Recenzja Audio-Technica ATH-DSR7BT

Z perspektywy wcześniej recenzowanych przeze mnie MSR7, model DSR7BT mógł wydawać się trochę dziwny. Oto bowiem porzucono klasycznego jacka i skupiono się wyłącznie na komunikacji bezprzewodowej. Potem okazało się, że jednak jest i możliwość transportu kablowego, gdyż gniazdo USB wzorem Jam’ów nie służy tu tylko do ładowania. Cały czas byłem trochę smutny, że nie będzie mi dane sparować ich ze swoim sprzętem konwencjonalną drogą, ale możliwości, jakie zaoferowały mi te słuchawki w zamian, skutecznie zmyły wszystkie obawy. Przed nami tym samym recenzja bardziej klasowej i nowoczesnej rewizji bardzo udanych MSRów.

Dane techniczne

• Przetworniki: 45 mm, dynamiczne, zamknięte,
• Format: półprzenośny, pomniejszony wokółuszny
• Impedancja: 35 Ω
• Pasmo przenoszenia:  5 Hz – 40 kHz
• Maksymalna moc wejściowa: 2000 mW
• Czułość: 100 dB/mW
• Komunikacja: Bluetooth 4.2 z NFC i aptX, USB
• Czas pracy: ok. 15 godzin
• Czas czuwania: ok. 1000 godzin
• Czas ładowania do pełna: ok. 4 godzin
• Zasięg nadajnika: do 10 m (bez przeszkód)

Wraz ze słuchawkami otrzymujemy:

• przewód USB 2 m
• woreczek do przenoszenia
• komplet instrukcji

Jakość wykonania i konstrukcja

Słuchawki są praktycznie tak samo wykonane i zbudowane jak MSR7, choć estetyka operująca na gustownej czerni i szarości poszybowała moim zdaniem pod niebiosa. Już poprzedników chwaliłem za fotogeniczność, ale DSRy robią naprawdę świetne wrażenie.

Pod względem konstrukcyjnym znowu wszystko utrzymano w nienagannym porządku, a zmiany wizualne sprowadzają się tylko do pojedynczych liter oznaczeń kanałów zamiast pełnych etykiet oraz braku napisu Audio-Technica na muszlach pod logiem. To jednak, co faktycznie odróżnia DSRy, to wyposażenie w pełną paletę możliwości cyfrowych.

W zastępstwie zwykłego kabla jack, tym razem operujemy na komunikacji przez USB oraz Bluetooth. W tym celu niezbędne manipulatory wyprowadzono na boki obu muszli. Maksymalne próbkowanie w trybie BT wynosi 24 bit / 48 kHz, zaś po kablu wbudowany w słuchawki przetwornik C/A jest w stanie zaoferować nam tryb do 24 bit / 96 kHz włącznie. Zatroszczono się o to, aby sprzęt wspierał przy tym kodeki Qualcomm aptX, aptX HD, AAC i SBC. Zaimplementowano również pamięć parowania z aż ośmioma urządzeniami.

Prawa zaś zawiera włącznik trybu bezprzewodowego, przy czym w pozycji wyłączonej słuchawki i tak zerwą się do życia, gdy podłączymy je długim kablem USB. Służy on nie tylko do ładowania, ale też i normalnej pracy jako pełnoprawne urządzenie widziane w menadżerze dźwięku. Momentom włączania i wyłączania towarzyszą przyjemne sekwencje dźwiękowo-muzyczne.

Lewa muszla zawiera więcej dobrodziejstw. Na muszli znajdują się trzy diody informujące o stanie pracy i naładowania akumulatora. Na boku zaś – zaślepka gniazda USB, suwak głośności (stopnie cyfrowe) oraz dotykowy przycisk kontroli odtwarzania i odbierania rozmów. Ciekawostką jest adnotacja przy kablu dołączonym do zestawu, że jest on akcesorium dedykowanym i umożliwiającym zarówno komunikację, jak i ładowanie, zaś inne kable nie będą funkcjonowały. I faktycznie – inne powodowały, że DSR7BT ładowały się, ale komputer zgłaszał nierozpoznane urządzenie USB. To moim zdaniem celowe posunięcie, które wymusza na nas zakup dokładnie sprecyzowanego modelu okablowania bezpośrednio od producenta.

Ponad osią widełek w malutkiej dziurce ukryto natomiast mikrofon, który umożliwia nie tylko prowadzenie rozmów przy komunikacji z telefonem, ale też pracować jako headset w połączeniu kablowym z PC.

Wszystkie cechy użytkowe, a więc mechanizm wysuwania muszli, obrotowość, pojemność na uszy, izolacja i całościowa wygoda pozostały bez zmian w stosunku do tego, co opisywałem swego czasu w recenzji tańszego i uboższego brata. Tam też pozwolę sobie odsyłać po więcej informacji, na szybko tylko przypominając, że w każdym z tych aspektów jest bardzo dobrze: słuchawki są wzmocnione w newralgicznych miejscach, sprawiają wrażenie bardzo solidnych, bezproblemowo się składają, są też bardzo wygodne i chyba nawet bardziej, niż miało to miejsce przy MSR7. Izolacja od otoczenia jest wystarczająca, ale nie są to słuchawki bezwzględnie odcinające nas od hałasu. Dzięki temu zachowują jednak wspomnianą wygodę i tym samym wysoką uniwersalność, bowiem sprzętu kapitalnie wręcz używa się przy komputerze (naturalnie via USB).

Ponieważ wszystko mamy myślę jasne, sprawdźmy jak sprzęt sprawuje się w praktyce.

Przygotowanie do odsłuchów

Jak zawsze wszystkie procedury i opisy można znaleźć na tej stronie, wraz ze sprzętem który jest przeze mnie wykorzystywany, a który przewija się również i w tej recenzji w jej treści. Ponieważ słuchawki przyjechały jako egzemplarz testowy z nieustalonym przebiegiem, nie dane mi było zweryfikować ani przebiegu wygrzewania, ani czasu, jaki byłby na taki proces potrzebny. Dla pewności zawsze zostawiam sobie 24-48h z tytułu profilaktyki.

Z racji cyfrowego interfejsu, sprzęt sprawdzany był bezpośrednio na komputerze PC oraz bezprzewodowo w komunikacji ze smartfonem oraz odtwarzaczem Shanling M1.

Jakość dźwięku

Słuchawki grają brzmieniem podobnym do MSR7, ale tylko podobnym, bowiem realizowanym w wyższej klasie i z kilkoma korektami w ramach obserwacji, jakie poczyniłem im poprzednio, głównie w ramach niższego basu i średnicy.

Linia basowa w DSR7BT wciąż jest naznaczona znamienną cechą dziedziczną z modelu MSR7, a więc umiarkowanego zejścia. Choć też przyznać muszę, że nie do końca i potwierdzają to także pomiary, nie tylko moje uszy. Gdy trafiałem bowiem na znane mi utwory z rozbudowaną w dół linią basową, słuchawki zaczynały bardzo przyjemnie mruczeć. Znaczy to nic innego jak to, że bas w tych słuchawkach jest i potrafi być oddany w należyty sposób, ale na starcie ilość właśnie tego najniższego jego podzakresu może po prostu nie być aż taka oczywista, gdy np. przechodzimy na nie z czegoś wyraźnie bardziej basowego. Nie zmienia to faktu, że ogólnie jest dla mnie na w pełni akceptowalnym i w zupełności wystarczającym poziomie, nie mając żadnych już kompleksów przy swoim średnim zakresie oraz wszystkim innym, co pojawi się na jego drodze aż do średnicy.

Realizację całościową linii basowej oceniam również lepiej, niż miało to miejsce przy MSR7. Głównie przez wzgląd na to, że producent chyba starał się ponad wszystkim popracować właśnie nad niższymi rejestrami, aby słuchawkom nadać mocniejszego tąpnięcia. I w dużej mierze się udało. To dlatego ATH nie są w żaden sposób przebasowione, ale chudymi też ich nazwać jakoś nie możemy z czystym sumieniem. Słuchałem ich naprawdę bardzo długo specjalnie na okoliczność basu i nie czułem ani na utworach chudszych, ani na tych bardziej obfitych w bas, żeby czegoś mi specjalnie brakowało lub było serwowane w znacznie większej ilości, niż bym sobie tego życzył.

Średnica to u mnie bardzo ważna rzecz i uwaga ta występuje w sumie w co drugiej, jeśli nie każdej prawie recenzji. Zresztą nie bez powodu, bowiem chciałbym w jak największym stopniu dać się poznać czytelnikowi od strony swojego gustu, aby ułatwiło mu to jakkolwiek interpretację jej treści, nawet jeśli tylko odrobinę. A wygląda on mniej więcej tak, że preferuję wokalizę nieco przybliżoną, swobodną i nawiązującą ze mną stały kontakt, angażując w to, co śpiewa wokalista, a nie oddając pola temu, co dzieje się na scenie i jakby jego obecność była w ramach wykonywania utworu zbędna. Gdybym musiał rozpisać to na jakiejś wymiernej skali, położenie i nasycenie wokalu określiłbym w preferencyjnych dla siebie granicach od -20 do +40 (lub ostatecznie -30 do +50 w co bardziej „tolerancyjne” dni), przy czym -100 i +100 oznaczałyby maksymalne oddalenie/przybliżenie, natomiast 0 określałoby punkt optymalny. Generalnie nie lubię, gdy wokal zbyt daleko ode mnie ucieka, ale też sytuacja, gdy jest mi dosłownie wpychany do gardła, także nie do końca koreluje z moimi wymaganiami. Pół biedy jeśli czynione jest to z należytą jakością i kompetencją (a’la STAX). Testowane Audio-Techniki plasują się gdzieś na zakresie ok. 0 do +20 w zależności od utworu, a więc wokół wspomnianego punktu optymalnego, trochę lepiej z reguły akcentując ten bliżej zaakcentowany i oporniej ten odsunięty.

W słuchawkach konwencjonalnych jest to sytuacja bardzo dobra z racji możliwości kształtowania sobie tego zakresu czy to korekcjami, czy po prostu tytułem osiąganej synergii z posiadanym sprzętem grającym. DSR7BT nie mają tego luksusu co prawda, ale radzą sobie bardzo dobrze w ramach natywnego strojenia płynącego z wbudowanej w nie elektroniki. Mało tego, jeśli przyjrzeć się ich wykresowi tonalnemu, ubytek na średnicy uległ w porównaniu do MSR7 złagodzeniu i przesunięciu. W efekcie część wyższej średnicy jest mocniejsza i bardziej donośna, przez co pozytywniej zaznacza się w ramach opisanej przeze mnie wyżej fluktuacji. Zwłaszcza osobom mającym do tej pory styczność ze słuchawkami nie nastawionymi na wokalizę, będzie to myślę bardzo się podobało, bo raz, że nie przeżyją wstrząsu wrzucenia w całkowicie nowy dźwiękowy ekosystem, a dwa, że docenią wreszcie moc oraz urok porządnie zrealizowanej średnicy – także jakościowo.

Góra również vis a vis przypomina mi kształt z MSR7. Słuchając DSR7BT miałem dokładnie te same wnioski i spostrzeżenia, które obserwować mi było dane przy znacznie tańszym modelu. DSRy bardzo sprytnie poruszają się na granicy neutralności i jasności, obsypując słuchacza dokładnie wykończonymi, obfitymi w detal dźwiękami, pełnymi niuansów i czystości. To ostatnie zwłaszcza jest rzeczą, która jako pierwsza rzuca się w uszy na tle poprzednio słuchanego przeze mnie modelu. Tam było trochę bardziej chropowato, tu zaś jakby mi ktoś ręką kurz ze stołu zgarnął.

Nie sądzę, aby zmiany sprowadzały się tu tylko do dorzucenia modułu cyfrowego. Producent w sposób bardzo przemyślany i kompetentny musiał ingerować w same przetworniki i chwała mu za to, bo o ile dźwięk MSR7 świetnie odpowiadał zajmowanej przez nie półce cenowej, tak przy dwakroć takim budżecie u DSR7BT zwykłe skopiowanie brzmienia 1:1 by nie przeszło. Także choć strojenie pozostawiono w ramach ogólnego pryncypium bardzo podobne, tak jakościowo jest to wyraźna półka wyżej. A przy okazji potencjalna odpowiedź na dylematy związane z poszukiwaniem „czegoś jak MSR7, tylko grającego lepiej”.

Nie było najmniejszych szans, aby przy takim stanie rzeczy miało się coś pogorszyć w zakresie sceny. I tak też się stało. Otrzymujemy tu znów możliwość wejścia w tą bardzo rozbudowaną strukturę sceniczną kreowaną przez ATH w ostatnich swoich produktach, gdzie przestaje mieć powoli znaczenie konstrukcja otwarta/zamknięta. Chyba nawet wyraziłem kiedyś pogląd, że Audio-Technica czuje się jak ryba w wodzie w modelach zamkniętych i DSR7BT są kolejnym z brzegu przykładem takiej właśnie sytuacji.

Scena kreuje się najbardziej ekspansywnie w ramach szerokości, a więc zgodnie z planem i na spory wzór poprzednika.

Głębia jest mniej eksponowana słuchaczowi, ale łączy się z lekkim przybliżeniem sopranu które opisałem wcześniej. Nie jednak na tyle mocnym, aby nie można było stwierdzić całkowitego spłaszczenia osi przód-tył. To dlatego słuchawki te zachowują się tak bardzo elastycznie w ramach różnej palety gatunkowej, bez względu czy przepuszczamy przez nie kameralny jazz, czy też może skoczną elektronikę klubową.

Ostatecznie słuchawki te zrobiły na mnie naprawdę pozytywne wrażenie – najpierw swoim wykonaniem i szałową wręcz elegancją, potem zaś sposobem grania jako całość, na końcu zaś przewijającą się w tym wszystkim poręcznością. W ogóle uważam, że cała seria „siódemek” Audio-Techniki jest linią wysoce udaną i każdy użytkownik poszukujący dla siebie sprzętu trochę bardziej uniwersalnego powinien na pewnym etapie swojego polowania zaczepić właśnie o te konkretne produkty. Jest w nich bowiem coś takiego, co faktycznie intryguje i przyciąga do siebie. Tak samo było przy MSR7 i nie inaczej dzieje się w przypadku DSR7BT. Domyślam się też, że dla każdego użytkownika tych słuchawek będzie to inna cecha lub najpewniej zestaw cech.

Najprościej jest mi stwierdzić własne preferencje po tym, ile czasu spędzam w danych słuchawkach poza testami. Jeśli wracam do pracy z grafiką czy też po prostu błąkam się po sieci w poszukiwaniu informacji oraz przeglądając nowe komentarze i posty na forum, ręka sama sięga po sprzęt, który uzna za najłatwiejszy w użyciu i najpraktyczniejszy w danej chwili, zaś gust, cóż… on także ma coś do powiedzenia. I mimo posiadania pod ręką przynajmniej kilku par, najszybciej było mi sięgnąć właśnie po DSRy jako coś piekielnie poręcznego i mogącego pracować bez uruchamiania jakiegokolwiek z posiadanych przeze mnie urządzeń źródłowych.

W słuchawkach tych przesiedziałem więc wiele godzin nie tylko podczas intensywnego testowania na kolejnych utworach i albumach, ale też na codziennym użytkowaniu, oglądaniu filmów, po prostu na wszystkim, co łączyło się w jakikolwiek sposób z odtwarzaniem dźwięku, włącznie z wyjazdem na parę dni. Słuchawki sprawdziły się we wszystkich zadaniach bardzo dobrze i pod wieloma względami spełniły dokładnie te wymagania, jakie wskazywałbym za niezbędne w przypadku sprzętu faktycznie praktycznego i przydatnego, a także przyjaznego dla użytkownika, który niekoniecznie musi być entuzjastą sprzętu słuchawkowego i po prostu podchodzącego do tematu bardziej pragmatycznie – właśnie od strony praktycznej.

Spodobały mi się też czysto de gustibus. Dla mnie osobiście jest to wysoce skuteczne połączenie bardzo kompetentnego (i trochę technicznego) strojenia z kompletnym brakiem obecności kiczu, ordynarności czy nachalności. Słuchawki nie pozują na coś, czym nie są, a zamiast tego prezentują dokładnie tak, jak powinny: z dojrzałością, kontrolą i opanowaniem. Bas jest dobrany w idealnej dla mnie ilości, ani za twardy, ani też mdły i za miękki. Średnica została dosyć optymalnie zawieszona w ramach dystansu od moich uszu, także mimo preferencji za bliższym wokalem absolutnie nie czuję, jakby ATH unikały angażu. Detaliczność i dokładność góry stoi na należytym poziomie, a co spowodowane zostało dodatkowym oszlifowaniem jakościowym poczynionym przez producenta. Bardzo mnie cieszy, że otwartość – mimo zamkniętej konstrukcji – jest spokojnie zachowana, a do tego utrzymana wysoka sceniczność, której w zasadzie nawet byśmy się tu nie spodziewali. To wszystko sumarycznie buduje w moich oczach i uszach obraz porządnie przemyślanych i w konsekwencji zaprojektowanych ostatecznie słuchawek.

Moim zdaniem największym rywalem tego modelu jest mój osobisty faworyt: Bowers & Wilkins P7 Wireless. Uwielbiam je za wysoką jakość i kapitalne brzmienie bezprzewodowe. To klasa o oczko wyższa od DSR7BT i o dwa od MSR7, ale o ile przy tych drugich musimy do Bowersów sowicie dopłacić i przede wszystkim rozważyć, czy nam się taki manewr w ogóle opłaca, tak przy DSRach można mniej więcej założyć posiadanie przez użytkownika odpowiedniej kwoty na słuchawki. Dylemat nie jest więc sprowadzony do kwestii dopłaty, a bardziej czystego wyboru między jednym a drugim rozwiązaniem.

Który z tych modeli wybrałbym dla siebie? Czy P7W, czy może DSR7BT? Przyznam miałbym trudny dylemat, a przynajmniej mam go w tej chwili, ponieważ zakupy generuje mi potrzeba, a nie kaprys. Toteż bez zaistnienia mocno usprawiedliwionej konieczności trudno jest mi wejść we własne buty w pełni na zasadzie spekulacji. Mimo to pokrótce spróbuję.

Na pewno Bowersom przypisałbym dźwięk, który swego czasu bardzo mi się spodobał, zwłaszcza jakościowo po interfejsie bezprzewodowym. Wygoda jednak to już bardziej temat Audio-Techniki, jako że wprost z pudełka słuchawki są wygodniejsze od Bowersów, a wielu słuchaczy nie ma pojęcia, że P7 i P7W można delikatnie rozgiąć i w ten sposób dramatycznie zmniejszyć ich docisk do głowy z racji posiadania metalowych pałąków. ATH zresztą również można próbować w taki sposób potraktować, niemniej domyślnie kompletnie nie potrzebują traktowania w ten deseń po wyjęciu w stanie nowym. Łatwiej jest w nich usiedzieć kilka pełnych godzin niż w P7. Praktyczność chyba jednak też leżałaby moim zdaniem po stronie ATH: łatwiejsze w dostępności przyciski, wszystko ładnie opisane, częściowa implementacja interfejsu dotykowego czy też wygodne korzystanie z wbudowanego w słuchawki przetwornika po kablu USB. Zwłaszcza to ostatnie okazało się być w moim przypadku piekielnie przydatną cechą, przez którą sprzęt zyskał moją dużą sympatię. Jeśli do tego gra – z pamięci bo z pamięci, ale ją mam akurat jeszcze chyba nienajgorszą – subiektywnie na trochę wyższym poziomie od też całkiem sympatycznego wariantu analogowego, to i chyba faktycznie przestaje być dziwnym, że porównuję je do swoich małych faworytów, czyli wspomnianych P7 Wireless. Obie pary naprawdę fajnie grają, każda trochę inaczej i na swój własny sposób, z jednej więcej techniki i funu nam płynie, z drugiej więcej realizmu i przyjemności, ale każdą można się tak samo w pełni cieszyć i nie potrzebować po jej zakupie już żadnej innej kombinatoryki.

Zastosowania cyfrowe w praktyce

Skupienie się na komunikacji czysto cyfrowej postrzegam tu jako zaletę w dobie postępującej cyfryzacji i powolnego uniezależniania się od sprzętu konwencjonalnego. Dlaczego? Z dwóch powodów.

Po pierwsze, ATH są modelem tak samo praktycznym, co nastawionym na dźwiękową klasowość. Było to widać bardzo wyraźnie przy modelu MSR7, że słuchawkom aż tak bezwzględnie sprzęt za kilka zdrowych tysięcy złotych nie daje tyle dobra, ile modelom realnie audiofilskim (a to ci niespodzianka…) z wyższych półek. W efekcie wystarczy, że podłączone zostaną pod dobre, rozsądnie strojone źródło mające swoją własną wartość brzmieniową na wysokim poziomie. A chociażby niech to będzie do cna upośledzony funkcjonalnie Shozy Alien+, ale zagra to razem świetnie.

Po drugie, ponieważ słuchawki nie wymagają stałej obecności takiego Conductora V2+, Hugo TT czy innego cuda z wyższych sfer, a parowanie z tańszym sprzętem wciąż obarczone jest pewnym ryzykiem i podatnością na błędy synergiczne, praca z brzmieniem ustawionym na sztywno poprzez zastosowanie komunikacji Bluetooth oraz USB można traktować jako ułatwienie i uproszczenie. Słuchawki już na starcie grają z maksymalną możliwą jakością oferowaną przez wbudowany w nie przetwornik, a że nie jest ona wcale taka zła, efekty są częstokroć lepsze, niż gdybyśmy próbowali podłączać je kablem analogowym.

O ile USB również jest kablem jakby nie patrzeć, tak jednak brak konieczności posiadania ze sobą dodatkowego DACa i wzmacniacza jest tu rzeczą wysoce amortyzującą, a przynajmniej dla mnie. Jeśli bowiem chcę wygodnie rozsiąść się z laptopem i np. zacząć pisać sobie kolejną recenzję, nie muszę trzymać przy sobie DACa USB, odtwarzacza w takowej roli czy w ogóle czegokolwiek – po prostu podłączam się bezpośrednio pod port USB tak, jak gdybym na głowie miał MSR7 i podłączał się pod gołe wyjście słuchawkowe. Z tym że z nieporównywalnie lepszą jakością i bez żadnych przebić czy szumów, które aby przy MSR7 osiągnąć, musiałbym w tym konkretnym przypadku po prostu kupić za konkretne pieniądze i tym samym dojść do takiego samego poziomu cenowego jak DSR7BT, jeśli nie wyższego.

Oczywiście mogę to potem wykorzystać z dowolnym innym sprzętem, ale znów może mi do gry wejść synergia i sprzęt dobierany specjalnie pod parę słuchawek X niekoniecznie będzie sprawdzał się z parą Y. A nawet jeśli, to po czasie zacznie kiełkować ta niewygodna myśl, że może jednak „coś” jeszcze można ulepszyć, może to zagrać lepiej na innym sprzęcie, że nie znam do końca potencjału swoich słuchawek itd. W przypadku DSR7BT jest akurat o tyle fortunnie, że skazywanie się na ograniczenia związane z brakiem dopasowania sprzętu źródłowego w sprytny sposób jest obracane w atut. Należy jednak mieć się na baczności, bo być może opisywany przeze mnie tu wyjątek będzie potem nam jeszcze nie raz potwierdzał znacznie mniej przyjemną regułę.

Podsumowanie

Audio-Technica przeszła długą zdaje się drogę, aby dojrzeć do wypuszczania takich słuchawek. DSR7BT, choć bazują na MSR7 w stopniu znacznym, mogą być brzmieniowo traktowane jako lepiej wykończona ich wersja, w której znika pewien subtelny śnieżek z teatru dźwiękowego oraz problem kosztowania się na dodatkowy osprzęt. Pojawia się więcej elementarnej jakości, nieco lepsze zejście oraz bliższa średnica. Z kolei z perspektywy użytkowej są już produktem o całkowicie innej warstwie abstrakcji z racji porzucenia komunikacji analogowej.

Przejście na tą stricte cyfrową ma swoje konsekwencje w tym, że za lepszą synergię natywną rezygnujemy z możliwości dopasowania sobie źródła pod nasze słuchawki i gramy poniekąd vabank. Nie będziemy mogli sobie bowiem w razie konieczności dostroić ich tonalności przy użyciu korektora (chyba że programowego), ale jednocześnie też jesteśmy automatycznie zwolnieni z obowiązku posiadania jakiegokolwiek źródła w ogóle, a co za tym idzie potencjalnych rozterek związanych z synergią i osiągnięciem tego mistycznego „zagrania na 100%”. Oznaczać może to duże oszczędności i sporą wygodę, jeśli słuchawki od pierwszego przesłuchania trafią w nasze gusta i z tego powodu myślę, że mimo niemałej ceny należy im się uwaga.

Słuchawki są do nabycia w Top HiFi oraz niektórych sklepach w kraju w cenie 1699 zł. (sprawdź dostępność i najniższą cenę)