Recenzja Encore RockMaster Live

Marka Encore miała już u mnie swoją premierę jakiś czas temu pod postacią słuchawek RockMaster OE. Zaprezentowały się wtedy jako bardzo ciekawy przedstawiciel kasty muzykalnych, ciepłych i grających na głębokość słuchawek, głównie za sprawą kreowanej przez nie pogłosowej akustyki. Zastanawiałem się, czy i tym razem będzie podobnie z kompaktowym modelem Live, ale okazało się, że wcale nie. I tym bardziej spotęgowało to moje zaskoczenie in plus. Zapraszam tym samym na recenzję bardzo tanich (129 zł), ale i niezwykle ciekawych słuchawek przenośnych: Encore RockMaster Live.

Dane techniczne

• Przetworniki: 38 mm, dynamiczne, zamknięte
• Pasmo przenoszenia: 20 Hz – 20 kHz
• Impedancja: 32 ohm
• Czułość: 98 dB
• Maksymalna moc wejściowa: 100 mW
• Waga (bez kabla): 125 g

Zawartość zestawu:

• słuchawki Encore RockMaster Live
• zapasową parę nausznic welurowych (standardowo zamontowane są skóropodobne)
• odpinany kabel 1 m jack-jack 3,5 mm
• pokrowiec do przenoszenia

Jakość wykonania i konstrukcja

Słuchawki przychodzą do nas w małym opakowaniu wiernie stylizowanym w kierunku większych braci. W środku jednak sprzęt nie jest już luzem, a zamiast tego osadzony został w blistrze w formie rozłożonej na płasko. Wraz z nimi otrzymujemy odpinany kabel, woreczek do przenoszenia oraz zapasowe nausznice. Słuchawki mają na sobie standardowo zwykłe pady skóropodobne nie robiące specjalnego wrażenia, ale zachęcam do zamontowania im dołączonych welurowych (dosyć łatwo się je zmienia). Są wykonane z aksamitnego materiału w stylu Beyerdynamica, bardzo przyjemne w dotyku i przede wszystkim brzmiące na słuchawkach subiektywnie najlepiej (większa czytelność i mniejszy bas).

Swoją bardzo niską cenę zawdzięczają jednak przede wszystkim materiałom, które są „zwyczajne”, tak po prostu. Widać (i słychać), że budżet został przesunięty na rzecz brzmienia, ale o nim powiemy sobie za moment bardzo obszernie. Na razie prześledźmy wszystkie niuanse konstrukcyjne i możliwości użytkowe tego modelu.

Mówiliśmy o materiałach – są jak na ten budżet na akceptowalnym poziomie. Dominuje wykończenie plastikowe, matowe z kilkoma powierzchniami połyskliwymi, choć są tu także akcenty metalowe – przede wszystkim pałąk. Z góry obito go bardzo cienką poduszką, która od strony wewnętrznej wyściełana jest materiałem perforowanym, pozwalającym skórze głowy oddychać. Listwa pałąka jest ogólnie większa (dłuższa) niż samo obicie, dzięki czemu po obu stronach wystają metalowe części. Na nich umieszczono plastikową przepaskę idącą przez środek osi i zawierającą w sobie zarówno kabel doprowadzający sygnał do drugiej muszli, jak i zęby regulacji wysunięcia.

Nie ma na nich niestety żadnej podziałki, także regulację musimy wykonywać na liczenie kliknięć w pamięci lub na oko. Zaletą jest jednak, że w przeciwieństwie np. do K518 czy Koss Porta Pro, słuchawki te mieszczą się także i na większych głowach. Na mojej zostaje się jeszcze jakieś 30% zapasu po obu stronach.

Każda z muszli jest składana do środka i obracająca się wokół własnej osi w zakresie 125′. Obie przyczepione są do plastikowej obudowy nałożonej na opisywane wcześniej wystające elementy listwy pałąka i od środka wzmocnione przy łączeniu mechanizmu obrotowego dwiema śrubkami. Oznaczenia kanałów zostały umieszczone na zewnętrznej stronie mechanizmu, ale z racji, że kabel podłącza się tylko z jednej strony, wystarczy zapamiętać lewe jego położenie.

Teoretycznie słuchawki pozwalają na konwersję na model z kablem symetrycznym, ponieważ po przeciwnej stronie widać wyraźnie punkt, w którym umieszczone może zostać gniazdo wejściowe na mały jack. To kolejna rzecz wpływająca na obniżenie kosztów produkcji, bowiem z jednej formy odlewa się wtedy obie muszle. Nie mają one w dotyku ostrych krawędzi i wrażenie negatywne mogą pozostawić po sobie dopiero wspomniane wcześniej plastikowe obudowy ramion, na których wyczuwalne są miejsca po odlewach. Każda muszla zwieńczona jest radialnym plastikowym grawerem na swojej kopule z logiem Encore.

Wygoda wprost z pudełka jest również niczego sobie, choć przyznam osobiście, że nie lubię kompaktów z racji bardzo długiego przesiadywania w słuchawkach w ciągu dnia. Zresztą trudno mi się chyba myślę dziwić. Tu jednak jestem pod wrażeniem. Docisk słuchawek do głowy jest umiarkowany i mimo luźniejszego chwytu oraz bardzo niskiej wagi ERML nie spadają z głowy. Wygodę można sobie dodatkowo zwiększyć w razie konieczności, ponieważ pałąk wykonano jak pisałem z metalu i w takich konstrukcjach jego odkształcenie się następuje albo na osi czasu, albo może być spowodowane naszym ręcznym działaniem. To ostatnie tym samym potrafi spokojnie wydłużyć czas, jaki upłynie zanim słuchawki dadzą się nam we znaki, choć oczywiście nie muszą: wszystko zależy od wielkości naszej głowy i anatomii ucha. Izolacja od otoczenia jest przeciętna do dobrej, ale wpływ na to ma zarówno wspomniany docisk, jak i użyte nausznice. Proszę mimo wszystko nie nastawiać się na to, że będą w pełni izolowały nas od hałasu zewnętrznego, aczkolwiek przekonać się o tym będziemy mogli głównie w środkach transportu masowego.

Ponieważ kabel jest w tym modelu wymienny i umożliwia mi zastosowanie alternatywnego przewodnika, który mam cały czas pod ręką od czasów recenzji większego modelu OE, wszelkie opisy tegoż pozostawię na sam koniec, aby móc dodatkowo odpowiedzieć na kwestie związane z jego wymianą po stronie użytkownika. Ogólnie słuchawki pozostawiają po sobie niezgorsze wrażenie. Bardzo cieszy mnie dołączane wyposażenie i kreowane przez nie możliwości – zarówno w zakresie nausznic jak i kabla. Mogłyby być troszkę lepiej wykończone, ale i tak jest o niebo lepiej niż w podobnie wycenianych Superluxach HD562, o których jeszcze powiem przy okazji brzmienia też parę słów.

Przygotowanie do odsłuchów

Ponieważ słuchawki przyjechały jako sprzęt nowy, zostały poddane profilaktycznemu dotarciu się przez kilka dni. Nie dosłyszałem się jednak żadnych kluczowych zmian brzmieniowych i moim zdaniem znacznie więcej wpływu na to będzie miało ich odpowiednie dopasowanie oraz sama anatomia posiadacza. Egzemplarz przeze mnie testowany jest modelem, jaki ma trafić na nasze półki sklepowe i może różnić się w tym względzie trochę od prototypów lub modeli z początku produkcji.

Sprzętem źródłowym w przypadku tych słuchawek były:

• AIM SC808
• Aune S6
• Aune S7
• Asus Xonar Essence STX
• Burson Conductor V2+
• Shanling M1

W zakresie porównań bezpośrednich z innym sprzętem słuchawkowym, wspierałem się kilkoma modelami słuchawek uznanymi przeze mnie za jakkolwiek podobne lub mogące służyć precyzyjnemu określeniu tonalności recenzowanego egzemplarza:

• AKG K70
• AKG K240 Monitor
• AKG K260 Professional
• AKG K280 Parabolic
• Audeze LCD-2F (Rosewood)
• Aune E1
• RHA T20

Sięgnąłem również pamięcią do kilku innych przesłuchiwanych przeze mnie słuchawek, takich jak np. Koss Sporta Pro czy Superlux HD562.

Ze względu na dostarczanie przez producenta dwóch typów nausznic, słuchawki były przeze mnie testowane i mierzone na najbardziej moim zdaniem dopasowanym do nich zestawie welurowych.

Jakość dźwięku

Słuchawki prezentują się ogólnie jako cieplejsze i ciemniejsze, z dobrze zaznaczoną linią basową mającą zarówno przyjemne zejście, jak i pełne wybrzmiewanie. Pamiętać należy, że to model nauszny, toteż charakter basu może zależeć od ich ułożenia na głowie oraz anatomii samych uszu. Dlatego też warto poświęcić chwilę na odpowiednie dopasowanie Encore do siebie. Im bliżej skroni, tym słuchawki grały ciemniej, zaś im bliżej tyłu głowy, również z częściowym wchodzeniem wewnętrznej części chrząstki do środka, tym było jaśniej i równiej. Z kolei im szczelniej nausznice pokrywały uszy, tym mocniejszy był najniższy bas. Ale może po kolei.

Przy prawidłowym założeniu (centrowanie + docisk) linia basowa układa się dokładnie tak jak na wykresie: z ekspozycją na środkowy + niski bas, zaś w ostatniej kolejności na ten najwyższy. Słychać tu większe zejście i wybrzmiewanie, a mniejsze skupienie się na rytmice. Słuchawki nawet na welurowych nausznicach są w stanie mocno kopnąć, dając wyraźny pomruk i przyjemną wibrację w fundamentach. Mimo to brakuje im do rangi słuchawek przebasowionych. Jedynie preferencyjnie basu wolałbym aby było mniej, ale wynika to jedynie z faktu, że przyzwyczajony jestem do modeli znacznie bardziej oszczędnych lub wprost liniowych (nawet Audeze LCD-2 mają od nich mniej basu). O tym jak mocny potrafi być, można przekonać się chociażby na poniższym utworze, oczywiście jeśli ma się je na głowie:

Średnica znajduje się w punkcie dosyć optymalnym między przybliżeniem a odsunięciem. Nie jest wcale traktowana tu po macoszemu i nie jest to też tak głęboki, pogłosowy twór jak w większych OE. Nie jest też jednoznacznie przybliżona, bowiem wciąż posiada pewne cechy większego brata: lekkie oddalenie wokali, także przestrzennie. Swoje trzy grosze na pewno będzie miało do powiedzenia źródło dźwięku, które swoim charakterem potrafi pozytywnie wpłynąć na dodatkowe przybliżenie lub zdystansowanie średnicy, ale na ogół właśnie owy punkt optymalności, czy może bardziej „domyślności” pozycji będzie najczęściej do nas dochodził. Nie przeszkadza to wcale słuchawkom w nawiązaniu z nami kontaktu i zaangażowania użytkownika w to, co się w nich dzieje. Po prostu zanim to nastąpi, pierwsze skrzypce przekażą linii basowej w sposób nieofensywny, ale definitywnie wyczuwalny. Mimo, że w porównaniu z wieloma słuchawkami będą wydawały się trochę kameralne, może wręcz nieco przytłumione na wyższej średnicy, często są w stanie zaskoczyć nagłym wystrzałem świeżości i tyczy się to nie tylko sopranu, ale też właśnie średnicy. Zawdzięczają to w tym konkretnym aspekcie lekkiemu wybiciu przy zakresie 3 kHz, który w pewien sposób reaguje również z jej wyższą częścią.

Sopran należy do ciemniejszych i muzykalnych, ale też jak wyżej zdążyłem zdradzić – nie jest do końca tak jednoznacznie ciemny. Nie ma tu bowiem efektu „obcięcia” góry, zaś na detaliczność i powiewy świeżego powietrza też nie można narzekać. Być może więc bardziej adekwatnie byłoby powiedzieć, że jest „ciemnawy”. Sekret tkwi w spadkowym charakterze i jednocześnie wybiciach w krytycznych dla opisanego przeze mnie wrażenia punktach. To dlatego nie można tych słuchawek tak jednoznacznie zakwalifikować do tego grona. Ma to jednak swoje daleko idące, pozytywne konsekwencje. Świetnie sprawdzają się np. w muzyce klubowej oraz metalu, praktycznie bez względu na jakość nagrania i poziomu masteringu. Dlaczego? Ponieważ swoją ciemniejszą naturą są w stanie nie tyle ukryć niedoskonałości, co skompensować nadmiar sopranowej dobroci. Dzięki temu słuchawki nie męczą swoim graniem nawet podczas długich odsłuchów. Natomiast wspomniane wybicia na wyższym sopranie pozwalają słuchawkom zaskoczyć słuchacza in plus. Przykładowo w utworze Blak Nite wraz z mocniejszą linią basową i średnicą, która zdaje się, że już nam gdzieś próbuje umykać i wraz z nią sopran, nagle dostajemy w uszy powietrzem i detalem:

Scenicznie wypadają również bardzo dobrze. Nie ma tu wrażenia dźwięku zbitego czy skomasowanego, zaś same słuchawki zaskakują obszernością ogólną sceny. Rysowana jest na planie klasycznej elipsy, ale nie tylko z dobrym wyjściem na boki. Penetracja w głąb także jest na dobrym poziomie i łączy się nierozerwalnie z przytoczonym wcześniej lekkim odsunięciem wokalizy. Co by nie mówić, być może to właśnie tu będzie ukryty największy efekt „WOW” w przypadku wielu indywidualnych odsłuchów u użytkowników, którzy w życiu nie podejrzewaliby tak małe i tak tanie słuchawki o zagranie w taki właśnie sposób.

Z pogłosowymi słuchawkami często zauważyłem, że jest to dosyć spora loteria fantowa w zakresie odbioru po stronie użytkowników. Przykładem są nie tylko wspomniane ERMOE, ale też AudioQuest NightHawk czy K280 Parabolic. Wszystko to ma swoją własną charakterystykę i pogłos generowany głównie przez akustykę muszli, w której osadzono przetwornik. W przypadku Parabolików również w liczbie mnogiej, jako że tam dochodzi nam jeszcze efekt soczewki akustycznej. Niektórzy mocno doceniali efekty sceniczne „na głębokość” w takich słuchawkach, innym przeszkadzał brak bezpośredniości średnicy. Jedni kochali je za muzykalność i przyjemną ciepłotę, inni wytykali jako przywarę i brak świeżości. W modelu Live mam natomiast wrażenie, że wszystkie te uwagi Encore starał się zaadresować jednocześnie. I bynajmniej wyszła z tego dźwiękowa papka oraz słuchawki, które próbują robić nam dobrze we wszystkie strony z efektem marnym. Uwydatnia się to na średnio i bardzo skomplikowanych utworach, które zdarzało się, że lubiły wymieszać dźwięki ze sobą na słuchawkach bez należytej separacji:

Na pewno nie należy oceniać ich po przysłowiowych „10 minutach” (znam przypadki tak czyniących osób). Chociażby dlatego, że chyba najtrudniej będzie do nich podejść tym użytkującym zupełnie inne, przeciwne im modele. W moim przypadku takowymi okazały się K240 DF czy K270 Playback. Oba powodowały, że ERML założone zaraz po nich były wyraźnie ciepłe i bardzo basowe, natomiast powrót po np. godzinnym odsłuchu powodował, że w DFach i Playbackach dominowało wrażenie bezbasowej anemii i surowości. To bardzo naturalne dla konfrontacji słuchawek grających w zupełnie odmiennych kategoriach i najlepszym modelem wypośrodkowanym między nimi okazywały się niezawodne Audeze LCD-2. To one właśnie pozwalały mi na skuteczne „zresetowanie się” dając w połowie tak wyczuwalny sopran oraz bas, jak każda ze stron tego sporu. W zasadzie bardzo płynnie przechodzi mi się na Encore także z K260 PRO, jako że para ta gra w dosyć wyważony, równy sposób (podobnie więc powinno być np. z Somic V2). Tak samo z K70, z którymi mają z mojej kolekcji chyba najwięcej wspólnego, ale też które tak po prawdzie bardzo rzadko wyciągam do testów. O dziwo nie znalazłem zbyt wiele analogii z K280 Parabolic, które tak fajnie zaprezentowały się przecież w starciu z AudioQuestami, ani też z K240 Monitor, gdyż tam układ sceniczny jest po prostu inny i nie ma tak bezpośredniego przełożenia się na charakter ERML. Live od tych pierwszych grały przede wszystkim bardziej konwencjonalnie i były łatwiejsze do zaakceptowania w kategoriach czysto sposobu kreowania akustyki.

W bezpośrednim sąsiedztwie ERML do głowy przychodzą mi inne słuchawki kompaktowe, ale żadne z nich nie grają tak dobrze lub tak ciekawie po całokształcie, jak Live. Przykładowo AKG: stare i nieprodukowane już AKG K420 jak przywołuję sobie w pamięci, miały bardziej zaznaczony sopran, trochę większą surowość i słabszy bas, jednocześnie z racji gąbek zamiast pełnych padów powodowały dosyć szybko uczucie dyskomfortu. O ile bardzo je lubię, tak jednak ERML wydają się lepiej spisywać na dłuższą metę. Druga para to nieco droższe od Live K518. To z kolei stara i leciwa już konstrukcja, która ponad wszystkim stawia na izolację i mocny bas. ERML są dla mnie całokształtem bardziej wartościowym brzmieniowo produktem, jak również bardziej pojemnym na głowę i wygodniejszym, choć oczywiście odbija się to na izolacji od otoczenia.

Swego czasu miał miejsce bardzo mocny hype na Superluxy HD562, ale przyznam do dziś zastanawiam się, czy przypadkiem nie był on wywołany sztucznie. Słuchawki były moim zdaniem gorzej wykonane od Encore’ów, grały również w bardzo karykaturalny sposób, praktycznie tylko średnicą i z obcięciem na obu skrajach. Prawdopodobnie udałoby się z nimi porozumieć modyfikując ich konstrukcję, ale wymagałoby to odejścia w znaczącym stopniu od brzmienia i budowy fabrycznej, przerzucając ciężar dostosowawczy w pełni na użytkownika. Ostatecznie zdecydowałem się nie marnować na ich recenzję czasu, jako że z wygodą również nie było nam po drodze. Przy cenie 100-120 zł uważam je więc za bezapelacyjnie przegrywające z Encore.

Natomiast najwięcej skojarzeń miałbym z KOSSami Porta Pro i Sporta Pro, różniącymi się między sobą praktycznie tylko budową. Słuchawki te są od ERML wyraźnie mniejsze, nie tylko nausznicami, ale też pojemnością na głowę. Są chyba ze wszystkich modeli konkurencyjnych najbardziej podobne do Encore dźwiękiem, oczywiście uwzględniając różnice wynikające ze wspomnianej różnicy konstrukcyjnej. Tu także RockMastery mają szansę sprawdzić się na polu większej wygody i podobnego brzmienia. KPP mają z kolei większy potencjał przenośny z racji gabarytów oraz większe poczucie otwartości w scenie. Na tyle na ile pamiętam te słuchawki, prawdopodobnie bas byłby dla mnie preferencyjnie przyjemniejszy w KOSSach, ale obiektywnie bardziej kompletnie renderowany jest przez produkt Encore. Walka to więc dosyć wyrównana, ale znów – przez konstrukcję taką a nie inną jednak moim zdaniem w dłuższej perspektywie to modelowi Live należy się punkt, gdyż słuchawki bardziej sprawdzają się przy odsłuchu wielogodzinnym i niekoniecznie nawet na wyjściu, a także i w domu.

Jak na swoje 129 złotych słuchawki bardzo dzielnie się trzymają. Jednocześnie moim zdaniem brzmienie tych słuchawek w ogólnym pojęciu jakości dźwięku i jego prezentacji lubi sprawiać wrażenie, że wykracza poza jej ramy. I przypomnę w tym wszystkim, że ani nie gustuję w produktach tańszych, tj. mam swoje wysokie punkty odniesienia i trudno jest mnie zaskoczyć czymś, czego jeszcze nie słyszałem, jak również z definicji nie przepadam osobiście za konstrukcjami nausznymi, ponieważ niewiele jest takich, które mógłbym nosić przez kilka godzin nie odczuwając dyskomfortu. Z wad nie doszukuję się w nich wielu rzeczy, a te największe leżą bardziej w moim guście i preferencjach, aniżeli obiektywnym spojrzeniu na stan rzeczy. Taką jest np. ilość basu, którego mogłoby być mniej, a także lekkie wzmocnienie w sekcji 1-2,4 kHz, jako że jestem do takowego przyzwyczajony i uważam obecność słuchawek w tym obszarze za rzecz do pewnego stopnia korzystną, o ile ma ona znamiona kompetentnej. Część z tych rzeczy daje mi poniekąd sparowanie z Shanlingiem M1, ale o tym powiem za moment więcej.

Na sam koniec pozostaje mi powiedzieć, że ERML ogólnie zrobiły na mnie bardzo dobre wrażenie i choć zazwyczaj jestem ostrożny w osądach, starając się podchodzić do spraw ze zdrowym dystansem, malutkie Encore przykuwały mnie do siebie z każdym kolejnym utworem. Ostatecznie osiągnęły poziom, który uważam przewyższa nawet większe OE. Live są od nich mniejsze, mniej wygodne, gorzej wykonane, ale bardziej przenośne i co najważniejsze: nie tak pogłosowe. Zupełnie jakby wykorzystywały ten sam model brzmieniowy, ale skupiały się stricte nad jego aplikacją w formie przetwornika mniejszego i lepiej radzącego sobie z akustyką również pomniejszonej komory. Średnica nie jest w nich specjalnie wycofana, bas nie jest specjalnie naburmuszony, a sopran specjalnie przyciemniony. Słuchawki po prostu oferują bardzo wyczuwalne starania, aby bez porzucenia swojego własnego charakteru zaprezentować się w sposób kompetentny i wszechstronny. Fakt faktem wynikającego również z pewnego dziedzictwa, a więc określonej szkoły grania produktów tej marki. Nie było ich co prawda wiele i z tego względu wszystko się dopiero krystalizuje, ale jeśli nadal będzie to szło w tą stronę, wróżę tym słuchawkom ogromną popularność.

Zastosowanie

Słuchawki fantastycznie sprawdzają się ze sprzętem słabszym prądowo, a jeśli zastosujemy przy tym jeszcze taki, który odpowiada im synergicznie, uzyskamy naprawdę fantastyczną mieszankę i tylko potęgującą wyrażone przeze mnie wyżej wrażenie, że z OE nie byłoby tyle szczęścia. Oczywiście to wciąż jest ten sam charakter, detaliczność połączona z przyciemnieniem i trochę cofniętą średnicą, ale nie tak mocno jak w OE i z dodatkową możliwością ustawienia sobie ich na uszach dla najbardziej dopasowanego pod siebie efektu końcowego.

Model ten jest czuły na impedancję wyjściową i tu od razu pragnę o tym Państwa przestrzec. Reaguje na nią bardziej, niż na wzmocnienie sygnału jako takie. Choć pojęciu „damping factor” przypisywane są zazwyczaj cechy niemalże demoniczne i destrukcyjne, nie ma naturalnie niczego złego w korzystaniu z ERML np. z SC808, choć w świetle tego co napisałem jest to najgorsze możliwe źródło dla tych słuchawek. W praktyce objawia się więc najgorszą kontrolą basu i jego nierównością, losowością. Słuchawki część pasma są w stanie podkreślać mocniej, część słabiej i to w ramach jednego utworu, egzaltując jakoby własne, naturalne właściwości. Oczywiście są perfekcyjne słuchalne w takich warunkach, a różnice i obserwacje na tym polu najczęściej pojawiają się dopiero wówczas, gdy sparujemy je z innym sprzętem.

Sytuacja była lepsza z Aune S7. Tu jedyną rzeczą na którą zwracałem uwagę była po prostu zbędna moc. Słuchawki nie miały najmniejszych problemów z zaznaczeniem linii basowej, zaś pokrętło głośności należało trącać ostrożnie i z wyczuciem, tylko i wyłącznie na początku skali.

Dopiero podłączenie pod przytoczonego wcześniej Shanlinga M1 zaowocowało faktycznym wyrównaniem stricte w kierunku mojego subiektywnego gustu. Basu było mniej (dla niektórych zapewne będzie za mało), zaś całość uległa lekkiemu otwarciu. To właśnie jednak dlatego lubię tak bardzo M1 i posiadam go na swoim wyposażeniu – ponieważ z każdymi słuchawkami takiego pokroju jak m.in. właśnie ERML potrafi bardzo szybko się dogadać, tak tonalnie, jak i pod względem kontroli. Dosyć podobnie zachowywały się też iSine 20, ale tam jednak ubytek basowy wynikający z charakteru Shanlinga nawet mi potrafił zawadzać, zwłaszcza że słyszałem na co stać te słuchawki z racji parowania ich z bardzo drogim Chordem Hugo TT, pasującym do nich wręcz wybitnie. Mogę więc z czystym sumieniem zarekomendować takie właśnie połączenie jako świetnie sprawdzające się całościowo. Prawdopodobnie świetnie zagrają także z xDuoo X3, jeśli planowane są mniejsze wydatki na sprzęt przenośny.

Użytkownikom komputerowym i co bardziej stacjonarnym pozostaje próbowanie szczęścia z różnymi kartami dźwiękowymi lub układami zintegrowanymi. ERML spokojnie poradzą sobie na wszystkich z racji swojej wydajności, najlepsze efekty uzyskując w okolicach Xonarów DX/D1 w ramach układów wewnętrznych i Prodigy Cube BE w ramach zewnętrznych. Wyżej nie ma moim zdaniem sensu inwestować, ponieważ słuchawki spokojnie są w stanie osiągnąć sensowny poziom na wymienionych urządzeniach.

Niestandardowe okablowanie

Tak samo jak w przypadku Encore RockMaster OE, tak i w Live warto pomyśleć o lepszym kablu. Standardowy jest w porządku użytkowo, zwłaszcza w zastosowaniach outdoorowych – na tyle cienki i giętki, aby nie powodować problemów i trzymać na umiarkowanym poziomie efekt mikrofonowy (przenoszenie otarć i stuknięć w słyszalny sposób na słuchawki). W przypadku pracy bardziej uniwersalnej i stacjonarnej, definitywnie radziłbym zaopatrzyć się w przewód dłuższy i solidniejszy. Kabel użyty w teście to dokładnie ten sam, który wykorzystywany był przeze mnie w recenzji modelu OE, konfekcjonowany niezależnie.

Użytkowo kabel jest sztywny i przez to mikrofonujący, choć nadrabia to długością. Wtyki także są większe, dlatego też jak pisałem bardzo dobrze wypełnia swoją rolę stacjonarną, gdzie fakt ten ma mniejsze znaczenie. Brzmieniowo natomiast działa na słuchawki wysoce oczyszczająco, dorzucając jeszcze kilka plusików do jakości dźwięku jako całości. Znikające wrażenie matowości dźwięku jest największą obserwacją, jakiej doszukałem się po zmianie kabla. Wraz z nim bas wydaje się pełniejszy, jak również sopran nieco lepiej rozciągnięty i wyraźniejszy z racji lepiej słyszalnych niuansów. Tym samym gorąco zachęcam do spróbowania czy to opisywanego, czy też innego okablowania z tym modelem.

Podsumowanie

Encore RockMaster Live to niemal podręcznikowy przykład małych i tanich słuchawek, które grają jak większe i droższe. Mają w sobie naprawdę sporo potencjału oraz jakości przystającej nie do klasy budżetowej, a bardziej mid-fi. Z tej perspektywy nawet biorąc pod uwagę, że ma się swój własny gust, naprawdę trudno przejść obok nich obojętnie i nie wyrazić się o brzmieniu w superlatywach.

Słuchawki prezentują ciepłobasowy charakter, ale ani do końca ciepły, ani jednoznacznie basowy. Zamiast tego starają się wyważyć taki styl grania wewnątrz siebie i do tego okrasić go całkiem dobrą sceną dźwiękową, której nie przypisalibyśmy tak prędko słuchawkom o tak małych gabarytach. Do tego dosyć dobra wygoda jak na kompakty, zapasowe nausznice w zestawie, odpinany kabel. Za wszystkie te atrakcje przychodzi nam jednocześnie zapłacić bardzo mało, a co już ostatecznie kwalifikuje opisywane słuchawki na znaczek Rekomendacji z tytułu bardzo wysokiego współczynnika ceny do możliwości.

Słuchawki Encore RockMaster Live na dzień pisania recenzji powinny być możliwe do nabycia w cenie 129 zł. (sprawdź dostępność i najniższą cenę)