Recenzja Bluedio F2

Bluedio do tej pory serwowało nam słuchawki albo bezwzględnie nauszne, albo nadwymiarowe nauszne. Cały czas jednak były one nauszne, nie wokółuszne. Dopiero recenzowane tutaj Faith Gen.2, które będę nazywał skrótowo F2, są modelem pełnowymiarowym w znaczeniu rozmiaru nausznic, przyjmując owalny kształt zamiast okrągłego i tym samym pasując jak się okazuje jak ulał na moje uszy, na starcie oferując solidny zastrzyk wygody, którego czasami mi u Bluedio brakowało.

Dane techniczne

• Format słuchawek: nieco pomniejszone wokółuszne
• Przetworniki: 57 mm, dynamiczne, zamknięte
• Wersja Bluetooth: 4.2
• Zasięg działania Bluetooth: do 10 metrów (na wolnej przestrzeni)
• Obsługiwane profile: A2DP, AVRCP, HSP, HFP
• Maksymalna rozdzielczość dźwięku: 24bit / 48kHz
• Impedancja: 16 Ohm
• SPL: 116 dB
• Pasmo przenoszenia: 15Hz – 25 kHz
• THD: <0,1%
• Czas czuwania: do 650 godz.
• Czas odtwarzania muzyki/rozmów/pracy na ANC: ok. 16 godz.
• Czas pełnego ładowania: ok. 1,5 godz.
• Zakres temperatur pracy: od -10 do 50 'C

Zawartość zestawu:

• słuchawki Bluedio F2
• saszetka na okablowanie
• twarde etui na słuchawki
• kabel USB-jack 3,5 mm
• kabel ładowania USB
• instrukcja obsługi

Jakość wykonania i konstrukcja

W zasadzie dość powiedzieć, że Bluedio jest tu tym samym, czym było na przestrzeni wcześniejszych recenzji. Mamy więc metalizowaną i metalową konstrukcję o odpowiedniej masywności wymieszaną z elementami plastikowymi (puszki), w newralgicznych miejscach wzmocnioną śrubkami.

Na uwagę zasługuje nie tylko ten element, ale ogólnie sprawiający całkiem trwałe wrażenie system wysunięcia muszli z bardzo praktyczną podziałką zawierającą numerację od 1 do 9. To najczęściej ulegające awariom punkty w słuchawkach budżetowych i zdaje się, że w tej konkretnej serii, a więc „Faith”, zgodniej z nazwą pozostaje nam wierzyć w dużą wytrzymałość. Są przynajmniej ku temu podstawy.

Wzorem modelu T4/T4S, słuchawki posiadają złącze USB typu C na prawej muszli, pod które możemy podłączyć kabel analogowy lub zasilający, wedle uznania. Dzięki temu praca na słuchawkach jest możliwa nawet wówczas, gdy bateria ulegnie wyczerpaniu, a nawet awarii/zużyciu. W pełni naładowana pozwala na czas pracy do 16 godzin i to bez względu na to, czy korzystamy z BT, ANC, czy jednego i drugiego.

Praktycznie wszystkie przyciski sterujące umieszczone zostały (również) na prawej słuchawce. Każdy z nich posiada odpowiadający danej funkcji symbol. Nie miałem z nimi specjalnych problemów ergonomicznych i w zasadzie już od startu mogłem obsługiwać słuchawki bezwzrokowo. Na tej samej słuchawce umieszczono też przełącznik ANC. Tym samym cała elektronika jest po prawej stronie.

Balans, szumy, przebicia, lagi

Audio-Technica ma w zwyczaju rozkładać elektronikę sterującą i zasilającą po różnych stronach, a czasami też i symetrycznie, przez co nie ma efektu dysproporcji kanałowej wynikającej z łatwiejszego napędzenia jednego z przetworników. Bluedio w formie tego konkretnego egzemplarza nie do końca ucieka od tego problemu, ale też nie jest to jakiś dramat. Paradoksalnie łatwiej było mi to zauważyć podczas pracy na kablu niż po Bluetooth, a co każe podejrzewać interwiring.

Podczas pracy słuchawki nie pozwoliły mi zanotować przebić od sygnału, ale w tle słychać cichy szum. Dochodzi on do naszych uszu tylko wówczas, gdy muzyka zostanie zatrzymana, a przetwornik jeszcze przez chwilę pracuje. Po paru sekundach szum ustaje, jako że sygnał zostaje odcięty w celu oszczędzania energii.

Co dla niektórych osób może być bardzo ważne – nie zauważyłem aby F2 miały jakiekolwiek opóźnienia podczas odtwarzania strumieniowego materiału video za pomocą PC z udziałem Asusa BT400. Usta Linusa w 1080p poruszały się idealnie z wymawianymi słowami podczas opowiadania o kopaniu kryptowalut za pomocą dysków twardych. Sprawdziłem od razu T4s – również wszystko w normie.

Wygoda i izolacja

W obu przypadkach jest dobrze. Z racji zastosowania formatu wokółusznego, słuchawki nie powodują nacisku na którykolwiek fragment małżowiny.

Choć słuchawki nie są zbyt duże, ucho bez problemu wchodzi całe do środka. Jest to w efekcie chyba najwygodniejszy z dotychczasowych modeli Bluedio, które zazwyczaj są nauszne. Są przy tym pojemne na głowę – na moją wystarczyło ustawienie wysunięcia w pozycji 5, a więc praktycznie połowie dostępnej skali.

F2 nie są modelem forsownym jeśli chodzi o ułożenie się na głowie. Mechanizm obrotu muszli nie jest w osi pionowej płynny, metal stawia opór trąc o metal. Dlatego też o ile w osi poziomej słuchawki od razu dostosowują się go kształtu naszej głowy, o tyle z racji wspomnianego oporu możemy dostosować kąt nachylenia samodzielnie, niewymuszenie. Analogie do K550 jak najbardziej na miejscu, z tym że opór powstaje dopiero po założeniu, gdyż zawiasy mają troszkę luzu.

Izolacja jest całkiem dobra, zwłaszcza gdy słuchawki skutecznie przylgną do głowy, niemniej jej potencjał wzrasta wraz z zastosowaniem trybu ANC. Niestety wpływa on na brzmienie, powodując mocne jego spłaszczenie do formy liniowej. Niemniej warto z nim sobie na spokojnie poeksperymentować.

Przygotowanie do odsłuchów

Jak zawsze wszystkie procedury i opisy można znaleźć na tej stronie, wraz ze sprzętem który jest przeze mnie wykorzystywany, a który przewija się również i w tej recenzji w jej treści.

Pomiary

Standardowo przebieg tonalny na obu kanałach w najbardziej optymalnym scenariuszu:

Widać że spasowanie przetworników w przypadku testowanego egzemplarza w kilku miejscach mogłoby być dokładniejsze, ale też nie ma aż takiej tragedii. Nie jest to spowodowane ułożeniem się słuchawek na głowie, ponieważ bez względu na wahania tonalne wynikające z tego tytułu, F2 są bardzo koherentne w ramach każdego ze swoich przetworników i to tak naprawdę kontrast między nimi jest najbardziej widoczny na wykresie koherencji pomiarowej:

Scenicznie sprawy mają się całkiem niezgorzej, choć Bluedio nie słynie ogólnie z przestrzennych słuchawek:

Jakość dźwięku

Basu F2 mają w sobie szczodrze i naprawdę nikt nie powinien narzekać na jego niedostateczną ilość. Potrafi zarówno konkretnie zabuczeć i mruknąć, a także stuknąć. Jeśli dobrze się orientuję, jest to zasługa technologii VFT, która jest tak samo odkrywcza, jak dźwięk każdych innych słuchawek, bo polegająca według mojej wiedzy po prostu na zaprzęgnięciu do pracy fal odbitych, uwydatniających bas. Działanie jest więc podobne trochę do deflektora akustycznego Beyerdynamica, ale skierowane na niskie tony, a nie sopran.

Średnica odgrywa trochę drugorzędną rolę u Bluedio i F2 nie są odstępstwem od tej obserwacji. Drugorzędności nadaje jej przede wszystkim bas, lubiący pokazywać się śmielej i w efekcie wysuwając się na plan pierwszy. Z perspektywy miejskich wojaży, ale też dużego grona preferencji konkretnych użytkowników, jest to zabieg celny, ponieważ w głośnym otoczeniu to właśnie w zakresach basowych następuje kompensacja hałasu z zewnątrz.

Tłumacząc to wprost: basowe słuchawki np. w autobusie będą wydawały się nam znacznie mniej basowe i paradoksalnie przyjemniejsze, niż gdyby grały równiej. Bluedio bardzo lubuje się w brzmieniu typu „V” i mało jest u nich słuchawek, które basowo byłyby konstrukcjami oszczędniejszymi. Widać wyraźnie przy tym, że swoimi słuchawkami producent cały czas utrzymuje tendencje w stronę klientów mobilnych, a nie tych co bardziej stacjonarnych.

Co warte jest zaznaczenia, w uszy powinna rzucić się nierówność średnicy. A dokładniej jej trochę niekonkretna, lekko jakby sztuczna forma, spowodowana przez ubytek w przestrzeni 200-300 Hz. To również – prócz basu – będzie prawdopodobnie jedna z rzeczy, które rzucą się nam w pierwszej kolejności w uszy. Może to wymagać z naszej strony lekkiego przyzwyczajenia się, jeśli korzystaliśmy do tej pory ze słuchawek o podobnym, ale równiejszym przebiegu. Jednocześnie dłuższego, jeśli były to w ogóle inne słuchawki.

Góra jest w F2 podkreślona, ale bardzo umiarkowanie. Znacznie rzadziej ujawnia się ponad średnicą niż czyni to bas, ale jeśli już, prezentuje się z klarowniejszej strony, lekko nosowej z racji operowania na punkcie 6 kHz i jego okolicach. Daje przez to dodatkowy plus do detalu i czytelności. Znów jednak typowo dla Bluedio, przebieg sopranu w wyższych oktawach ma charakter spadkowy. To powoduje wrażenie wybiórczego ocieplenia dźwięku i sporej dawki bezpieczeństwa oraz przyjemności płynących z odsłuchu, jednocześnie w koniunkcji z wcześniej notowanym wybiciem, nie popada w odrętwienie i utratę wspomnianej czytelności.

Scena jest w tych słuchawkach stosunkowo „normalna”, czyli po prostu „domyślna”: ani nie za duża, ale też nie na tyle mała, aby poczuć się jak w puszcze sardynek (razem z zawartością). W takich słuchawkach na scenę rodem jak z HD800 oczywiście nie ma co liczyć. Nie jest to przywara, a po prostu fakt, zwłaszcza uwzględniając różnicę cenową. Mam czasami jednak wrażenie, że ludzie zapominają o tym i oczekują niesamowitych wrażeń scenicznych za grosze, a co bardzo rzadko udaje się znaleźć. Stąd zresztą istnienie droższych słuchawek i opcji dopłaty do lepszych produktów. My zaś, ponieważ operujemy na przedziałach bardzo w tym momencie budżetowych, powinniśmy oczekiwać przynajmniej poprawnej sceny. I taką też F2 oferują, dobrze poprowadzoną na najważniejszych osiach, ze skupieniem się jednakże (in plus) na szerokości. Gdy więc tylko do gry wchodzą efekty stereo operujące właśnie na szerokości, F2 pokazują się z bardzo dobrej strony.

Ostatecznie słuchawki po całokształcie zaprezentowały się całkiem przyzwoicie, choć może w pierwszych chwilach nie daje się tego poznać po rozpisaniu wszystkiego na części pierwsze. W słuchawkach nie odbieramy jednak poszczególnych partii z pełnym pominięciem pozostałych, toteż ocena ogólna jest tak samo ważna, jeśli nie ważniejsza.

Bardzo fajny i soczysty bas, czytelna góra z należytą detalicznością, dobra na szerokość scena. To mocne plusy. Natomiast lekko wycofana niska średnica i nieco zbyt podkreślony (na mój gust) bas to moim zdaniem największe ich przywary, jednak nie są one przemożne i nie wypaczają dźwięku w stopniu na tyle dużym, aby został uznany za nienaturalny. Dlatego też po prostu każą brać na siebie lekką poprawkę w trakcie odsłuchów, ale też przyznam, że po pewnym czasie, gdy słuchawki „siądą”, bardzo łatwo jesteśmy w stanie się do nich przyzwyczaić.

W trybie ANC grają znacznie bardziej płasko, wręcz monitorowo i z nutą analityczności, więc użytkownikowi równie dobrze może się to nie spodobać, jak i być swoistym „brzmieniem w brzmieniu” i powodować, że kupuje tak naprawdę więcej niż jedną parę słuchawek.

Przez słabszy bas zaprezentowały się na moje uszy dobrze po BT, natomiast po kablu też niewiele trzeba im było, aby się wyprostowały. Niemniej to właśnie w tym pierwszym trybie słuchawek używałem najczęściej i w ten sposób wyeliminowałem sobie jedną z wad. Skutkiem ubocznym było też to, że jego mniejsza ilość nie wpływała już na średnicę w charakterze pogłębiacza jej naturalnych cech. Jednocześnie zauważyłem, że słuchawki ciężko zmusić do zgubienia sygnału, przynajmniej w domu.

Zastosowania i synergiczność

Jeśli w tej cenie nakreślilibyśmy sobie konkretne cele, jakie słuchawki tego typu winny spełniać, to pomijając kwestie natury należytej ergonomii oraz wykonania, oczekiwać można byłoby brzmienia przynajmniej rozrywkowego, a także mającego swoją uniwersalność. Bluedio F2 w dużej mierze cele te realizuje. Strojenie faworyzuje elektronikę i stawia na rozrywkowość, ale wykazuje też cechy, które sprawdzają się także i w innych gatunkach muzycznych. Scena na szerokość też nie jest zła, przez co potrafią także i w grach się sprawdzić. Mocny bas z kolei przydaje się na mieście. Zalet i zastosowań jest naprawdę sporo, nie wspominając o ANC i BT oraz prowadzeniu rozmów telefonicznych.

Dobór źródła to już kwestia dowolności. Niemniej Bluedio raczej powinno się parować z czymś słabszym, a więc odtwarzaczami o niskiej mocy wyjściowej lub telefonami. Po kablu są w stanie rozwinąć wtedy skrzydła z racji słabszego pompowania w bas i lekkiego rozjaśnienia. Oczywiście jeśli gust użytkownika nie zadecyduje podobnie. Przykładem urządzeń tego typu niech będzie zwyczajowo Shanling M1 lub cokolwiek innego, ale opisywanego przeze mnie lub inną osobę w taki sposób. W przypadku połączenia Bluetooth – tu raczej bez różnicy.

Porównanie z modelami T4, T4S i A2

Bardzo szybko i skrótowo chciałbym jeszcze porównać kilka modeli Bluedio ze sobą, głównie aby automatycznie odpowiedzieć na szereg pytań „co lepsze” i nieuniknionych konfrontacji w chwili, gdy słuchawki te dzielą różnice kwotowe rzędu 50 zł.

Model A2 jest bardziej liniowy na tle F2, z mniejszym ubytkiem na niższej średnicy i teoretycznie wyżej idącym najwyższym sopranem, przez co wydaje się równiejszy i jaśniejszy, ale format nauszny ma swoją cenę i pokutuje w formie gorszej sceny. A2 kreują dźwięk bezpieczniej, ale bardziej płasko. Są do tego mniejsze i mniej wygodne z racji wyżej wspomnianego formatu nausznego. Nie posiadają także systemu ANC. Oferują za to dwukrotnie dłuższy czas pracy na baterii (33 godziny kontra 16 godzin).

T4S to ciemniej i gęściej grające słuchawki od F2. Są od nich bardziej muzykalne, ale jednocześnie ciemniejsze, nieco wolniejsze, scenicznie rysujące wszystko na mniejszym obszarze. Na tle obu, T4 bez S mają mniej basu i dlatego uważam je za bardziej dla mnie pod tym konkretnym względem odpowiadające, ale też ogólnie – choć może poza kwestią wygody – wysoce zbliżone poziomem do F2. Poziom basu T4S odpowiada temu z F2 i w obu parach jest większy niż w T4. Sceniczność natomiast plasuje się już po stronie T4 i F2, również zrównując się w dużej mierze między nimi. Wychodzi więc na to, że z każdą parą F2 mają coś wspólnego.

W obu wariantach T4 wygoda plasuje się na gorszym poziomie z racji nausznej konstrukcji. F2 są jednoznacznie wygodniejszą parą, choć nie znaczy to, że po paru godzinach nie będziemy w stanie ich poczuć na głowie. Trudność w napędzeniu jest identyczna, tak samo jak działanie systemu ANC. Czas pracy na baterii jest między wszystkimi trzema modelami identyczny i wynosi 16 godzin. Izolacja jedynie, z racji bycia modelami nausznymi, może być na T4 i T4S nieco większa niż w F2.

Podsumowanie

Bluedio F2 nie są słuchawkami bezwzględnie perfekcyjnymi i jak każdy model z niższych przedziałów cenowych mają swoje wady (trudno zresztą doszukać się słuchawek ogólnie takich, które by chociaż jednej wady nie miały), ale też posiadają dużą ilość zalet i jeśli spojrzeć na nie od strony całościowej, głównie czysto praktycznej, to okazuje się, że jako pakiet stoją naprawdę mocną stopą na solidnym gruncie codziennego użytkowania.

Są niezgorzej wykonane materiałowo, trochę typowo u Bluedio klekoczące, ale bez specjalnego ryzyka, że coś się tu ułamie, ukruszy czy pęknie. Bardzo miło jest też widzieć w zestawie twarde etui oraz niezgorsze nausznice. Spasowanie przetworników wpisuje się w budżetowy standard wielu słuchawek bezprzewodowych.

Brzmieniowo bronią się popularnym strojeniem na planie „V” z naciskiem na bas, który w ten sposób sprawdza się dobrze w pasywnej kompensacji w mieście. Tak jak pisałem w recenzji, w domowym odsłuchu basu dla mnie jest nieco za dużo (preferencje), ale względnie akceptowalnie w trybie Bluetooth, toteż jedynie ich średnica mogłaby być mniej pogłosowa, z większą obecnością. Poza tym nie rzuciło mi się w uszy nic negatywnego. Miłośnicy ciekawszego, oddolnego wygaru w stylu miejskim powinny być wniebowzięci.

Słuchawki są wygodne z racji umiarkowanego docisku i (wreszcie) wokółusznego formatu. Do tego poręczne, bezprzewodowe, niezgorzej izolujące, z wbudowanym systemem ANC i zarówno dłuższym czasem pracy, jak i możliwością działania po kablu, gdy bateria się wyczerpie lub słuchawki same z siebie ją po prostu przeżyją. Tutaj jako wadę wylistowałbym na pewno fakt, że ANC mocno moduluje dźwięk, spłaszczając go. Użytkownik niekoniecznie musi ten fakt akceptować, choć zyskuje w zamian dodatkową porcję izolacji.

To wszystko zamyka się w moim zdaniem całkiem atrakcyjnej cenie ok. 250 zł. Jak więc widać wymiar praktyczny jest przez nie bardzo dokładnie zarysowany i korzystny dla nabywcy, zwłaszcza przez pryzmat ceny i to ona czyni w Bluedio różnicę.

Cena słuchawek Bluedio F2 na dzień pisania recenzji wynosi ok. 250 zł. (sprawdź dostępność i najniższą cenę)