oba te elementy są bardziej słyszalne, a same słuchawki przecież są nieporównywalnie droższe, choć też i lepiej wykonane, wyposażone, bezprzewodowe itd.

Sekret tkwi w nacisku na punkty 3 kHz oraz zakres 5-6 kHz, ale odpuszczaniu w dużej mierze tego, co dzieje się przy wyjściu poza próg 8-10 kHz. To dlatego słuchawki zachowują się w najwyższej oktawie sopranowej bezpieczniej od 3590, a jednocześnie oferują tak czytelny i świeży sopran jako całość. Nie do końca czysty, ale na pewno czystszy niż chociażby w identycznie wycenianych FX8.

Scena

Bardzo agresywnie zaznaczona szerokość przy zredukowanej głębi została odziedziczona również po poprzednikach, ale tym razem z racji przybliżenia środka ma się wrażenie grania jeszcze bliżej i na jeszcze krótszej osi. Nadrabia to natomiast oś lewo-prawo, oferując wyjątkowo szerokie granie i bardzo dobre wychylenie.

Całościowa tonalność i charakter

Tak jak już zdążyłem parokrotnie stwierdzić, tak tanie słuchawki nie leżą w kręgu moich osobistych zainteresowań, ponieważ testowanie lub też posiadanie na własność wielokrotnie droższego sprzętu niż tu opisywany, oferującego wyraźnie wyższą jakość dźwięku, jest procesem ciekawszym i bardziej rozwijającym w kontekście ciągłego gromadzenia wiedzy i doświadczenia. To zupełnie naturalne zwłaszcza w sytuacji, gdy człowiek przyzwyczaja się w dużej mierze do posiadanego asortymentu i tego, co tenże sobą na co dzień reprezentuje.

Mam jednocześnie też doskonałą świadomość, że paradoksalnie to właśnie takie słuchawki jak SHE3700 i im podobne cieszą się u Państwa z reguły największym zainteresowaniem. Między innymi właśnie stąd uznałem, że mimo wszystko wyciągnięcie z kieszeni tych raptem paru groszy będzie czymś pozytywnym i właściwym. Zwłaszcza że całkiem popularny model SHE3590 nie jest już od jakiegoś czasu produkowany.

Co zatem dostajemy w ramach owych paru groszy? Naprawdę sporo, choć też trochę do powiedzenia będzie miała tu nasza anatomia. Tipsy będą bowiem przechylać szalę odbioru raz to na poczet basu, raz sopranu. Ostatecznie ważąca się izolacja zdeterminuje, czy odbierzecie Państwo recenzowane słuchawki tak jak ja.

SHE3700 najkrócej można określić jako uspokojoną wersję 3590, w której nie ma już tak jednoznaczniej dominacji basu, a sopran znacznie trudniej zmusić do sybilowania. W obu aspektach są to bardzo dobre wieści z perspektywy ogólnej poprawności akustycznej oraz zaadresowanie tych uwag, które raczyłem czynić przy poprzednim modelu.

Co prawda bazuję tu na swojej pamięci, ale praktycznie we wszystkim słuchawki te się mam wrażenie normują na tle tańszego i starszego modelu. Bas nie jest już aż tak mocno zaznaczony, choć wciąż mocny, zwłaszcza na tipsach dających bardzo dobrą izolację. Średnica również nie jest już tak wycofana i to już jest zmiana na jednoznaczny plus. Sopran, choć wciąż podkreślony i czytelny, nie ma w sobie już tego nieznośnego czasami efektu „przeszycia igłą”. Pozostawiono za to scenę w kształcie mniej więcej takim, jaki w poprzednich Philipsach był przeze mnie notowany.

To jednak, co tak naprawdę w tych malutkich słuchawkach błyszczy i co również nie uległo zmianie, to ogromny współczynnik ceny do możliwości. Oczywiście zawsze można lepiej, więcej, solidniej, z większą czystością, lepszą barwą, sceną, ale wtedy należy albo po prostu zapłacić więcej, albo zrewidować swoje wymagania (szczególnie przy progu 30 zł), albo najlepiej zrezygnować z zakupów. Choć mają swoje wady, w tak niskiej cenie są one praktycznie nieistotne i różnica względem identycznie wycenianych swego czasu JVC FX8 jest tu porażająca. Tam brzmienie było bardzo zachowawcze, bezpieczne, tak samo konstrukcja wodoszczelna sugerowała nastawienie producenta jednoznacznie na wspomniane „bezpieczeństwo”.

U Philipsa nacisk położono natomiast na dźwięk i taka koncepcja zaowocowała byciem w miejscu, w którym jesteśmy teraz. Choć nie są mi znane jak pisałem zbyt szeroko słuchawki tak skrajnie budżetowe oraz lansowane w wielu miejscach do oporu konstrukcje importowane bezpośrednio z Chin, recenzowane SHE3700 udowadniają jedno: na naszym rynku również są spokojnie do znalezienia dobrze brzmiące słuchawki za bardzo rozsądne pieniądze, niczym powiedzenie „cudze chwalicie, swego nie znacie”.

Zastosowanie i synergiczność

Niestety w budżetówce efektem ubocznym, że tak to ujmę, jest spora losowość odbioru różnych słuchawek i w efekcie (lub też trochę w ramach jak mniemam profilaktyki) otrzymywanie multum zapytań i opisywania przeróżnych, często trywialnych problemów. Słuchawki za 50 czy 100 zł i ich wybór urastają do rangi tak wielkich, niemalże egzystencjalnych, rozterek. Do tego stopnia, że naprawdę nie pamiętam kiedy ostatni raz prowadziłem tego typu dyskusje w kontekście sprzętu znacznie droższego, przy którym wszelakie dylematy byłyby przecież znacznie bardziej logiczne.

Dlatego też krótko i treściwie: słuchawki są bardzo łatwe w napędzeniu, więc nie powinny sprawiać żadnych problemów z telefonami, odtwarzaczami i innymi urządzeniami audio. Nie potrzebują ani nie wiadomo jak wielkiej jakości, ani wzmacniacza słuchawkowego. Maksimum możliwości osiągają również stosunkowo szybko, nie różnicując zbyt mocno faktu, czy podłączałem je w trakcie trwania testów do Shanlinga M1 (700 zł), czy zestawu Aune S6 + S7 (łącznie 5000 zł). Również mój leciwy iRiver iFP-895 jest spokojnie wystarczającym dla nich układem, także dla osoby czatującej na wysoce oszczędne połączenie i nie mającej problemu z malutką pojemnością pamięci, taki duet jest całkiem sensownym rozwiązaniem, jeśli nie ma możliwości uzyskania należytej jakości bezpośrednio z telefonu.

Co do zastosowań, tak jak pisałem wcześniej słuchawki są najłatwiejsze do zaakceptowania w ramach gatunków elektronicznych, ponieważ ich wady, będące naturalnym pokłosiem ekstremalnie niskiej ceny i cięcia kosztów, są tam najmniej słyszalne. Tak bardzo, że wpędzają w zakłopotanie znacznie droższe od siebie konstrukcje. Wykorzystywane są tu przede wszystkim atuty wynikające z szerokiej sceny oraz podkreślenia skrajów, a także braku konieczności utrzymania aż tak bezwzględnie rzeczywistej i naturalnej barwy instrumentów. Tak samo było zresztą u poprzedników i tak samo sprawdzały się w tych samych okolicznościach wyśmienicie. Aczkolwiek też nie bezwzględnie we wszystkich – te z bardziej sztucznie zaznaczonym sopranem brzmiały w SHE3590 zbyt ostro, zaś w SHE3700 jedynie z nieukrywaną już nosowością, jeśli przesłuchiwaliśmy je na znacznie lepszych słuchawkach, których sygnatura wciąż tkwi nam w pamięci. To swoją drogą dlatego osoby z dużym osłuchaniem i drogim sprzętem mają takie problemy z wyborem sprzętu dla siebie.

Podsumowanie

Recenzja miała być krótka, ale że nie udało mi się, to niech chociaż podsumowanie czyni honory.

Ekstremalnie budżetowe Philipsy zaprezentowały na tyle wysoką jakość dźwięku, że wzorem poprzedników spokojnie stają się – a jakże – ekstremalnie opłacalnym modelem dla wszystkich tych z Państwa, którzy skłonni są oszczędzać na przenośnym audio aż do przesady. Jeśli z jakiegoś powodu czy to budżet, czy przekonanie nie pozwala przeznaczyć na zakup słuchawek większej kwoty, malutkie SHE3700 powinny w pierwszej kolejności znaleźć się na liście zakupowej. Za maksymalną opłacalność w śmiesznie niskiej cenie: rekomendacja.

Słuchawki na dzień pisania recenzji można było nabyć już od 29 zł. (sprawdź dostępność i najniższą cenę)
Wersję SHE3705 z dodatkowym pilotem na kablu można kupić z kolei za 43 zł. (sprawdź dostępność i najniższą cenę)