Recenzja Sennheiser Momentum M2 AEG

Naprawdę jak człowiek sam nie sprawdzi, to się nie dowie. Sennheiser przy swoich pierwszych Momentum wprowadził właściwie nowy trend w słuchawkach przenośnych. Bardzo szybko temat podchwycił np. Philips ze swoją serią Citiscape. Dziś zaś mamy przed sobą następcę Momentum – model M2 AEG, którego na potrzeby niniejszej recenzji użyczył Pan Grzegorz Jaworek z Krakowa. Bardzo serdecznie mu z tego tytułu pragnę podziękować.

Dane techniczne

– Przetworniki: dynamiczne, zamknięte
– Pasmo przenoszenia: 16 Hz – 22 kHz
– Impedancja: 18 Ohm
– Maks. SPL: 113 dB (1 kHz / 1 Vrms)
– THD: < 0,5%
– Kabel: 1,4 m, kątowy z pilotem i mikrofonem, micro jack 2,5 mm – jack TRRS 3,5 mm
– Wersje zgodności pilota: Apple (AEI) oraz pozostałe smartfony na bazie systemu Android (AEG)
– Dostępne kolory: czarny, brązowy, kremowy

W zestawie prócz słuchawek znajdziemy:
– wysokiej jakości etui ze schowkiem na okablowanie
– kabel 1,4 m
– komplet dokumentów

Jakość wykonania i konstrukcja

Sprzęt już od pierwszych chwil sprawia wrażenie świetnie wykonanego i godnego kwoty dobijającej często do 1 000 zł. Naprawdę jakość materiałów jest tu pierwszej klasy i tak, jak byłem pod wrażeniem wykonania Samsungów Level Over, tak samo M2 należą się gromkie pochwały za precyzję i przemyślany projekt. Jest to gwarantem wysokiej trwałości słuchawek, a co w przypadku modeli mobilnych ma niebagatelne znaczenie. Takie słuchawki bowiem notorycznie ciągną się za człowiekiem wszędzie tam, gdzie on sam zapragnie się udać, a to stwarza multum sytuacji, w których albo coś się otrze, albo spadnie, albo stuknie etc.

Jeśli zwrócą Państwo uwagę na różnokolorowe logo Sennheisera – mieniło się pod światłem statywów fotograficznych właściwie we wszystkich kolorach, także proszę się nie obawiać, nie trzeba będzie po mieście paradować ze słuchawkami wyposażonymi w różowe akcenty. No, chyba że akurat tak padnie światło…

System regulacji muszli, choć podobny zasadą działania do tego z Rockmasterów OE, sprawa wrażenie bardziej solidnego i trwalszego. Słuchawki łatwo jest też odróżnić na tle poprzednika – wystarczy zwrócić uwagę na istnienie mechanizmu składania muszli do środka. W oczy wpadają też wygodnie wyglądające nausznice. Dokładnie takie same są w rzeczywistości, dobrze obszyte, mięciutkie, przyjemne, emanujące materiałami stosowanymi głównie w wyższych modelach na słuchawkowym rynku. W tej cenie zresztą nie spodziewałbym się niczego innego – słuchawki potrafią dobijać w niektórych sklepach do 1 300 zł.

W zasadzie do wykonania tych słuchawek uwagi miałbym tylko w kilku aspektach.

Po pierwsze: kabel, który wydaje się bardzo wątły i obawiam się, aby nie puściła mu otulina. Zwłaszcza przy wtyku znajdującym się w słuchawkach. Z tego co się dowiadywałem, mimo zastosowania mechanizmu blokowania przypadkowego wysunięcia wtyku (identyczna sprawa jak przy ATH-R70X), istnieje możliwość spokojnego dosztukowania sobie kabla tego typu. Naturalnie byłaby to opcja bez pilota i mikrofonu, ale niestety coś za coś. Od razu zaznaczam, że nie miałem możliwości sprawdzenia zamiennika i jego wpływu na dźwięk – posiadane przeze mnie okablowanie nie ma wtyków micro jack o takim profilu.  Szkoda też, że Sennheiser nie dodaje drugiego kabla, dłuższego.

Po drugie: obicie pałąka, które jest niesamowicie twarde i przez to może powodować taki sam dyskomfort, jak np. u niektórych wypustki na opaskach AKG Q701. Pisałem o nich wtedy, że odpowiednie ułożenie opaski na głowie może skutecznie zniwelować dyskomfort tak powstałego punktowego nacisku na czaszkę. Taka sama zasada powinna tyczyć się również M2, ale przyznam jest to w tej chwili bardziej założenie hipotetyczne, ponieważ u siebie nie stwierdziłem takiego problemu, a przynajmniej nie w takiej skali jak u AKG.

Po trzecie: pojemność na uszy, która przy zachowaniu kompaktowego formatu i wciąż bycia modelem wokółusznym, na duże małżowiny nie pozostawia aż tak wiele miejsca. Moje owe dosyć duże części ciała wchodziły dosłownie na styk. To trochę dziwne biorąc pod uwagę, że słuchawki miały 60-70% wysunięcia w skali, toteż na objętość głowy zdają się mieć większy zakres tolerancji niż na same małżowiny. Nie ma tu jednak problemu jak w Noontecach Hammo, które same nie wiedziały czy są modele wokółusznym, czy nausznym. Ostatecznie M2 były więc dla mnie i tak dosyć przyjemne w użyciu, także nie spodziewam się specjalnych problemów na tym polu u Państwa.

Czy do czegoś jeszcze można się przyczepić? W zasadzie chyba nie, to by było na tyle, jeśli chodzi o kwestie techniczne, także może przejdźmy do standardowego opisu brzmieniowego.

A nie, przepraszam, jeszcze jedna wzmianka rozwijająca oznaczenia z danych technicznych: testowana sztuka była w kolorze czarnym i wersji AEG, a więc dostosowana funkcjonalnością pilota do smartfonów innych niż nadgryziony ananas. Jeśli jesteśmy posiadaczami owocowego urządzenia, powinniśmy zaopatrzyć się w wersję AEI.

Jakość dźwięku

Co prawda z pamięci będzie to stwierdzenie, ale nowe Momentum wydają mi się faktycznie poprawione brzmieniowo względem pierwszej edycji. Cała sztuka w kreacji dźwięku ze strony Sennheiserów tkwi w kokieterii i czarowaniu słuchacza iluzją dźwięku większego, niż one same są w stanie zdaje się wykreować. Próbują grać z dużym rozmachem jak słuchawki większego formatu, ale nie będą miały specjalnego pola manewru by przeskoczyć ograniczenia wynikające ze wzornictwa, przenośności i zamkniętości. W słuchawkach tych na pierwszym planie jest przede wszystkim bas i wspomniany rozmach, a także czysta jakość dźwięku, którą nadrabiają z powodzeniem wszystkie przywary.

Bas jest tu z ładnym zejściem i dobrą czystością oraz kontrolą. Stara się być zakresem wyrównanym i przewidywalnym bez względu na otoczenie i sprzęt docelowy. Nie jest to typowo młodzieżowy zakres nastawiony na tłuczenie cegłą po głowie swojego użytkownika, a bardziej dla konesera czystego, ładnego basu, który choć mocniejszy, jest spokojnie słuchalny i akceptowalny nawet przez osoby, które za jego ilością w normalnych warunkach nie gonią specjalnie z wiaderkiem. Niezwykle cieszy mnie więc, że Sennheiser postanowił nie robić ze swoich słuchawek kolejnego nudnego młotka pneumatycznego.

Nie mogę jednak puścić mimo uszu delikatnie cofającej się średnicy czy też braku zwinności scenicznej wokół niej. Słuchawki grają przez to bardziej energicznie, ale poważnie. Nie jest to samo w sobie złe, ale efektem ubocznym jest troszkę sztywny charakter dźwięku, tak jakby przyjść do baru w garniturze, z kamienną twarzą i nie znać się na żartach. Angaż i wokaliza są z tego tytułu mniejsze, z nastawieniem na sprzęt średnicowy. Tu już odzywają się zresztą moje preferencje dotyczące tegoż zakresu. I choć nie jest on jakkolwiek zły, to jednak nie ma w sobie przynajmniej takiej przestronności, jak w DT990/600 Edition. Tak, wiem, to model półotwarty i porównanie jest trochę nie na miejscu, ale mimo wszystko coraz częściej mamy styczność z produktami, którym konstrukcja przetwornika nie przeszkadza w osiąganiu rzeczy do tej pory stereotypowo zarezerwowanych dla modeli otwartych. Dzięki temu M2 trzymają się na ogół średnicy ocieplonej i obrazowej, towarzyszącej, aniżeli pełniącej rolę magnesu i lepiku na słuchacza. Warto więc aby sprzęt źródłowy decydował o tym inaczej, albo nasze preferencje.

Zaskakująca jest dla mnie góra, ponieważ jakościowo stoi na dobrym poziomie i pod względem strojenia stara się nadać brzmieniu jak najwięcej detali bez przeiskrzania i z zachowaniem cały czas przyjemnego, gładkiego charakteru. To bardzo duży plus.

Scena kreowana jest na planie elipsy, z bardziej zaznaczonym wychyleniem bocznym na osi L-R niż przód-tył. Do tego z ograniczonym poczuciem otwartości, przykryciem może nie tyle kocykiem w sensie barwy, ale redukcji pogłosów i wytłumienia. Na niektórych utworach dzięki temu słuchawki grają faktycznie jak zza kotary, ale też w wielu prezentują nadspodziewaną detaliczność i werwę. Zależy więc też wiele od realizacji, ale na ogół o większej otwartości można zapomnieć, a i głębia sceny np. jest tu mniejsza, niż w znacznie tańszych Rockmasterach OE, zaś szerokość niż w HD669. Nie samą sceną jednak człowiek żyje i w kategorii jakości oba te modele dostają od M2 spore łupnie. Zresztą trudno byłoby oczekiwać innego rezultatu przecież.

Gdybym miał znaleźć jakieś bardzo krótkie określenie na dźwięk M2 AEG, powiedziałbym, że to kinowe brzmienie w HD. Zejście basu, całościowa jakość dźwięku, dobra rozdzielczość, należyty detal, słychać w nich jak mocno Sennheiser odrobił lekcję po poprzednim modelu. Nadal jest to przechył w stronę ciepłoty, ale bardziej charakteru ogólnego, aniżeli bezpośredniej tonalności, bo nie odbywa się z negacją detalu oraz iskierek. Zachowują się dzięki temu zarówno obrazowo, pokazując nam jako widzowi cały teatr brzmieniowy, jak i melodyjnie, podkreślając przyjemniejsze walory utworów. Naprawdę szkoda, że nie ma tu dodatkowo podmuchu powietrza scenicznego, bo jedynie tylko tak twardość i toporność wymiarowości wraz z trochę za mało intymną średnicą mnie tu najbardziej boli. Ale też nie obraziłbym się, gdyby bas nieco się uspokoił, a muszle ogólnie były większe i pozwalały moim uszom się wejść w nie bez żadnego dyskomfortu.

Ale tak ogólnie trzeba przyznać, że to naprawdę dobre słuchawki z właśnie należytą jakością ogólną reprodukowanego dźwięku. Jak na zamknięty model radzą sobie w tym względzie bardzo dobrze, wykraczając poza założenia, jakie stawiałbym modelowi za takie pieniądze i o tak małych muszlach. Słychać, że ktoś u Sennheisera naprawdę przysiadł do tego projektu i popracował głową, a nie kalkulatorem. Słuchawkom spokojnie można więc z tego względu wspomnianą sztywność sceniczną wybaczyć, skupiając się na efektowności, zwłaszcza w muzyce klubowej i normalnej, elementarnej jakości. Nie są specjalnie szybkie czy precyzyjne, trzymają się po tej łatwiejszej, wolniejszej stronie dźwiękowej, nie latają z mikroskopem za jakością nagrań, ale premiują nadal dobry sprzęt i dobre utwory. Słuchawki są więc idealne do codziennego słuchania muzyki. Muzyki, nie dźwięku.

Choć nie jestem bezpośrednim fanem sprzętu portable, Sennheisery bardzo mi się spodobały swoim dopracowaniem, czystością i rozdzielczością. Brzmienie jest typowo skrojone na efektowność i to również pasuje im tu idealnie, w bardzo naturalny sposób korelując z technikaliami oraz wzornictwem. Jedynie ta nieszczęsna scena, otwartość, rześkość, powiew powietrza – to będą rzeczy, których w Sennheiserach może zabraknąć na dłuższą metę i które są tu pewną konsekwencją projektową. Dla mnie osobiście byłoby to właśnie powodem, dla którego sam bym dla siebie ich nie kupił – nie mam potrzeby posiadania modelu zamkniętego i do tego jeszcze z tak dużą przenośnością. Dla kogoś innego jednak wszystko prócz ogromnej sceny będzie w tych słuchawkach robiło swoją robotę. Kompaktowe, przenośne, świetnie wykonane, świetnie brzmiące, czego chcieć więcej? A tak, niższej ceny. No ale cóż, za jakość trzeba tym razem zapłacić, a przynajmniej w razie czego przeczekać jeszcze obowiązujący podatek od nowości. Jeśli więc tylko mamy szansę na tańszy zakup, można je myślę śmiało rozważyć w zakresie potencjalnego zakupu.

Podsumowanie

Zalety:
+ naprawdę stylowe, kapitalnie wykonane i z wysokiej jakości materiałów
+ składana konstrukcja umożliwiająca praktycznie nieograniczone możliwości mobilne
+ dobrej jakości wyposażenie oraz odpinany kabel z blokadą i pilotem
+ duża wygoda mimo bardzo kompaktowych rozmiarów
+ wysoka jakość brzmienia jak na model zamknięty o dużej efektowności
+ wyrównane, na planie delikatnego U i z podkreślonym rozsądnie basem
+ dobra rozdzielczość i dynamika dźwięku
+ wybaczające sprzętowi i nagraniom
+ niskie wymagania napędowe

Wady:
– scenie brakuje rześkości, otwartości i trójwymiarowości (czyli klasycznie jak w wielu zamkniętych)
– może być troszkę ciasno w środku osobom o większych małżowinach, ale bez tragedii
– wątły kabel, o który trochę się martwię pod względem żywotności
– brak w zestawie dłuższego, zapasowego, np. do pracy stacjonarnej
– twarde obicie pałąka od strony głowy nie wszystkim może się podobać
– nie pogniewałbym się za trochę niższą cenę

Cena:
– ok. 1000-1350 zł na dzień pisania recenzji (sprawdź dostępność i najniższą cenę)