Recenzja iFi Micro iDSD Black Label

Premierowa recenzja urządzenia od producenta, którego sporo osób darzy ogromną sympatią i który utarło się, że stawia na ludzki wymiar brzmienia oraz maksymalne wyposażenie w ramach swojego pakietu. Mowa o marce iFi, której przedstawicielem jest recenzowany model Micro iDSD Black Label. Sama recenzja doszła natomiast do skutku dlatego, że właściciel tego urządzenia, p. Grzegorz Jaworek, po raz kolejny postanowił udostępnić mi je do testów, a za co bardzo serdecznie dziękuję.

Dane techniczne

• Obsługa DSD: 512 / 256 / 128 / 64
• Obsługa DXD: 768 / 705.6 / 384 / 352.8 kHz
• Obsługa PCM: 768 / 705.6 / 384 / 352.8 / 192 / 176.4 /96 / 88.2 / 48 / 44.1 kHz
• Moc wzmacniacza słuchawkowego: 4000 mW @ 16 Ω (Turbo), 1900 mW @ 16 Ω (Normal), 500 mW @ 8 Ω (Eco)
• Akumulator: 4800 mAh
• Wymiary (SWG): 67 x 28 x 177 mm
• Waga: 310 g

Jakość wykonania i konstrukcja

Pierwsze co rzuca się w oczy to może nie tyle sam sprzęt, co dołączone do niego akcesoria. Jest ich tyle, że musiałem wszystko umieścić na osobnych zdjęciach. Naprawdę wyposażenie godne podziwu i za to iFi należy się ogromny plus, nawet jeśli są to stosunkowo tanie akcesoria. Nadmiarowo dostarczony został widoczny na zdjęciu kabelek optyczny

Urządzenie jest na pierwszy rzut oka bardzo fajnie wykonane i jedynie po bliższych oględzinach widać drobne niedoskonałości np. w postaci delikatnych krzywizn przy krawędziach po spasowaniu. Przełączniki wydają się solidne i jest ich trochę, bowiem ideą przy iFi było skupienie się na maksymalnym wyposażeniu w funkcje przy minimalistycznym pakiecie w formule przenośnej.

Przednia ścianka to pokaz skomasowania manipulatorów i wyjść w jednym miejscu na poziomie wręcz nieprzyzwoitym. Od lewej mamy wyjście słuchawkowe na dużego jacka, przełącznik systemu wzmocnienia niskich tonów, wejście 3,5 mm jack (nie mylić z wyjściem), przełącznik sprzętowej symulacji dźwięku przestrzennego (odwrócenie faz bardzo podobne jak w systemach Incredible Surround autorstwa Philipsa) oraz potencjometr, pełniący od razu rolę wyłącznika. Strzałki wskazującej na nim w standardzie nie było – to własna inwencja właściciela, aby ułatwić jego obsługę. Standardowy wskaźnik jest niestety niemal niewidoczny.

Z boku znalazło się gniazdo USB (funkcja powerbanku). iFi legitymuje się porządnym akumulatorem, z którego producent postanowił dać nam możliwość skorzystania również i w taki sposób.

Z drugiego boku „wystają” nam trzy kolejne przełączniki: filtrowania (standardowe, minimalna faza, bit-perfect), polaryzacji (+/-) oraz trybu wydajności prądowej (normalny, turbo, ekonomiczny).

Od spodu mamy jeszcze dwa kolejne – odpowiedzialne za system dopasowania się do słuchawek dokanałowych o wysokiej skuteczności, a także przełącznik trybu pracy tylnych wyjść RCA (PRE/liniowe).

Sam tył już nie zaskakuje niczym specjalnym, gniazdo wejściowo-wyjściowe dla cyfrowego sygnału koaksjalnego (automatyczne wykrywanie kierunku sygnału) wraz z budowaną soczewką optyczną (mini-Toslink), para rzeczonych wyjść RCA oraz właściwe gniazdo komunikacyjne USB 2.0 (z OTG), które również służy za ładowanie urządzenia. Jest ono kompatybilne z MAC OS, Windows, Linuksem, iPhonem, iPodem Touch, iPadem i Androidem, aczkolwiek potrzebny będzie odpowiednich sytuacjach Camera Kit lub kabel USB-OTG zgodny z USB 3.0. Na grzbiecie jest jeszcze widoczna mała dziurka – to dioda LED.

W środku trudno trochę uwierzyć, zwłaszcza czytając nadchodzące akapity dot. brzmienia, że w środku siedzi w roli DACa poczciwy Burr-Brown DSD1793. W roli wzmacniaczy operacyjnych mamy produkowane na zamówienie OV2028 i OV2627. Całość uzupełniają kondensatory OSCON od Panasonica. Oczywiście nie mam możliwości rozkręcenia urządzenia z racji faktu, że jest to sprzęt prywatny, ale udało się znaleźć ilustracje dające ogólny pogląd na elektronikę znajdującą się w środku małego iFi:

Sprzęt popisuje się naprawdę dużą mocą wyjściową i to czuć już od pierwszego włączenia. Czuć jednak jeszcze dwie inne rzeczy, które choć mogą nie wydawać się zbyt istotne, kładą się trochę cieniem na wrażeniu solidności sprzętu, lub ostatecznie tej konkretnej sztuki. Dokładnie: potencjometr i zachowanie się urządzenia z wpiętymi słuchawkami po wyłączeniu. Oczywiście zawsze może być to tylko złośliwość rzeczy martwych, ale jednak. I to pomimo wszelkich starań producenta.

Potencjometr odnotowuje bardzo słyszalne przesunięcie balansu na jedną stronę i choć po drodze próbuje się wyrównać, wciąż słyszalnie trwa aż do 30-35% jego początkowej skali. iFi to bardzo mocne i głośne urządzenie, które wymaga nawet na minimalnym ustawieniu wzmocnienia ostrożnego obchodzenia się z pokrętłem. Jakakolwiek precyzja w zarządzaniu głośnością jest nam tym samym tu odebrana. Jedyną szansą więc na normalny odsłuch było wykroczenie poza wadliwy zakres potencjometru za pomocą ściszenia źródła dźwięku w systemie operacyjnym. Wtedy też okazało się, że w zakresie 35-65% przyrost głośności był stosunkowo niski względem dystansu, jaki pokonywała gałka i dopiero od ok. 70% znów zaczynała wzrastać lawinowo. Niestety ale dawno nie miałem tak fatalnie zachowującego się potencjometru i gdyby ktoś powiedziałby mi, że spotkałbym go w tak wysoko wycenionym urządzeniu – nie uwierzyłbym na słowo. A jednak, okazuje się, że nawet i tutaj jest to możliwe.

Druga sprawa jest już poważniejsza z tego względu, że kojarzy mi się bardzo przykro i swego czasu kosztowała mnie ogromną ilość stresu oraz sprzęt. Mianowicie podczas włączania i wyłączania iFi słychać bardzo głośny strzał w słuchawkach. Przy włączaniu cichszy, ale przy wyłączaniu był tak głośny, że aż podskoczyłem, i to na słuchawkach mających dosyć sporo Ohmów. Sam fakt zasilania bateryjnego powinien wykluczać lub minimalizować tego typu ekscesy, ale jak widać jednak nie do końca.

Niemniej nie było to przeszkodą przed przeprowadzeniem testów i w obu przypadkach problem udało się obejść. Ze strzelaniem w ten sposób, że pokrętło głośności było skręcane na minimum przy każdym przepięciu słuchawek, natomiast przed wyłączeniem sprzęt słuchawkowy był wypinany fizycznie z gniazda. Dysproporcję kanałów udało się obejść natomiast znajdując wysoko położony punkt głośności z w miarę zgodnym balansem kanałów, wcześniej bardzo mocno ściszając w systemie operacyjnym głośność systemową. Innej opcji niestety nie było, a przynajmniej ja na takową nie wpadłem.

Przygotowanie do odsłuchów

Jak zawsze wszystkie procedury i opisy można znaleźć na tej stronie, wraz ze sprzętem który jest przeze mnie wykorzystywany, a który przewija się również i w tej recenzji w jej treści.

Jakość dźwięku

Układ swoim graniem przypomina mi bardzo przeze mnie lubianego Soloista SL MKII (oczywiście mam na myśli in plus). Tym samym dosyć szybko udało mi się zarysować jego brzmienie, nie powodując konieczności przeprowadzania rozległych analiz i zwiększania objętości recenzji.

Bas prezentuje się zadziwiająco dobrze. Nie ma w nim lekkości, jakiej można byłoby się spodziewać po urządzeniu takiego typu i takich rozmiarów. Zamiast tego jest nasycenie i dojrzałość z równym, ładnym prowadzeniem, równomiernie pulchnym i sprężystym, nie okupującym tylko i wyłącznie koszyka z napisem „technikalia”. Ponieważ urządzenie posiada w sobie wbudowane sprzętowe podbicie basu na kształt taniutkich FiiO E10K, sprawdza się idealnie z lżejszymi basowo słuchawkami. Bardzo polubiły się w ten sposób z moimi K240 DF i faktycznie duet ten z tej perspektywy mógłbym uznać za jeden z bardziej udanych. Tu naprawdę tryb podbicia basu dawał radę i tylko kołacząca się z tyłu głowy świadomość, że jest to sztuczne podbarwienie, mogłaby w odsłuchach przeszkodzić. iFi tym samym świetnie pozycjonuje się już na starcie z lekkimi i jednocześnie trudnymi słuchawkami, takimi jak wspomniane DFy, ale też K270 Playback, K400, K401 czy sławnymi K501. Do tych ostatnich jest to zresztą też bardzo fajna rekomendacja.

Średnica trąca w sobie organicznością i potrafi zaangażować słuchacza na dwojaki sposób: fakturowaniem oraz przybliżeniem. Sprzęt zachowuje się przez to zarówno intymnie, jak i czytelnie. Wokale mają w sobie więcej realizmu oraz próbują kierować się wektorami w naszym kierunku, co bardzo wydatnie komponuje się ze słuchawkami z luźniejszą średnicą. HD800 na ten przykład korzystały sobie z tej cechy spokojnie, choć z kolei K240 DF z racji już w standardzie bliższej średnicy dostawały większego oddechu na sprzęcie bardziej neutralnym średnicowo i przede wszystkim z większą głębią. Niemniej jeśli komuś zależy mocno na wokalach i podchodzi do tematu od strony bliskości, której nigdy mu za wiele, będzie zadowolony w obu przypadkach.

Jednocześnie podkreślić trzeba, że nie jest to zastępstwo lampowej średnicy, ani też punkt o wysokiej korekcyjności. iFi nadaje dźwiękowi smaku, powabu, ale nie sprawi, że słuchawki mające wyraźnie wycofany środek nagle zmienią się w królestwo intymności. W takiej roli wystąpić może tylko opisywany wcześniej podbijacz basu znajdujący się z przodu urządzenia, także jeśli potrzebny jest w konkret ciepły tor, wymagane byłoby jednak mimo wszystko zwrócenie swojej uwagi w stronę stereotypowych rozwiązań lampowych.

Sopran małego iFi jest wydany po prostu „po ludzku”, a więc z lekką ogładą nadającą nie tylko nuty przyjemności, ale i bardzo poprawnej barwy. Zaryzykowałbym określenie, że za sporo większą cenę robi to, czego DragonFly Black nie mógł, a więc podobne zmiękczenie tonów wysokich przy jednoczesnym uniknięciu wrażenia ubytków w separacji. Praktycznie nie ma sytuacji w których dźwięki zaczęłyby się zlewać, choć czuć pewien jednolity fundament i połączenie między poszczególnymi jego składowymi.

Scena z racji wspomnianego przybliżenia ma tą samą cechę jak Soloist, a mianowicie powoduje wrażenie redukcji głębi scenicznej. Łączy się to zarówno z powyższym przybliżeniem, jak i wspomnianymi fundamentami w części sopranowej. Czuć, że dźwięk przesuwa się w ten sposób bardziej w stronę barwy i fakturowania jako preferencji, może też celu samego w sobie.

iDSD nadrabia za to szerokością i ponownie czyni to z mocnym nawiązaniem do Soloista, którego zapamiętałem jako grającego szerzej od znacznie droższego Conductora. Jednocześnie o takim poziomie holografii jak u niego oczywiście nie może być mowy. To klasa bardziej Aune S6, a na co trochę też wskazuje sama cena, ale Aune potrafi troszkę bardziej wywołać wrażenie przestrzenne po złączu zbalansowanym. iFi z racji nie posiadania takiego złącza oczywiście uczynić tego nie może.

Zastanawiałem się do tej pory na czym może polegać fenomen iFi i wydaje mi się, że – przynajmniej przy modelu Micro iDSD Black Label – odpowiedź nie tylko udało mi się znaleźć, ale też okazała się dosyć prosta. Jest nią dokładnie to samo połączenie solidnego brzmienia z organicznością i ludzkim wyrazem oraz przyjemną, akceptowalną barwą. Bez sztuczności i serwowania kolejnego nudnego tworu grającego w jeden i ten sam stereotypowy dla tranzystorów sposób.

W testowanym urządzeniu w zasadzie nie doszukałem się żadnych krytycznych wad brzmieniowych, może poza pewnym utwardzeniem się dźwięków w sopranie i tym samym wpływem trochę negatywnym na ostateczne wrażenie sceniczności. Zarówno klasa brzmieniowa jako ogół, jak też i dynamika zdają się spokojnie mieścić w swoim przedziale cenowym i obecność małego iFi jest tu jak najbardziej usprawiedliwiona, mimo małych gabarytów. Ba, to właśnie z nich sprzęt czyni tu sobie dodatkowe atuty. Na prostej drodze do ostatecznej pochwały stają jednak mankamenty, a dokładniej specyfika pracy opisywana na początku recenzji.

Zapytajmy więc inaczej – czy małe iFi można polecić? Zależy na co zwracamy uwagę najbardziej. Jeśli na brzmienie i możliwości konfiguracyjne oraz solidność obudowy – o tak, jak najbardziej. Jeśli na konsekwentną perfekcję w zastosowanych elementach elektronicznych i wykonaniu środka urządzenia – można się chwilę zawahać, a przynajmniej w moim przypadku. Są osoby, które na punkcie produktów spod tej konkretnej marki mają bardzo pozytywne zdanie. Są też takie, które zwracają uwagę na żywotność ponad wszystkim innym. A są też i takie, które dostrzegają jedno i drugie. Do nich zaliczam się ja, również przez pryzmat osobistych doświadczeń. Niemniej tak czy inaczej obok iDSD trudno jest przejść obojętnie i naprawdę szkoda, że wspomniane mankamenty czysto techniczne cały czas potrafią gdzieś tam z tyłu głowy się tu kołatać i przeszkadzać w należytym docenieniu pełni możliwości tego sprzętu. Zwłaszcza gdy zdążyliśmy się już kiedyś sparzyć na takich historiach.

Podsumowanie

iFi Micro iDSD Black Label jest produktem idealnie pasującym do powiedzenia o beczce miodu i łyżce dziegciu. Z jednej strony mamy tu bardzo fajne i zwarte wykonanie, świetne wyposażenie w adaptery, złącza i opcje konfiguracyjne, dużą moc wyjściową oraz przede wszystkim przyjemne, organiczne brzmienie o dobrej eufonii. Czy w czymś tkwi haczyk? Niestety tak.

Choć brzmieniowo iDSD Micro BL stara się wypaść bardzo kompetentnie i faktycznie próbuje rywalizować klasowo np. z Aune S6, a więc typowo stacjonarną integrą, oferując znacznie więcej mobilności za cenę elementarnych możliwości przyłączeniowych, o tyle jakościowo – co do podstawowych aspektów pracy – Aune stoi ponad tym urządzeniem. Wszystko za sprawą nie tyle wyposażenia czy lepszego układu DAC, co kwestii stricte jakościowych – bardzo głośnego pykania (strzelania) słuchawek podczas wyłączania urządzenia oraz fatalnego pod względem balansu potencjometru. Przy takiej cenie oczekiwałbym więcej konsekwencji w utrzymywaniu dobrego wrażenia przez producenta. Oczywiście wada konkretnej sztuki cały czas wchodzi w grę, tego wykluczyć nie można.

Mimo wszystko bardzo się cieszę, że udało mi się zaliczyć premierowo odsłuchy jednego z produktów tego producenta. iFi od dłuższego czasu mnie intrygowało i ciekawiło, a od teraz ciekawość moja jest już zaspokojona. Tym razem wyszło trochę niefortunnie, ale nie miałbym żadnych oporów przed przystąpieniem do testów innego ich sprzętu przy kolejnej okazji. Sprzęt definitywnie z potencjałem.

Układ iFi Micro iDSD Black Label można nabyć na dzień pisania recenzji w cenie dokładnie 2649 zł. (sprawdź dostępność i najniższą cenę)