Recenzja Audeze Deckard

Z urządzeniami dedykowanymi zawsze jest ten problem, czy oceniać je z perspektywy sprzętu uniwersalnego, czy też właśnie niczego innego jak słuchawek, pod które został przeznaczony. Ludzie różne kombinacje sprzętu potrafią wymyślić, a także często nie ograniczają się do jednej tylko słuchawkowej pary. Jest to potem problemem dla recenzującego, czy sprzęt nagrodzić za specjalizację i z perspektywy dokładnie takich sparowań, jakie winny mieć w jego przypadku miejsce, czy też uwzględnić też i tą stronę zastosowań, które jasno i czytelnie będą traktowane po macoszemu. Osobiście uważam, że więcej sensu ma pierwsza opcja, ale uwzględniająca również tą drugą, chociażby dla bardziej klarownej sytuacji z opłacalnością i możliwościami, jakie płyną z zakupu recenzowanego urządzenia. I tak samo zapewne podchodziłbym do wzmacniaczy Sennheisera czy Beyerdynamica. Także przed Państwem tym razem coś z wyższej półeczki – zintegrowany DAC + wzmacniacz od Audeze o znajomo brzmiącej fanom kina nazwie Deckard.

Dane techniczne

– Obsługiwane tryby pracy: 44.1kHz, 48kHz, 88.2kHz, 96kHz, 176.4kHz, 192kHz / 16 – 32 bit
– Pasmo przenoszenia: 5 Hz – 100 kHz, -1dB (-0.03dB przy 20Hz / -0.07dB przy 20kHz)
– Odstęp sygnał/szum: 106 dB
– Wejścia: USB, RCA
– Wyjścia: RCA, słuchawkowe 6,3 mm
– Sposoby pracy: DAC USB, DAC + wzmacniacz zintegrowany, czysty stopień wyjściowy

Wyjście słuchawkowe
– Typ wzmacniacza: single-ended, klasa A
– Wzmocnienie (Gain): Low=0dB, Mid=10dB, High=20dB
– Impedancja wyjściowa: 3 Ohm
– Moc wyjściowa: 4W (przy 20 Ohmach)
– THD+N: <0.1% (dla mocy maksymalnej 4W przy obciążeniu 20 Ohm)

Wyjścia liniowe
– Impedancja wyjściowa: 50 Ohm
– THD+N: 0.00045% (dla wyjścia słuchawkowego przy 1kHz, 2VRMS)

Cena: 2950 zł

Zawartość zestawu:
– Audeze Deckard
– instrukcja obsługi
– płytka CD ze sterownikami
– kabel USB
– kabel zasilający

Jakość wykonania i konstrukcja

Sprzęt przychodzi do nas w ładnym dużym pudle Audeze i należycie zabezpieczony syntetycznym piankowym stelażem. To co rzuca się od razu po wyjęciu sprzętu z pudełka, to wielka bryła chińskiego aluminium wyglądająca, jak wzmacniacz samochodowy. A nie, to tylko Deckard.

Ponieważ sprzęt pracuje w czystej klasie A, jego obudowa już nie tyle powinna, co musi pełnić rolę radiatora. Widoczne po bokach ożebrowanie jest tu skuteczniejsze w odprowadzaniu ciepła od klasycznej bryły, bowiem zwiększa powierzchnię jego oddawania do otoczenia. Nie jest to zabieg estetyczny, a bardziej praktyczny. Co do samego nagrzewania – odnotowałem ok. 38 'C, obojętnie w jakim trybie by Deckard nie pracował i jakim wzmocnieniem. Nie jest to mało, ale obudowa więcej na szczęście nie puszcza.

Mało praktycznym okazał się manewr z oddelegowaniem włącznika na tylną ściankę. Jest to włącznik główny i urządzenie to nie posiada przycisku do miękkiego wyłączenia. Za to samo ganiłem X1S, także przyganić muszę i Deckardowi, nie ma zmiłuj. A ganię dlatego, że szczerze nie chce mi się sięgać co rusz do wnętrza półki i grzebać za włącznikiem urządzenia. Po włączeniu Deckard raczy nas bardzo intensywną niebieską diodą. Sprzęt nie posiada żadnego wskaźnika trybu pracy, żadnych filtrów dźwiękowych, ani też obsługi DSD. To czysty DAC i nic więcej, a dokładniej precyzując – układ Texas Instruments PCM5102A (wtórując za opisem układu ze strony producenta: 2VRMS DirectPath™, 112dB Audio Stereo DAC with 32-bit, 384kHz PCM Interface).

Sprzęt w zakresie konektywności jest dosyć ascetyczny – na tylnej ściance ma tylko wejścia i wyjścia RCA oraz wejście USB. Żadnego balansu czy złącz koaksjalno-optycznych. Czy mnie to dziwi? Poniekąd nie, jeśli przytoczony zostanie tu jeden fakt: sprzęt bazuje na zmodyfikowanej wersji układu Matrix M-Stage USB o oznaczeniu HPA-3U, a który jest chińskim wydaniem dobrze znanego w naszym kraju układu Lehmanna. Z informacji na forum head-fi można wyczytać, że różnice sprowadzają się głównie do trzech rzeczy:
– układów z montażem przeplatanym (Deckard) zamiast powierzchniowym (M-Stage),
– innego nadajnika USB (Deckard ma XMOSa),
– dyskretnego „diamentowego buforu” (Deckard) zamiast obwodu zintegrowanego (M-Stage).

Co z tego wynika? Plus i minus. Plus, że Audeze postawiło na solidną i sprawdzoną konstrukcję, którą wydało na inaczej montowanej elektronice i strojonej dokładnie pod swoje produkty. Wszelakie klony Lehmanna, jak również i rzeczony M-Stage, są bardzo cenione nie tylko przez użytkowników jako gotowe konstrukcje, ale też DIYerów, którzy parają się takimi produkcjami (popularnie zwanymi klonami Lehmanna) nie bez powodu. Deckard dzięki temu może pochwalić się dobrą stabilnością, odpowiednimi walorami prądowymi i porządną mocą wyjściową, która jest dla konstrukcji planarnych kluczowa.

Minus jednak, że przekłada się to na niską konektywność urządzenia. Limituje mi sytuacje, w których Deckard mógłby się sprawdzić poza ramą sparowań ze słuchawkami LCD, bo de facto mając tylko złącza USB i RCA, mogę wykorzystać ten sprzęt jako integrę, goły DAC lub stopień wyjściowy, gdzie i tak Deckard najlepiej sprawuje się jako to pierwsze. Jednak za 3 tysiące spodziewałbym się trochę więcej w tym względzie i jednak starał się, nawet mimo opierania o konstrukcję Lehmanna, aby urządzenie tak czy inaczej dedykowane dawało jeszcze jakieś możliwości „w razie gdyby”. No i mimowolnie powoduje znaki zapytania, czy wydawanie dodatkowego 1k zł na „dedykowanego Lehmanna” jest jakkolwiek zasadne.

Bardzo pozytywnym elementem jest możliwość płynnej zmiany poziomu wzmocnienia przełącznikiem na przednim panelu. Kolejność została przez Audeze ustalona niestandardowo, bo MID – LO – HIGH, najprawdopodobniej w celach… estetycznych, ponieważ zaraz obok znajduje się dźwignia trybu pracy (DAC – LINE) i jako DAC jest zawsze podniesiona, zupełnie jak tryb średniego wzmocnienia. Aune w swojej S16 rozwiązało ten problem znacznie lepiej i sprawniej, bo w formie sterowania elektronicznego. Ryzykowne jest też w Deckardzie burzenie stopniowania gaina w kolejności, ponieważ może to doprowadzić do sytuacji omyłkowego przełączenia w tryb przy niektórych poziomach głośności groźny dla naszego słuchu. Wbrew pozorom takie ryzyko istnieje, bowiem to, co mi się nie podoba w tym urządzeniu, to przede wszystkim umieszczenie jasnych oznaczeń na srebrnych panelach, które dzięki temu są nieczytelne nie tylko na zdjęciach, ale też i w rzeczywistości. Skutecznie wymusza to przyglądanie się chwilę urządzeniu przed czy to podłączeniem kabli, czy zdecydowaniem który przełącznik za co odpowiada. Dosyć szybko można się tego wyuczyć na pamięć oczywiście, ale fakt pozostaje faktem, że w normalnie zaprojektowanym z głową urządzeniu na srebrnych panelach stosuje się nadruki czarne lub jakiekolwiek inne, byle widoczne. Nadruki nie są tu zresztą wytrawiane, a malowane. Lekką głupotą jest też umieszczanie gniazda wyjścia słuchawkowego w zagłębieniu, które może ograniczać co bardziej dziwaczne i ogromne wtyki. Pasuje idealnie do Neutrików oraz wtyków fabrycznych, ale z dziwnymi lub nieformatywnymi może powodować drobne problemy. To, że aluminium zagłębienia się dzięki temu od wtyków rysuje to już szczegół techniczny.

Na osłodę powiem z kolei, że odwrotnie sprawy mają się w zakresie potencjometru i bardziej do mnie przemawia zwyczajny analogowiec Deckarda, niż np. cyfrowy skoczek S16. Także potencjometr można sobie wpisać na listę plusów użytkowych bez dwóch zdań.

Podczas użytkowania sprzęt nie sprawiał mi problemów natury sprzętowej czy też oprogramowania. Nie było problemów z instalacją sterowników XMOS (pamiętać należy, że to instalacja nieuniwersalna, tj. do konkretnego gniazda USB i jego zmiana wiązać się będzie musiała z reinstalacją sterownika), ani też czy to temperaturami, czy też stabilnością układu. Sprzęt był już należycie wygrzany gdy przyjechał na testy, więc niestety nie powiem Państwu co się zmienia w brzmieniu podczas tego procesu. Jedyny problem jaki zanotowałem miał miejsce przy deinstalacji Deckarda, gdyż jako że był równolegle podpięty wraz z S16 i X1S, odinstalowanie sterowników „uszkodziło” pozostałe instalacje i potrzebna była ich ponowna instalacja. Podejrzewam że nikt nie przypuszczał, że Deckarda ktoś będzie używał z więcej niż jednym urządzeniem wyposażonym w przetwornik USB XMOSa, ale na szczęście równoległa praca jest jak najbardziej możliwa – tylko deinstalacja miała swoją czkawkę w takiej postaci.

Brzmienie

Sprzęt testowy wykorzystany w recenzji:
– słuchawki: AKG K240 DF (1995), AKG M220 PRO, Audeze LCD-2 (Fazor, ed. 2014), Audeze LCD-3 (Fazor, ed. 2014), Audeze LCD-XC, Sennheiser HD800, STAX SR-303,
– sprzęt źródłowy: AIM SC808, Aune S16, Aune X1S, NuForce DAC-80, STAX SRM-313,
– oprogramowanie: Foobar2000 1.3.1 w trybach DS, DSD128 (DSDIFF decoder) i WASAPI.

Bas
O tak, tego basu mi brakowało. Przepiękny format, pełna, dogłębnie trafiająca formuła i rozciągnięcie, którego próżno szukać w innych słuchawkach. Bas jest przez Deckarda serwowany w bardzo ładnej i całkiem czystej formule szybkiego, sprężystego dołu o należytej rozdzielczości. To co prawda skutecznie budowany fundament dla wszystkich słuchawek z serii LCD, których bas najczęściej gra w deseń pełnego i nasyconego, ale w Deckardzie czuć od razu, że trzymany jest w ryzach i pełnej kontroli. Dla niektórych bowiem bas LCD aż do przesady był formowany tak jak był i powodował wrażenie, że jednak w zakresie kontroli należałoby szukać być może czegoś, co będzie w stanie okiełznać ich animusz.

Właśnie z tego powodu naturalnym i logicznym posunięciem było dla Audeze takie skonfigurowanie swojego produktu, aby oferował wszystkie możliwe karty z talii w ramach basu. Mamy tu naprawdę wszystko, o czym tylko możemy sobie zażyczyć dla dobrze zsynchronizowanego duetu: zejście do samego piekła, piekielna szybkość, diabelski wręcz urok, monumentalność. Deckard niczego z LCD nie ukrywa, nie idzie na kompromisy, nie bawi się w dźwiękowe skróty basowe i uproszczenia, ale na tle innych konstrukcji nadaje tej przyjemnej elastyczności, sprężystości, umiejętności szybkiego zareagowania na to co się dzieje i wytracenia masy tam, gdzie to konieczne. Niezależnie od gatunku, jaki przewijał się przez cały ten zestaw, w zakresie basu byłem dosłownie złamany i zostawiony na podłodze na pastwę much. Bardzo bliziutko takiego pułapu okazała się stać S16, ponieważ tak samo jak Deckard popisuje się fantastyczną kontrolą połączoną z ogromną mocą, ale od obu lepszy poziom wrażeń zaserwował mi chyba tylko HiFiMAN HE-Adapter podłączony do starej Yamahy M-35. Tam jednak monumentalność przeważała, podczas gdy wyważenie udzielało się S16. Na ich tle Deckard to z kolei tak jak pisałem – sprężystość i elastyczność. Takimi cechami opisałbym wszystkie te trzy zestawy.

Średnica
Również i ona podlega wyrównaniu oraz normalizacji, aby nieco skompensować „nadmiar” dobra płynącego z Audeze w tej przestrzeni tonalnej. Cudzysłów jest tu oczywiście bardzo celowo zastosowany, ponieważ to właśnie na tym elemencie Audeze zbudowały przez lata swoją pozycję jako słuchawki absolutnie wyborne w degustacji pod względem średnicy.

Deckard zachowuje się tu dosyć specyficznie i ponownie wysoce korekcyjnie, ale z nadrzędnym celem: odsunąć nieco średnicę od słuchacza i trochę ją podsuszyć, nadając jej wyraźnie neutralny charakter na tyle, aby ładnie się to komponowało z ogromnym nasyceniem, jakim wręcz kipią LCD-3. Dzięki temu zachowany jest wspaniały charakter tych słuchawek, a jednocześnie pokazany gest STOP przy naprawdę nadmiernym przelewaniu się średnicy z kielicha. Narzekać delikatnie mogą chyba tylko zatwardziali fani pełnych i gęstych średnic, ale sam osobiście przyznać muszę, że w LCD-3 czyni to fantastyczną robotę i absolutnie nie mam zamiaru nawet jednej przygany im z tego powodu wyrządzić. Nie ma takiej opcji, nie po tym co właśnie słyszę mając je na głowie i pisząc niniejszy tekst.

Deckard w sposób bardzo kompetentny stara się stworzyć jakoby przestrzeń życiową dla obszaru wydarzeń średnicowych. Odsuwa plany sferycznie i daje większy obszar wolny od aktywności dookoła najbliższego otoczenia słuchacza. Idzie w kierunku dokładnie takim samym więc, jak sposób prezentacji scenicznej średnicy po stronie najbardziej uznanych słuchawek dynamicznych z magnesami Tesla.

Jeśli komuś zależało na dokładnie takim efekcie, będzie naprawdę pozytywnie zaskoczony synergią między słuchawkami a tą integrą. Oczywiście jeśli mówimy tu cały czas o produktach Audeze. Bo i pytanie jakie nasuwa się od razu brzmi: a co się stanie, gdy użyjemy innych słuchawek? Ano może już nie być tak kolorowo. Gdy naszą parą będą np. Sennheisery HD650, naprawdę nie ma się czego obawiać, ale wystarczy użyć modelu odmiennego tonalnie od wymienionych, aby usłyszeć już trochę mniej „uniwersalne” całościowo efekty.

Góra
Wreszcie dochodzimy do obszaru, w którym było najwięcej do zrobienia. I owszem, Deckard wykonuje tu ponownie piekielnie dobrą robotę z LCD-kami. Przede wszystkim koryguje trójkom ich specyficzny dół w rejonie 6-7 kHz, ale też wyciąga najwyższe oktawy w formie koherentnego i nastawionego na dosłowne maksimum detalu ciągu tonalnego. Nie czyni oczywiście z nich słuchawek jasnych czy w pełni otwartych, ale słychać wyraźny, podkreślam – wyraźny, progres i raz usłyszane owe zmiany chodzą potem za nami na każdym innym sprzęcie. One potrzebowały tego światła, które dostarczył im Deckard i gdyby się uprzeć, efekty mogłyby być jeszcze lepsze, choć sam sprzęt stałby się z innymi słuchawkami najpewniej niesłuchalny.

To właśnie też i sopran staje się największym „problemem” Deckarda, a raczej fakt, że sprzęt musi być tak mocno specjalizowany, by z ciemnymi LCD uzyskiwać porządne rezultaty. Wystarczy podpiąć pod niego np. XC, aby usłyszeć je jeszcze jaśniejsze, niż są, a których jasność nawet dla mnie w niektórych miejscach ze znacznie dla nich bardziej dopasowanych źródeł była na granicy tolerancji przy dłuższych odsłuchach. Tak samo będą reagowały inne słuchawki, z którymi miałem wcześniej już (w przypadku DTków wielokrotnie) styczność: DT990 Edition lub K702. Każda z tych par będzie monitowała górę Deckarda jako coś niekoniecznie się im podobającego przez natywnie kładziony nacisk na sopran – DT całościowo, K702 punktowo. Taka niestety jest cena specjalizacji i trzeba bezwzględnie mieć to na uwadze podczas zakupów. Nie bez powodu przecież ten sprzęt jest brandowany przez Audeze, a więc podle własnych modeli i z bardzo małą ilością ewentualnych wyjątków od tej reguły.

Największą wadą praktyczną sopranu, prócz naturalnie słabych efektów z innymi tonalnie słuchawkami, jest fakt, że w trybie wzmacniacza sprzęt nie jest zbytnio transparentny podle źródła i cały czas specyficzna jego konstrukcja jest słyszalna. Na każdym sprzęcie wahania względem sopranu były małe, sprowadzając się do większych zmian już nawet w średnicy, aniżeli górze. To też chciałem przestrzec, że jeśli planowaliśmy użyć Deckarda jako sprzętu uniwersalnego i wpłynąć na niego poprzez wyjścia RCA innym DACiem i okablowaniem, może nie być to do końca wykonalne.

Scena
Generowana jest bardzo dobrze, obszernie i z wyraźniejszymi przebiegami międzyosiowymi. To także bardzo pozytywny kierunek, który służy w zasadzie wszystkim modelom z serii odkąd grasuje w nich na ogół mała, choć wysoce poprawna scena. Beneficjentami są tu bezwzględnie LCD-2F, które ze wszystkich Audeze posiadają najmniejszą scenę z najlepszym punktem skupienia na środku.
Scena serwowana przez Deckarda okazuje się być w trybie USB większa, niż ta generowana przez naprawdę bardzo dobrą integrę Aune, a więc S16. Do niej miałem uwagi jedynie pod kątem przebiegów międzyosiowych, które również i tu dochodzą do głosu, dając Deckardowi dodatkowy atut, ale nie na tyle duży, aby mógł on przebić scenicznie DACa-80.

Sukces Deckarda na polu scenicznym poczytuję w bezwzględnym wyciąganiu detali w sopranie. Wszelakie pogłosy i echa są w ten sposób wzmocnione i przebijają się skutecznie przez oporną nieco manierę samych słuchawek. Niczym światło dochodzą do najdalszych zakamarków przebiegu tonalnego i rozpraszają drzemiący w Audeze mrok. To wciąż te same słuchawki, ale jednak inne, lepsze, pełniejsze, bardziej kompletne. I nadal urokliwe, bo nie tracące swojej mistycznej aury, tej tajemniczości, która spowija najdalsze zakamarki sceniczne.

Przykładowo słuchałem w Audeze LCD-3 albumu Borealis – Voidness na wszystkich posiadanych przez siebie źródłach i to właśnie sopran miał tu największe znaczenie na poziom wrażeń, ale też przełożenie automatycznie na sceniczność. W trakcie odsłuchów złapałem się na tym, że zawsze kończyłem z Deckardem jako najbardziej komfortowym układem, z którego słuchało mi się po prostu najlepiej. Najrówniej, najprzestronniej, jednym słowem doskonale, choć wciąż w kanonie słuchawek ciemnych.

Jak więc gra Audeze Deckard?

I dobrze i źle, dlatego najlepiej byłoby stwierdzić, że gra… specjalistycznie. Przede wszystkim trzeba zadać sobie na początku pytanie z jakiej perspektywy będziemy chcieli wyliczyć Deckardowi punkty. Czy będą to słuchawki tego samego producenta? A może inne? Tylko wtedy po co nam firmowe rozwiązanie Audeze? Bo Audeze? Trochę się to mija z logiką. To układ firmowy i podporządkowany jednemu nadrzędnemu celowi: osiągnąć pełnię synergii z konkretnymi modelami ich własnych słuchawek. Ale mimo wszystko postaram się podsumować wszystko z dwóch perspektyw.

Gdy posiadamy słuchawki innych producentów
Dostajemy do rąk sprzęt strojony ewidentnie jasno i suchawo, ze specyficznie upakowanymi planami scenicznymi oraz prezentacją konstrukcyjną dźwięku, które na słuchawkach nie mających problemów z konstrukcją dźwięku, zwłaszcza monitorach studyjnych, uznalibyśmy za dźwięk wręcz „zepsuty”. Jest on zoptymalizowany wyraźnie pod słuchawki ciepłe, pogłosowe i gęste o dużym apetycie na prąd i z takimi modelami jak HD650 czy HE300 efekty mogą być generalnie całkiem interesujące. Ale co się dzieje gdy podepniemy pod niego coś neutralnego lub analitycznego? Np. HD600, HD800, K240 DF czy np. DT880 Edition? Robi się już średnio ciekawie, czy wręcz nieciekawie. Słuchawki jako żywo reagują z tonalnością i wykazują dokładnie wszystkie cechy soniczne Deckarda, które realnie w nim siedzą. Miejscami będzie za sucho, umkną emocje, góra się wysuszy i rozjaśni. Jeszcze w miarę reagują na to DFy, jako że ich sopran jest częściowo górką, częściowo spadem, głównie w najwyższych oktawach. Ale brzmienie jednak całościowo mi się nie podoba, całkowicie subiektywnie. I na tym w zasadzie można poprzestać, bo lekkie odsunięcie korekcyjne średnicy odbiera im urok, który tkwi właśnie w niej, w jej bliskości, namacalności nawet jak na słuchawki studyjne. Tak samo HD600 nie będą miały problemu z „rozpracowaniem” tonalności Deckarda i o ile nie dążymy do słyszalnego ich rozjaśnienia, można będzie mieć z nimi przynajmniej mieszane uczucia. Co do połączenia zaś z HD800, po prostu odradzam. Ich nacisk na sopran w rejonie 6 kHz nie będzie korygowany, tak samo jak wokaliza, która jeszcze bardziej zostanie uszczuplona, a całość wyprana z emocji na dobre. To sprzęt kompletnie nieprzystosowany do takich słuchawek jak najwyższe Sennheisery.

Gdy posiadamy Audeze LCD-2F/3/X (lub podobne tonalnie)
W takiej konfiguracji wszystko jest tak, jak pismo nakazuje i sytuacja zmienia się o 180 stopni. Powyższy (pozornie) niedoskonały przepis ze specyficzną tonalnością słuchawek LCD-2/3/X, jest w stanie wykrzesać naprawdę fenomenalnie grającą mieszankę, w której doszukać można się dosłownie wszystkiego, czego być może do tej pory szukaliśmy z tymi słuchawkami. Równy i wciąż nasycony, elastyczny bas, bardziej neutralną, ale nadal przepyszną średnicę, jaśniejszą i bardziej otwartą górę oraz lepszą scenę – Deckard daje nam wszystkie jokery, jakie były w talii, wykładając je na stół z szyderczym uśmiechem. Jedynie LCD-XC widziałbym osobiście z innym sprzętem i najlepiej lampą, np. Mjolnirem 2 lub Lyrem, z którymi np. na lampach Orange Globe lub Gold Lion powinno uzyskać się jednak mimo wszystko lepsze efekty. Ale takie Dwójki czy Trójki? Absolutnie świetnie dadzą sobie radę z Deckardem, a raczej to on da sobie radę z nimi. Byłbym zresztą zdziwiony dogłębnie gdyby było inaczej i pukałbym się w czoło o sens wypuszczenia tego sprzętu. Bo jeśli nie z własnym asortymentem miałby się on zgrać, to z czyim? Konkurencji? Tym samym jestem trochę spokojniejszy, że po moim zdaniem nieco nieudanym eksperymencie z serią EL-8 Audeze pokazuje, że jednak myśli i potrafi mówiąc A, dopowiedzieć także i B. Postawić samodzielnie kropkę nad i przy własnych słuchawkach, choć nie miałbym nic przeciwko, gdyby odbywało się to już na etapie samych nauszników.

Zastosowanie i opłacalność

Wniosek płynący z odsłuchów jest taki, że właśnie tak działa sprzęt wyspecjalizowany. Niesie to ze sobą pewne obostrzenia i naturalnie automatycznie kwestionuje pewne aspekty opłacalności. Koronnym pytaniem, jakie sobie zadaję w takich sytuacjach jest czy ja sam bym dany sprzęt dla siebie zakupił? Czy uważam go za wart zachodu? Odpowiedź oczywiście będzie zależała od punktu siedzenia.

Z perspektywy posiadacza Audeze LCD
Jeśli posiadałbym nadal swoje Audeze, naprawdę bardzo mocno rozważałbym zakup Deckarda właśnie jako sprzętu dedykowanego tym konkretnym słuchawkom. Cena w kontekście kwoty, jaką należy zapłacić za Matrixa M-Stage oraz w jakiej sprzedawane są słuchawki z serii LCD mieści się w ramach opłacalności, zaś złożenie tak wyśrubowanego pod kątem uzyskania konkretnej synergii sprzętu z dwóch osobnych elementów w zadanym budżecie mogłoby być niezwykle trudne. Tu mam właściwie wszystko od razu, w jednej paczce, na gotowo. Nie zajmuje mi to niepotrzebnego miejsca, oszczędzam również na okablowaniu, które dla takiego sprzętu winno być już jednak lepszej klasy.

W porównywalnym przedziale cenowym taka Aune S16 spisuje się z LCD inaczej i w innych miejscach czyniąc czy to naciski, czy próby nawiązania dialogu ze słuchawkami. I choć efekty są całkiem dobre, to jednak przy np. LCD-3 nie na tyle, aby skreślić brzmienie Deckarda. Po prostu S16 ze swoją uniwersalną formułą nie dogaduje się całkowicie z LCD i na tle Deckarda zawsze czegoś mi brakuje, tego ostatecznego „wyprostowania” średnicy czy sopranu.Także to właśnie po Deckarda sięgałem zawsze wtedy, gdy miałem na głowie LCD, ze wszystkim innym to nie było to. Uszy decydowały same za siebie. Tym samym powinna być tu postawiona Rekomendacja z mojej strony i słowa zachęty do śmiałego parowania sobie tego sprzętu ze sobą.

Aby więc akuratnie móc ocenić go pod względem właściwie wszystkich jego aspektów, trzeba przyjąć bardzo konkretny punkt wyjściowy. Zakładam tym samym, że Deckarda nabyć będą chcieli głównie posiadacze słuchawek Audeze i niewielu będzie pośród nich użytkowników nieświadomych, czy też posiadających inne modele, chyba że jako dodatkowe pary obok LCD. Dopiero z punktu widzenia posiadacza słuchawek Audeze sprzęt ten nabiera konkretnego sensu. Nie jako znaczek do znaczka, ale tonalność do tonalności. Także zanim padnie decyzja o szykowaniu sobie apetytu na ten układ, zalecam bardzo wnikliwie sobie wszystko przeanalizować w spokoju i na chłodno, być może nawet przeczytać jeszcze raz zarówno akapity powyższej recenzji dotyczące brzmienia, jak i właśnie przeczytany o zastosowaniu i opłacalności.

Z perspektywy posiadacza innych słuchawek
Tu już sprawa wygląda trochę inaczej. To sprzęt wyspecjalizowany w ciemnych słuchawkach o określonej kreacji sceny i mający zawsze obecną swoją manierę, także nie mógłby pełnić (u mnie) ani roli integry w ogromnej większości testów, ani stopnia wyjściowego dla np. DACa-80, zaś jako goły DAC i tak wymagałby dalszych inwestycji w dobry wzmacniacz słuchawkowy o najlepiej neutralnej linii tonalnej. Tym samym dla mnie osobiście wypadając z grona sparowań z LCD jego zakup traci sens i znacznie bardziej przydatna byłaby Aune S16, dająca mi chociażby uniwersalne brzmienie, wejścia cyfrowe COAX, OPT, AES i balans, dzięki czemu na horyzoncie pojawiają się wzmacniacze tego typu, jak np. Schiit Mjolnir 2. Kosztowo wyszłoby mnie trzymanie się S16 mniej więcej tyle samo, a jednak ze znacznie większymi możliwościami.

Tym samym pozostaje stwierdzić, że Deckard jest bardzo opłacalnym „wybrnięciem” z wielu problemów natury synergicznej LCD, bo w jeszcze akceptowalnej cenie zagra z nimi przepięknie (choć może ogólniej – z określonym typem słuchawek), ale z innymi istnieje ogromne ryzyko zaliczenia bardzo twardego lądowania i z tego względu nie jest to zakup dla tej konkretnej grupy docelowej rekomendowany. I nie jest to tak, że ja tu sobie mówię o jakichś subtelnościach czy detalikach. Wszystko to co opisałem w zakresie zmian wprowadzanych przez Deckarda do brzmienia Audeze jest w pełni namacalne, stąd sytuacja z opłacalnością jest właściwie zero-jedynkowa.

Zatem opłacalny czy nieopłacalny?
Krótka piłka proszę Państwa. Chcemy mieć tor wprost z pudełka gotowy do optymalnej względem siebie pracy i:
– posiadamy LCD-2/3/X lub modele o bardzo podobnym brzmieniu? Naprawdę warto rozważyć Deckarda, albo przynajmniej go sobie na spokojnie przesłuchać.
– nie posiadamy lub nie planujemy posiadania takich słuchawek? Ogromne ryzyko niedopasowanej synergii. Lepiej jest już zaoszczędzić 1k zł i kupić chociażby bazowego Matrixa z USB.

Podsumowanie

Zalety:
+ DAC z obsługą plików o dużej gęstości
+ solidny kontroler USB od XMOS
+ porządna konstrukcja pełniąca rolę radiatora i osłony EMI
+ konfigurowalny gain i duża moc wyjściowa
+ możliwość pracy jako DAC lub wzmacniacz słuchawkowy
+ fantastyczna synergia z firmowymi słuchawkami LCD (poza XC)
+ precyzyjny i pełny bas, znormalizowana średnica, wysoko ciągnięta góra i większa scena
+ bardzo dobra czystość i dynamika
+ całkiem jeszcze znośna cena z perspektywy posiadacza Audeze LCD

Wady:
– układ wysoce specjalizowany do konkretnych modeli słuchawek tego samego producenta, co wyraźnie ogranicza możliwości ładnego sparowania z innymi konstrukcjami
– brak DSD i wejść cyfrowych innych niż USB
– układ nie jest specjalnie transparentny i zawsze narzuca na inne źródło swoją manierę w trybie pracy jako wzmacniacz
– wyraźne nagrzewanie się obudowy (w końcu klasa A)
– sama obudowa trochę surowo wykończona i nie ma się tak mocnego uczucia, że to sprzęt za trzy tysiące
– brak obsługi sygnału zbalansowanego (głównie przeznaczony do pracy jako integra)
– mało praktyczny włącznik z tyłu obudowy
– nie wiem kto wpadł na pomysł białych oznaczeń na srebrnym panelu

Subiektywnym zdaniem
Wyspecjalizowany w słuchawkach LCD markowy układ, przeznaczony do pracy głównie jako integra słuchawkowa i normalizujący dźwięk większości modeli LCD do poziomu naprawdę robiącego wrażenie zarówno koherentnością, jak i wysoką kompetencją wprowadzanych zmian. Sprzęt trochę surowo wykończony i niepozbawiony tak drobnych błędów ergonomicznych, jak i ograniczeń możliwości zastosowania, dlatego też powinien być oceniany głównie, jeśli nie wyłączne, z perspektywy słuchawek tego samego producenta. I z niej właśnie wychodzi mi, że Deckard z LCD (prócz modelu XC) zgrywa się naprawdę fantastycznie. Spodziewałem się usłyszeć tu całościowo dobre efekty, ale te wypadły wprost rewelacyjnie, że nawet szybka i wybuchowa elektronika zaczęła grać z wielu albumów wyraźnie lepiej. Deckard zaserwował LCD-kom kontrolę, normalizację i wzmocnienie sekcji sopranowej wraz z należytą otwartością i większą sceną. Zaoferował po prostu wszystko to, czego na wielu urządzeniach mi brakowało. Miejscami bardzo mocno.

Ma to też swój wymiar praktyczny i ekonomiczny, bowiem po co mamy męczyć się z kosztownym dostosowaniem toru pod słuchawki, skoro możemy pójść na skróty i nabyć firmową integrę, która gra faktycznie tak, jak byśmy od niej tego oczekiwali i do tego nie kosztowała dziesiątek tysięcy? Sam przyznam się oczekiwałem po niej sporo i jestem zdziwiony, że się nie zawiodłem. Udało im się. Po prostu im się udało. Nie wiem czy fartem, rzutem na taśmę, ale wypuszczając „niedoskonałe” słuchawki i „niedoskonały” sprzęt źródłowy sumarycznie mieszanka wyszła z tego „doskonała”. Wada do wady okazała się zaletą i z tego tytułu ostatecznie Deckarda można polecić jako skutecznie pójście na skróty i zapewnienie naszym LCD-kom porządnego źródła w formule all-in-one. Nie jest ono doskonałe i mogło być wyraźnie lepiej wyposażone, ale pozycjonowane jako integra pozwala na przełknięcie wielu rzeczy i skupienie się na tym, na czym sprzęt ten winien stawiać faktycznie największy nacisk – na jak najlepszą synergię z własnymi produkcjami. I właśnie za wywiązanie się z tego zadania Deckarda szczerze doceniam.

Rekomendacja tylko i wyłącznie dla użytkowników Audeze LCD-2(F), LCD-3 oraz LCD-X w wersjach sprzed 2016 roku.